Parazainteresowanie Wielkimi Igrzyskami

– Osoby z niepełnosprawnością, które dzięki sportowi mają możliwość powrotu do życia publicznego, są bardzo mądrymi i wartościowymi ludźmi. Na przyszłość należy z ogromnym wyprzedzeniem zrobić plan takiej obsługi, tego nie można zrobić w ciągu roku – mówił dla serwisu www.niepelnosprawni.pl.

W Wielkiej Brytanii reklamówkę Paraolimpiady, jak podaje „Newsweek” pokazało 17 lipca – bagatela – 78 stacji telewizyjnych. Spot „Meet the superhumans” obejrzało równocześnie 10 milionów widzów. Można tak, można tak. Channel 4 zapłaciła za prawa do transmisji 9 milionów funtów i wyemituje 150 godzin transmisji. Bo to jest, proszę Państwa, arcyważne sportowe wydarzenie. Niestety z mniejszym zainteresowaniem w telewizji w naszym kraju, i USA. Choć, szczerze powiedziawszy, wolałbym w czym innym równać do kraju Michaela Jordana i pisarki Laury Hillenbrand.

Mentalność i wynikający ze stereotypizacji osób z niepełnosprawnością brak profesjonalizmu to – moim zdaniem – powód braku zainteresowania Paraolimpiadą. Także w Polskim Komitecie Paraolimpijskim. Nie chodzi „tylko” o stroje naszych sportowych herosów i transport ich sprzętu do Londynu. Nie wiem, czy słusznie została odsądzona od czci i wiary firma 4F, skoro przetarg PKPar, ogłosił niedługo przed igrzyskami. Nie wspominając o braku zamówienia na cargo w locie kontenera do przelotu sprzętu – zgodnie z regulaminem wioski olimpijskiej. Według niego bowiem sprzęt wjeżdża na jej teren w określonym czasie, ze względów bezpieczeństwa.
Polski Komitet Paraolimpijski wyznaczył bowiem zaprzysiężenie polskich reprezentantów na piątek (24.08.2012) wieczorem. Tak, żeby nawet ani jedna ekipa telewizyjna nie zdążyła zrealizować materiału przed swoimi głównymi serwisami informacyjnymi. Dla mistrzów bowiem należało zrobić prezentację z oprawą godną ich hartu ducha i sportowych umiejętności. Ośmielę się zagwarantować, że Wiadomości TVP 1, Wydarzenia Polsatu i Fakty TVN-u materiał by pokazały. No, ale „jak sobie pościelesz…”.

Na koniec konkluzje. Uroczystości otwarcia igrzysk niepełnosprawnych sportowców, z udziałem Stephena Hawkinga – oprócz będącej na stadionie Królowej Elżbiety – obejrzało przed telewizorem 13 milionów widzów, a na obiekcie był komplet, 80 tysięcy kibiców. Może Londyn miejsce, które – jako w-skers, miałem przyjemność eksplorować jest bardziej otwarte na „inność innych ludzi”. Bardziej się liczy to, w jakich dyscyplinach rywalizują sportowcy, niż to, czy nie mają ręki albo śmigają na wózku.
Idziemy więc dalej. Naszych pełnosprawnych (choć któż to wie jakie niepełnosprawności w nas drzemią?) sportowców w Londynie było ponad dwa razy więcej, a medali przywieźli więcej. Po Paraolimpiadzie powodów do dumy będzie znacznie więcej. Prawdziwi, nie żadni tam „para” czy „prawiesportowcy” walczą bowiem ze sobą o najcenniejsze medale. Warto ich godnie przywitać, jak gwiazdy najwyższego formatu, jakimi są. Zrobić to z „przytupem” na lotniskach i dworcach. Może – tak oddolnie, uda się zmieniać to, co niezmienne – na górze…

A póki co, jak przekonywał mnie w rozmowie z wioski olimpijskiej Rafał Wilk Rafał Wilk od żużla do Paraolimpiady, mniej przejmują ich boje o stroje, i sposób dotarcia sprzętu do Wielkiej Brytanii. Zależy im, o czym mówił były żużlowiec, a obecnie paraolimpijczyk na handybike’u, na naszym wsparciu – także na społecznościowych portalach, w Internecie.