Bombur, do usług!

Sporo się czyta i słyszy o chamstwie w mediach i debacie publicznej. Szczerze mówiąc takie skonwencjonalizowane chamstwo nie bardzo mnie przeraża. To część show. Można go oglądać lub nie. Partycypować w nim lub schodzić pod wodę. Jeszcze jeden rodzaj programu rozrywkowego, różniącego się od zwykłego show rodzajem skutków dla odbiorców. Klasyczny program rozrywkowy – jeśli jest słaby – zubaża nasze wnętrze. „Rozrywka” polityczna wpływa destrukcyjnie nie tylko na psychikę, ale również na wszelkie formy istnienia i kooperacji. Prawdziwym współczesnym chamstwem życia potocznego jest asertywność.

Przede wszystkim jest w asertywności coś nieludzkiego (w dobrym sensie znaczenia słowa „ludzkie”). Asertywny osobnik wygłaszający swoje asertywnie NIE! ma oczywiście świadomość wkraczania w sferę emocji i psychiki drugiego człowieka. Wie, że sprawia przykrość (choćby drobną), wie że rani (choćby była to niewielka ranka). Wie o tym, bo odzywa się w nim głos sumienia. A sumienie mówi – znajdź trochę czasu dla bliźniego. Pokaż mu, że jego sprawy (choćby nieistotne), są dla ciebie ważne na równi z twoimi. Wysil całą swoją wrażliwość i takt, aby nie deptać jego pragnień, marzeń, potrzeb.

Ale tresura jest silniejsza – postawa asertywna triumfuje. Asertywny poci się, krzywi, ale ostatecznie udaje mu się przełamać naturalny odruch bezwarunkowej pomocy (lub choćby tylko uprzejmości i taktu) i… odmawia! Zresztą odmawianie to nie najstraszniejszy przejaw asertywności. Dużo gorsza jest jej pretensjonalna szczerość i bezwarunkowe przywiązanie do prawdy - choćby była to nudna jak flaki z olejem prawda mieszczan, zdeterminowanych menedżerów, czy świadomych siebie i swoich potrzeb lemingów.

Oczywiście odpowiednio długie stosowanie tej formy tresury doprowadza do stanu, w którym nasze „asertywności” wygłaszamy bez zająknięcia i drżenia rąk. A jednak – jak mi się zdaje - po jakiejś ilości tego typu samogwałtów na własnym sumieniu, wytwarza się coś w rodzaju kaca. Praktykowana odpowiednio długo asertywność działa na swą ofiarę niczym Jedyny Pierścień na Golluma. Jeśli ktoś asertywny jeszcze Golluma nie widział, to lepiej niech sobie zobaczy!

W tym miejscu chciałbym opisać czytelnikowi kilka znamiennych przejawów asertywności. Problem w tym, że zainteresowane osoby mogłyby się w nich rozpoznać, są to bowiem bardzo wyraziste przykłady asertywności. Rozpoznać i obrazić. Asertywność nikomu bowiem w obrażaniu się nie przeszkadza, o czym wspominam całkowicie na marginesie.

Po filmie bawiliśmy się w zabawę – kto jest kim. Mój syn twierdzi, że najbliżej mi do Bombura. Trzeba przyznać, że - szczególnie ostatnio - są do takiego stwierdzenia pewne przesłanki.

A zatem…