Dziewczyna z gitarą - PJ Harvey

Już parę lat wcześniejsza zmiana, gdy w dyskotekach Abbę zdetronizowali Boney M, wydaje się bardzo znamienna. Syntezatorowa sieczka zdominowała nie tylko listy przebojów, ale i upodobania wielu młodych ludzi. Jeśli pozostawić na boku punk, a mówić raczej o tzw. mainstreamie - gitarowe granie ewoluowało w stronę metalu, albo wypolerowaną i gładką do bólu, albo strashną i speedową, deathową i blackową. W efekcie dostawaliśmy najczęściej coś, co było tylko żałosną karykaturą rokendrola, coś, co całkowicie pozbawione zostało bluesowych korzeni. Na szczęście - do czasu.

Za oceanem pojawili się m.in. Guns'N'Roses, Living Colour i Red Hot Chili Peppers,

Gorzej działo się na starym kontynencie - co prawda siła U2 rosła, ale The Smiths nie dotrwali do końca dekady.

Śpiewających, grających, a nawet komponujących dam było trochę w dziejach ostrego łojenia - z Janis Joplin na czele. U progu lat 80. zalśniła gwiazda Pretenders i Chrissie Hynde, jednak żadnej pani nie udało się (a ściślej: nie udaje) tak mocno i tak długo mieszać w kotle jak urodzonej w 1969 roku Angielce Polly Jean Harvey.

ale i melodii oraz świetnych riffów w wydaniu Nirvany, Pearl Jam i właśnie Harvey (choć oczywiście nie tylko ich) na początku lat 90. to wielka ulga dla tych, którzy zwątpili, że swing w rocku jeszcze kiedykolwiek odżyje. Pojawiło się zupełnie nowe pokolenie artystów, spośród których wielu stanęło u samych źródeł tej muzyki. Z całą jej - najlepiej pojętą - prostotą.

Odnoszę wrażenie, że rodzime media znacznie rzadziej pochylały się i pochylają nad brytyjską artystką niż panami z okolic Seattle, a niesłusznie. Bo to potężny kawał grania.