O starzeniu się

Od dawna już wiem, jak naiwna była to wiara, ale jeśli kiedykolwiek myślałem o moich autorytetach, do głowy w pierwszej kolejności przychodził mi właśnie On. Niniejszy tekst powstał rok temu. Dziś, w tych smutnych okolicznościach, wyciągam go z elektronicznej szuflady.
*
Dwa pierwsze objawy starzenia, co do których – jak to zwykle bywa – diagnoza stawiana jest ex post – i to bardzo ex.

Pierwszy ma znamiona czysto fizyczne. Lata wpierw suną powoli, pod górę, zdaje się, że nieosiągalną, aby niepostrzeżenie rozpędzić się nie wiadomo kiedy i jak. I patrzę na innych. I ciągle wydają się starsi, gorzej utrzymani, bardziej zapuszczeni i utyci. Aż nagle okazuje się, że wszyscy oni młodsi są ode mnie.
I w tych rozważaniach, w tych na innych popatrywaniach osiągam moment, gdy już nie myślę o sobie jako o młodszym. Bo już coraz wyraźniej widać, że tamci mają mniejszy przebieg. Tak popatruję w metrykę, pesel i coraz bardziej się niepokoję. Czasem zdarza się, że przejdę cmentarzem, z nieznaną wcześniej uwagą studiując daty graniczne. I przerażenie zaczyna ogarniać. Bo po tamtej stronie są już ci, co urodzili się tylko trochę przede mną, równo ze mną, po mnie, a nawet bardzo po mnie. Serce zaczyna walić i tłuc się w piersiach.
Więc uciekam. Z cmentarza. Od myśli w wariactwo mogących wprawić, w szaleństwo na jawie wpędzić raz na zawsze. Uciekam od siebie. Do innych zajęć, istotnych lub zupełnie nie. Bo trzeba zabić albo przynajmniej zagłuszyć tę transcendentną, natrętną i pożałowania niegodną ideę w sobie.

Drugi objaw starzenia się sięga w bebechy, mózg zlasowany i żołądek owrzodzony, w jelita nietrzymające już tak mocno jak kiedyś. Bo gapię się w coraz bardziej płaską i coraz większą w domu telewizję. I twarze w tej telewizorni coraz większe i mędrsze. Tylko że ta mądrość jakaś inna, do mnie niekoniecznie przemawiająca. Nieufność coraz wyrazistszą w środku i na zewnątrz budząca i usypiająca frazami obitymi jak Gołota – przez wiele lat, niemiłosiernie i mocno po gębie. I jakoś wstyd się robi tego słuchać. Bo to nieświeże niczym jaja chłodnicze gatunek III w sklepie „Społem” za Gierka. Zalatuje jak hauskejza (ser domowy, znaczy) wypełzająca nocą sama z lodówki. Ta mądrość jakaś mało mądra, a wręcz – nie bójmy się tego słowa – głupia coraz bardziej.
I coraz młodsza. Więc łapie za szyję myśl grzeszna, że młodość minęła, ominęła mnie szerokim łukiem, pomachała i zwiała. Że nie moja ona już. Że pokory wciąż mniej i mniej we mnie. I tych, co mądrze mówili, z rokiem każdym też mniej. Jak uwierzyć w prawdy objawione głoszone przez kogoś tylko trochę ode mnie starszego, ba!, młodszego i to o coraz więcej wiosen? Jakże to tak? Nie uchodzi wiarę dać szczenięciu, co uczelnię wyższą w Pipcicach Dolnych nawiedzało, a nawet – jak twierdzi – ukończyło. Toż wąs pod, za przeproszeniem, nosem dopiero mu się rozsypuje, oczko jakoweś w jej rajstopach z markowego marketu, znowu za przeproszeniem – i to większym – się puszcza. Młodość ta może i młoda, a czasem, choć z za rzadka, piękna, ale – zupełnie nie do uwierzenia, nie do wiary całkiem.

Gdzież, ach, gdzież podziali się ci, których wielbiłem przed laty? Gdzież są ci, którym słowa z ust spijałem, których pokornie i w ciszy nabożnej słuchałem, próbując przyswoić sobie choć niektóre fragmenty? I boleśnie konstatuję, że zostawili mnie jak sierotę, samego na tym tu zapyziałym padole łez pełnym. Łysiejącego i siwiejącego zostawili, ślepego coraz mocniej w tej mgle codziennej. Bez przewodników, jeśli nie liczyć starców – mędrców ostatnich, co to jeszcze budzą się rano i strach pomyśleć, co oni myślą, gdy na mnie, na nas i tych młodszych patrzą.
A reszta gdzie, większość większością głosów przytłaczająca? Do lepszego ponoć świata się już przenieśli, zmęczeni oglądaniem ojczystego domu, który publicznym wciąż bardziej i bardziej się staje.
Zostawili. Jakby szydząc: no, starzej się, starzej! Zobacz, jak to jest! Jak to jest, kiedy mądrość, bywa, z parkinsonem i alzheimerem przy stole siada i do łóżka idzie, jak tej mądrości w postaci czystej, i to bynajmniej nie wódki, ubywa jak stanu wód w suszę. A dziadostwo z pajdokracją pod rękę idzie. Ulicami. Przed mikrofonami i kamerami zębiska szczerzy. Do obiektywów i fotoszopów się wdzięczy.