Świetne urodzinowe granie w Katowicach

Z tego, co dostępne jest w internecie, widzę, iż skład formacji jest kwestią płynną. Wczoraj zjawili się jako kwintet, a wiodącą rolę pełniły tym razem instrumenty klawiszowe, raz po raz odpływające w stronę jazzu. Kłaniały się lata 70. i Weather Report, ale też coś trochę lżejszego – pewne echa Steely Dan: YB to zespół dowodzony przez wokalistę, Ravida Kahalaniego, więc partii śpiewanych nie mogło zabraknąć. Mimo wszystko trudniej tu jednak, przynajmniej mi, o znalezienie jakichś oczywistych porównań, skojarzeń, nie o to zresztą chodzi, zwłaszcza że instrumentarium wczorajszego wieczora było mało miarodajne w porównaniu z tym, co zwykle serwuje zespół.
Jego muzyka, choć bardzo dynamiczna, trudniejsza jest w odbiorze niż La Chiva Gantivy, bardziej naznaczona miejscem powstawania, czyli Bliskim Wschodem. Muzycy – wszyscy – o wielkich możliwościach, skala głosu lidera imponująca, w wielu momentach można by go pomylić z kobietą. Kawał znakomitego grania.

Z mieszania składników wychodzą rzeczy najpiękniejsze. Z mieszania nacji – najpowabniejsze niewiasty i przystojni faceci. Z mieszania muzyki różnych kultur – brzmienia nieoczywiste i dokonujące ożywczego przeciągu, zwłaszcza w głowie takiej jak moja: mieszkańca Europy środkowej, wychowanego na rokendrolu, który czasem sięga po jazz, za rzadko po muzykę poważną, zaś na co dzień żyje w całkowitym oderwaniu od nut rodem z innych szerokości geograficznych. Ubolewam tylko nad faktem, iż na stoisku Miasta Ogrodów płyty La Chiva Gantivy były po 50, a Yemen Blues – po 80 zł. Podobno były to pomysły samych wykonawców, jednak stanowczo za drogie, zwłaszcza te drugie, by pójść za ciosem i utrwalić sobie wrażenia z występów na żywo. Czego bardzo żałuję, bo muzyki z internetu nie słucham prawie wcale.
Żałuję też, iż odpuściłem, pierwszy tego dnia, występ kongijskich bębniarzy – Les Tambours de Brazza. Zrobiłem to z metrykalnej obawy o kręgosłup na odcinku lędźwiowym, a także o jasność muzycznej percepcji dłuższej niż trzygodzinna.