5 rzeczy, których nauczyłam się mając męża Hiszpana

Dzień dobry w kolejny piątek!

Piszę do Was w rozjazdach, między Poznaniem a Barceloną, stąd przyszedł mi taki temat do głowy. 8 lat spędzonych razem, z moim ulubionym człowiekiem na całym świecie, życie w rozkroku między Polską a Hiszpanią, nasz dom, w którym na co dzień miesza się ze sobą polski, hiszpański i angielski, a radio leci zawsze po katalońsku (tak, dzięki Toniemu, codziennie rano wiem gdzie w Barcelonie są korki). Może jestem sentymentalna, może na fali tylu dyskusji wokół o tym, czy chcemy w Polsce obcokrajowców, czy nie chcemy, jak to wpływa na nasze życie, zebrało mi się na refleksję. 5 rzeczy, których się nauczyłam od mojego hiszpańsko-katalońskiego męża.

Pierwsza rzecz - najbardziej oczywista. Uczysz się języka i kultury, przesiąkasz nią na wskroś. Ja już po pół roku mówiłam płynnie po hiszpańsku, potem zaczęłam z katalońskim. Toniemu nauka polskiego zajęła trochę więcej czasu, ale już jakoś się dogada.

Zderzasz się z małymi różnicami, np. jak ścielić łóżko, o której jeść obiad. To co dla Ciebie jest oczywiste, dla drugiej strony zupełnie nie. Uczysz się miliona rzeczy, których normalnie nigdy byś nie wiedziała, nie poznała. Wiesz więcej, i rozumiesz więcej – bo widzisz, że nie ma tylko jednego, dobrego sposobu na zrobienie czegoś. Ludzie żyją w różny sposób w różnych zakątkach świata. Jedzą inne potrawy na Wigilię. Ba! Zupełnie inaczej obchodzą Wigilię (kataloński Caga Tió!) lub w ogóle jej nie obchodzą. My mamy ze Świętami szczęście, bo w Barcelonie najważniejsze dni to 25 i 26 grudnia, więc akurat 25-tego rano wsiadamy w samolot z Berlina i po polskiej Wigilii z naszą polską rodziną udaje nam się zdążyć na hiszpański obiad o 14:00, na który rodzina zjeżdża się do naszego Masnou z różnych stron świata: z Polski, ze Stanów, z Włoch, z Madrytu…

Uczysz się, że różnorodność jest piękna i ciekawa, i Ciebie po prostu wzbogaca.

Pytanie: czy żyjąc w takiej mieszance zatracasz gdzieś swoją kulturę, zapominasz? 1000 razy nie. Nigdy nie musiałam tyle uczyć się i wiedzieć o Polsce, ile przez te 8 ostatnich lat. Ciągle musisz odpowiadać na pytania. A jak to jest w Polsce, a jakie są zwyczaje, a co jest głównym produktem eksportowym Polski, a co się działo w czasach II wojny światowej, jaka jest polska polityka zagraniczna, a jaka najniższa temperatura w zimie. Kiedy ktoś przyjeżdża z wizytą, musisz wiedzieć wszystko. Jak się nazywają te kwiaty i czy są typowe, w którym roku powstał ten budynek, czy codziennie na obiad jest zupa?

Wierzcie mi, zatracić własną kulturę? Przy ciągłych dyskusjach, że w Hiszpanii jest tak, a w Polsce tak? Nie da się. Wręcz przeciwnie, jakoś bardziej ją przeżywasz, staje się dla Ciebie ważniejsza. Wplatasz w życie te nowe zwyczaje, które Ci odpowiadają, ale nie zapominasz kim jesteś.

Nie znam całej Hiszpanii wzdłuż i wszerz, ani wszystkich Hiszpanów, ale na podstawie ostatnich 8 lat, zaryzykowałabym stwierdzenie: oni naprawdę umieją cieszyć się życiem. I to jest piękna rzecz, której się możemy od nich nauczyć. Wydaje mi się, że sekret jest prosty: doceniać momenty i drobne przyjemności. Kawa. Wino. Hamak. Żarty (ciągle, zawsze, aż czasem mówię: „bądź prze chwilę poważny!”). Dobre jedzenie. Wspólne kolacje. Radość, że dziś robimy wieczór z cyklu „pizza&peli” (pizza & film - w naszym przypadku raczej serial). Czas z rodziną i przyjaciółmi. Świadomość tego, że kurczę, pięknie jest. Tu i teraz.

Nawet w najgorszym momencie kryzysu w Hiszpanii, kiedy naprawdę wielu z naszych znajomych przechodziło przez ciężki okres: potrafili i tak oderwać od tego myśli, i kiedy się spotkaliśmy na wieczorne piwo na plaży, powiedzieć: „Kurczę, ale mamy szczęście w życiu!”.

Jedzenie. 8 lat temu nie doceniałam tak bardzo jedzenia, i nie rozmawiałam tak często o jedzeniu. Zamiast „jeść, bo jesteś głodny”, jesz, bo to sprawia Tobie przyjemność. To cały rytuał. Wspólne kolacje, i na mieście i w domu. Toni się ze mnie śmieje, że przesadzam, ale ja naprawdę twierdzę, że sobotnie obiady w Hiszpanii trwają od 13:00 do północy. Zaczyna się od aperitivo, potem obiad, potem „sobremesa” (tak, takie słowo istnieje i znaczy po prostu „gadanie po jedzeniu”… i jest oczywistą częścią posiłku…!), potem niektórzy grają w karty, a niektórzy ucinają sobie drzemkę (siesta), potem nagle już jest wieczór i dalej gramy w karty, ktoś wyciągnie jakieś przekąski z lodówki, ktoś doleje wina…

Po prostu jesteś tu i teraz, rozmawiasz, i cieszysz się chwilą. Nie tylko kiedy wsuwasz owoce morza na plaży, też normalnie w domu, kiedy ugotujesz dobrą kolację, usiądziesz na balkonie, zapalisz lampki i świeczki, i jest po prostu fajnie. Może być zwykle, a może być pięknie, to zależy od Ciebie.

Co jeszcze jest bardzo hiszpańskie? Posiłki na kilkanaście osób. Często. Nie, żeby Toni miał tyle rodzeństwa. Ale jego rodzice już tak: moja teściowa ma 5 sióstr, mój teść 2 braci i siostrę. Plus kuzyni. I nasza rodzina lubi spotykać się często. Kiedy już jest okazja i wszyscy są w Barcelonie, to bardzo często! Na obiady, kolacje, wspólne plażowanie, karty. Patrz punkt wyżej: KOLACJE! Tutaj w Polsce, nawet na 4 osoby to już jest czasem duża logistyka, umawianie, planowanie, przygotowywanie, stres. A co dopiero większe imprezy rodzinne: czasem mam wrażenie, że więcej w tym stresu niż przyjemności, i gospodarz ma zabronione, żeby się dobrze bawić.

Tymczasem w Mojej Wielkiej Hiszpańskiej Rodzinie: nie ma stresu. W czasie pierwszych spędzanych w Barcelonie Świąt nie mogłam wyjść z szoku. Jest nas zawsze kilkanaście osób, czasem ponad dwadzieścia. Dawno przestaliśmy się mieścić przy jednym stole, a krzesła bywają pożyczane od sąsiadów. A moja teściowa w kuchni, z kieliszkiem Cavy w ręku, zupełnie spokojna i ciągle uśmiechnięta. Bo przecież wszyscy się po prostu cieszą, że są razem, to czym się stresować?

Cieszę się, bo udaje nam się z Tonim podobnie żyć w Polsce. Nie lubimy dużo planować, spontanicznie zapraszamy znajomych do domu, pół godziny przed ogarniamy bez stresu kolację. Prawda, że pomagają przywożone z Hiszpanii zapasy: hiszpańskie kolacje często są takie przekąskowe, tak zwane „pica-pica”: serki, jamon (szynka), oliwki, sałatka. Ale czy chodzi o wielkie gotowanie? Nie. Chodzi o to, żeby być razem, i jakby co, z pizzą zamówioną na wynos też będzie fajnie.

Tego też się nauczyłam mieszkając w Hiszpanii, i to zupełnie zmieniło moje życie. Przestałam kręcić, bać się o coś spytać, martwić się czy coś zostanie odebrane tak czy inaczej. I to tak niesamowicie upraszcza życie! Kiedy czujesz się dobrze z samym sobą, ludzie też będą się z Tobą dobrze czuć. Kiedy jesteś nerwowy: „czy wszystko jest OK”, „czy to na pewno nie kłopot”, „czy tak wypada” – to tylko komplikuje życie. Nie chodzi mi tutaj o brak dobrego wychowania, bo ludzi zawsze trzeba traktować z szacunkiem. Ale o prostą zasadę: jeśli czekasz i zacinasz się w sobie nic nie mówiąc „bo on sam powinien na to wpaść”, „bo on znów zapomniał o moich urodzinach”, „znowu Święta robimy u Nas, a nie u nich, mam już dość” – to samemu sprawiasz, że jest Tobie smutno, a mogłoby być fajnie. Jeśli wiesz, że zapomina, to wystarczy powiedzieć: ‚Hej, mam w przyszłym tygodniu urodziny, masz już dla mnie prezent?”, „Mamy rocznicę, gdzie idziemy na kolację?” I po sprawie. Z tymi Świętami, znów hiszpański przykład: któregoś roku, znów wszyscy zjechali się do Masnou (więcej miejsca), ale sprawa była postawiona jasno – dziś rodzina wujka ogarnia całość. I wszystkim wydawało się to naturalne, wszystko wyszło super. Milion razy lepiej jest rozmawiać, zamiast kisić się w sobie.

Jest wiele różnic między Hiszpanią a Polską, ale pod tym względem akurat jesteśmy podobni. Rodzina jest ważna. Z resztą, jak widzicie, pół tego tekstu wyszło o rodzinie!

Uwielbiam moją Wielką Hiszpańską Rodzinę, i to naprawdę niesamowite uczucie, że nagle, w którymś punkcie życia, oprócz Twojej Rodziny, którą masz od urodzenia, nagle pojawia się druga – która tak samo mocno Cię wspiera i uczestniczy w Twoim życiu.

I BAM! proszę teraz wielkie objawienie i prawda życiowa: A najfajniejsza jest DUŻA rodzina – powiedziała „Ania-Coelho” ;) I nie chodzi o to, że od razu planuję mieć 6-tkę dzieci, ale raczej o budowanie grupy dobrych ludzi dookoła Ciebie, i dbanie o nich. Nie ma nadziei dla jedynaków? Ależ skąd, wszystkie rodziny są patchworkowe (bo nie z każdym musisz się dogadywać), w naturalny sposób uzupełniasz sobie tą grupę, masz kuzynów, przyjaciół, czasami (znam takie historie) - sąsiadów! - z których budujesz sobie tą „sieć ludzką” dookoła, której tak bardzo potrzebujemy, żeby być szczęśliwi.

Tego hałasu, tego ruchu dookoła. Dlatego dzień naszego ślubu, był dla nas jednym z najpiękniejszych dni w naszym życiu, bo właśnie bez stresu, na luzie, w Polsce, na trawie nad jeziorem, śmialiśmy się i świętowaliśmy, ze wszystkimi ludźmi, których kochamy, i którzy zjechali się dla nas z Barcelony, Madrytu, Rzymu, Nowego Jorku, Sankt Petersburga, z Niemiec, z Portugalii, z Francji, z Poznania (oczywiście), z Buenos Aires, i z naszego Masnou.

Ania

PS. może następny tekst to będzie „5 wyzwań…”, bo wyzwania i problemy też są częścią takiej „wymieszanej” rodziny. Jak ze wszystkim w życiu... ;)