Dyskryminacja rekrutacyjna

Problem jednak nie jest typowo polski. Na przykład w Wielkiej Brytanii podejmowane są próby, aby poszukujący pracy w największych firmach nie podawali imienia i nazwiska w dokumentach aplikacyjnych, czy nie zamieszczali zdjęcia. W ten sposób, nie można określić płci kandydata i teoretycznie szanse na pierwsze spotkanie rekrutacyjne są wyrównane. Problem jednak polega na tym, że ludzie nie dostają propozycji pracy po złożeniu CV, ale po kilku etapach rekrutacji, w których muszą uczestniczyć „na żywo”.

Tego typu rozwiązania w praktyce sprowadzają się więc do „pozoracji pola walki”, w której wszyscy zainteresowani udają, że próbują rozwiązać problem. Tymczasem rzeczywiste źródło dyskryminacji tkwi w głowach osób odpowiedzialnych za zarządzanie firmami.

To szefowie przedsiębiorstw wydają dyspozycje i wskazówki w tym zakresie dla służb personalnych (wewnętrznych i zewnętrznych). Owszem zdarzają się przypadki samowoli w tym zakresie i „ambitny” rekruter popełnia błąd, czując swoją wielką „moc”. Jednak taki człowiek, powinien być natychmiast stosownie oceniony przez kierownictwo.

Pocieszające jest to, że poziom świadomości wśród menadżerów jak i poszukujących pracy stale rośnie. Mimo to, aby realnie zlikwidować zjawisko dyskryminacji, musi nastąpić zmiana nawyków myślowych ludzi, którzy kierują firmami z najwyższego poziomu.

Mam nadzieję, że każda rządowa i medialna inicjatywa przyspieszy ten proces.