Jesienna depresja – wybory w USA

Nastrój tekstu oddaje pełne lęku wyczekiwanie, z jakim tutejsze stacje telewizyjne relacjonują zwykle nadciągające nad miasto wichury czy śnieżyce. Podobne są też powściągliwe, ale podszyte obawą przed skutkami żywiołu ostrzeżenia dotyczące osobistego bezpieczeństwa, a także sugestie, jak możliwie skutecznie zabezpieczyć życie i majątek.

Gazeta lojalnie ostrzega, że przed nami największe z zagrożeń, z jakimi mieliśmy do tej pory do czynienia. I że jak już opadnie kurz wyborczy, możemy obudzić się wśród ruina świata, który mozolnie budowały z kartonu minione pokolenie Amerykanów.

Są też plany na przyszłość – trzeba będzie to wszystko odbudować na bardziej solidnych fundamentach i być może wreszcie wymienić okna na plastikowe.

Redakcja zadbała też o słowa pocieszenia – po pierwsze, ciągle jeszcze istnieje wątłe prawdopodobieństwo, że żywioł „przejdzie bokiem”. A po drugie, może nie będzie tak źle, i Ameryka jednak ocaleje, choć pewnie trzeba będzie zainwestować w remont. Najlepiej kapitalny.

No i jeszcze jedno, najważniejsze. Choć w tej chwili , w obliczu politycznego huraganu, z każdą godziną nabierającego złowrogiej mocy, mimo wszystko można jeszcze zawalczyć o powtrzymanie katastrofy. Wystarczy iść na głosowanie i wybrać – owszem, nawet bez przekonania – „mniejsze zło”.

Tak, nawet NYT przyznaje (subtelnie, ale jednak) , że huragany i inne klęski żywiołowe zagrażające Ameryce, nie biorą się znikąd. Trzeba wreszcie przestać udawać, że nie odpowiadamy za to „globalne ocieplenie”. Co powinni zrobić nowojorczycy, i w ogóle – Amerykanie, jak już polityczny huragan przetoczy się przez Stany i obudzimy się środowym rankiem? Cóż, tak czy inaczej, niezależnie od wyniku, jeśli Ameryka rzeczywiście ma być jeszcze „great again”, trzeba będzie : „avert the worst, minimize the damage, save the foundations, clear the mess” (próbować uniknąć najgorszego, minimalizować zniszczenia, chronić fundamenty i posprzątać cały ten bałagan).

Bo nie ma co ukrywać, sprawy mają się kiepsko. Tacy, jak prezydent to-be ,Donald Trump, nie biorą się znikąd. To tylko efekt trwającej od całych dekad degeneracji elit politycznych. Prawda jest taka, że system dwupartyjny od dawna już jest niefunkcjonalny i zdecydowanie nie odzwierciedla potrzeb, oczekiwań i aspiracji wielkich grup społecznych, które nie mają w tej chwili żadnej reprezentacji politycznej. I – co widać jak na dłoni – służy wyłącznie interesom wielkiego kapitału. Dobitnie udowodniła to „godna pożałowania”, oderwana od rzeczywistości kampania wyborcza”, która – zdaniem NYT – pokazała, jak chora jest w tej chwili Partia Republikańska. A wraz z nią cała Ameryka. Wyścig do Białego Domu uzmysłowił też wyborcom, że politycy dawno przestali mieć realny wpływ na rzeczywistość, której zasady określa teraz wielki biznes. W tej chwili uprawianie polityki nie jest już niczym więcej, jak przedstawieniem na użytek mas. Żaden z „reprezentantów narodu” tak naprawdę nie decyduje już o niczym. Zostało im tylko show. Więc nic dziwnego, że punkty w wyścigu do Białego Domu zbiera właśnie nie zawodowy polityk, ale showmen z „The Apprentice” – Donald Trump.

I tu NYT, dla podkreślenia grozy sytuacji, daje krótką charakterystykę poglądów kandydata, zdaniem redakcji „ rasisty i mizoginem, seksualnego drapieżnika, oszusta biznesowego i notorycznego kłamcy, który w kampanii zapowiada zniszczenie życia milionom imigranckich rodzin, a przeciwnikom politycznym wygraża więzieniem”. A przecież zrównał się właśnie w sondażach z Hillary Clinton.

Akurat w Nowym Jorku „wszyscy” to wiedzą i zgadzają się z opinią gazety. Toteż w tradycyjnym bastionie Demokratów i „małej ojczyźnie” Donalda Trumpa, jego popularności wśród Amerykanów z interioru nie da się wytłumaczyć inaczej, niż –cóż – „anomalią” natury. Jak , dajmy na to, śnieżyca czy huragan.

Ludzie pamiętają mu tutaj sposób, w jaki prowadzi swoje biznesy, na przykład to, że kiedy na bankructwie kasyn w pobliskim New Jersey straciły tysiące zwykłych ludzi, The Donald jeszcze zarobił. Nowojorczycy maja mu też za złe, że krytykuje podniszczone lotnisko JFK, a od dwóch dekad unika płacenia podatków. Gdzie indziej może jest za to podziwiany za spryt i brak skrupułów. Ale nie tu. Tutaj uchodzi raczej za krętacza, śliskiego typa, który prowadzi podejrzane interesy i pławi się w luksusie kosztem robotników budowalnych, których notorycznie oszukuje na groszowych wypłatach (w tej sprawie sądził się, między innymi, z „polską” brygadą rozbiórkową). Na Manhattanie razi też kiepski gust budowlanego potentata. To nie Dallas i złocone klamki nie robią tu na nikim dobrego wrażenia.

Inna sprawa, że gdyby tak jednak wygrała Hillary, to sumie też niewiele się zmieni. No, może pomijając muzułmanów i karabiny maszynowe. Co innego, gdyby Demokraci jednak zdecydowali się na Berniego Sandersa. Cóż, Bernie przegrał w prawyborach, bo popierający go masowo Millenalsi są jeszcze w tej chwili zbyt mało reprezentatywną siłą polityczną. Może następnym razem…

Tymczasem same Stany i miliony ich zwykłych obywateli pilnie potrzebują zmiany na lepsze. Politycy tymczasem zapraszają do wciąż tego samego chocholego tańca i obiecują „ yes, we can”. Tylko że dla wszystkich staje się powoli coraz bardziej jasne, że oni tak naprawdę, to już niewiele mogą. Podobnie jak nowojorscy wyborcy w obliczu nadciągającej politycznej „zimy”. Bo co mieliby jeszcze zrobić, skoro żadne racjonalne argumenty nie trafiają do zwolenników Donalda?

Cóż, może jednak rozsądek zwycięży i Ameryce uda się doczekać wiosny.