O wyższości parawanu, czyli plażowanie w Ameryce

Plaża, to co innego. Nie bez powodu sposoby i metody plażowania rozgrzewają do czerwoności fora na „Pudelku” i innych portalach informujących o nagminnym łamaniu ustawy o obrocie ziemią (grodzenie bez uprawnień rolniczych pół hektara plaży) i najeździe Kiepskich na Sopot i Jastarnię.

No więc amerykańscy Państwo Bundy parawanów na plaży… nie stawiają. W Stanach, a przynajmniej na Wschodnim Wybrzeżu, przenośne płócienne ogrodzenie nie występuje w ogóle. A już zwłaszcza nie w charakterze akcesorium plażowego. Może dlatego, że klimat jest tutaj gorętszy, a w wilgotnym, podzwrotnikowym upale każdy powiew znad oceanu jest dobrem rzadkim i deficytowym.

Chociaż – trzeba przyznać – wielka szkoda, że parawanów tu nie ma. Czemu szkoda?

Bo to mimo wszystko lepiej, gdy widok na morze przesłania kilka metrów płótna zadrukowanych w szykowne desenie, niż gęsty, niczym nie osłonięty tłum rozebranych niemal do naga plażowiczów w rozmiarach 46 plus. Nie da się bowiem ukryć, że Amerykanie zmagają się z nadwagą. Przy czym „zmagają” nie jest tu chyba najbardziej właściwym określeniem.

Przeciwnie, w plażowych okolicznościach przyrody nawet chętniej niż zwykle folgują oni bowiem swojemu upodobaniu do jedzenia.

Na nowojorskie plaże tutejsi Kiepscy (i nie tylko oni) przychodzą bowiem… przede wszystkim jeść. Trochę wypada za to winić klimat. W mokrym upale trudno wytrzymać w kuchni. Ale głównie jest to chyba kwestia obyczaju.

Miasto wychodzi zresztą na przeciw tym naturalnym potrzebom, i większość plaż publicznych to nie tylko piach, falochrony i wieżyczki ratowników, ale też szeregi stołów piknikowych i specjalne miejsca do grillowania.

Przez całe lato, zwłaszcza w weekendy, nad plażami Nowego Jorku wisi więc gruba chmura siwego dymu, a w powietrzu niosą się aromaty podpałki i węgla drzewnego, zmieszane z zapachem skrzydełek Buffalo, przypalonych steków i szaszłyków w kurczaka.

Przy stojących gęsto, tuż obok siebie, stołach biesiadują zaś tłumy plażowiczów, głównie Latynosów, którzy w zasadzie są plażowiczami tylko z nazwy, z rzadka bowiem, o ile w ogóle, wychodzą na piasek.

Po instalacji lodówki, grilla i dziesiątków papierowych talerzyków, plastikowych kubeczków i tysięcznych pojemników z przekąskami, Państwo Budny z przyjaciółmi włączają jeszcze wielkie, zasilane ze specjalnych akumulatorów radia (każde gra, równie głośno, co innego) i tak siedzą, w tym dymie, hałasie i tłumie, od wczesnego rana do późnego wieczora. Więc chyba to lubią?

Na piachu tłum jest znacznie mniejszy, niż na okołoplażowych terenach piknikowych, chociaż i tutaj, na obrzeżach, też potrafią się rozłożyć obozem zwolennicy fiesty. Tyle tylko, że na piachu nie wolno grillować, więc spożywają zimne przekąski, ciasta i sałaty. Ich radia grają zaś ciszej, ale tylko ze względu na straż parkową, która stara się egzekwować prawo reszty plażowiczów do względnego spokoju, przynajmniej w sferze, dokąd sięga piasek.

Tak więc – większość grilluje, je i słucha muzyki, a mniejszość, ta na piachu, opala się i moczy stopy w oceanie. Charakterystycznym atrybutem rozpoznawczym owej mniejszości są – w miejsce parawanów –płócienne parasole, co o tyle racjonalne, że temperatura sięga w słońcu jakichś 40 stopni Celsjusza. Zamiast kocyków występują zaś cienkie, bambusowe maty, równie cienkie materace z pianki oraz zwyczajne, kolorowe prześcieradła. Bo gorąco…

Rzecz charakterystyczna, pomimo że woda jest czysta a sinice zdecydowanie nieobecne, prawie nikt nie wchodzi do wody głębiej, niż do pasa. Na naszej plaży w ciemno można do nielicznych pływających zagadać po rosyjsku (nieopodal leży Brighton Beach, nowojorska dzielnica etniczna, którą zamieszkują Amerykanie pochodzenia rosyjskiego i inni Słowianie).

Rosjan można też rozpoznać po zamiłowaniu do kostiumów jednoczęściowych (panie w pewnym wieku) oraz kąpielówek typu „slipy” (panowie). Reszta plażowiczów , bez względu na metrykę i gabaryty, nosi – odpowiednio – bikini oraz szorty.

Tak więc – mieszkańcy Brighton siedzą pod parasolami, zwykle na leżakach, tuż przy brzegu i co chwila wstają, żeby popływać. Niektórzy czytają. Inni – w głębokiej konspiracji – piją zimne piwo. Bo w Ameryce nie wolno pić alkoholu na plaży. Oficjalnie nie wolno, chyba, że puszka lub butelka jest ukryta w nieprzeźroczystej torebce lub zastępuje ją margherita z termosu. Rosjanie – inaczej niż Latyonsi – raczej na plaży nie grillują i nie słuchają na radia.

W ten sposób na tej samej plaży występują obok siebie dwa konkurencyjne sposoby plażowania, latynoamerykański i środkowoeuropejski. Bo towarzystwo na terenach piknikowych to głównie Latysnoi oraz (nieliczny w tej okolicy) Afroamerykanie. Przy czym przedstawiciele obu metod korzystania z uroków lata w mieście, starają się nie wchodzić sobie w paradę.

Piach, to raczej domena rzeczywistych amatorów plażowania. Z kolei tereny wokół piachu okupują wielbiciele pikników na powietrzu ( niezbyt świeżym z powodu średnio pięciu grillów na stopę kwadratowa powierzchni).

Niemniej, jak się tak posiedzi chwilę na gorącym piasku z widokiem na szary ocean, popatrzy na te kolorowe rosyjskie parasole i Latynoski w rozmiarze 50 w skąpych bikini, jak się poczuje w nosie gryzący zapach dymu, a w uszach gorące, meksykańskie rytmy, to można szczerze zatęsknić za wygrodzoną gąszczem parawanów plażą w Ustce lub Jastarni.