Polaku, tylko się nie starzej!

Polska nie jest na mapie świata najlepszym miejscem dla emerytów. Najgorszy jest Afganistan (91 miejsce), najlepsza Szwecja. Nasz kraj zajął 62 miejsce. Potrzebujemy seniorów?

Miasta nie dbają o emerytów, bo niby do czego mieliby być im przydatni. Niedołężni, wolni, schorowani i w większości ubodzy starsi ludzie są obciążeniem. Nadają się wyłącznie do pilnowania wnuków lub ewentualnie zapełniania kościołów podczas niedzielnej mszy.

Powiesz: te zdania są niegodziwe, oburzające. Będziesz mieć rację. Trzeba jednak postawić pytanie czy nasza reakcja na problemy osób starszych w miastach nie ogranicza się wyłącznie do taniego oburzenia.

Studenci budują przyszły potencjał miasta, mieszkańcy około trzydziestki rodzą kolejnych podatników i sami są aktywnymi konsumentami zasilającymi budżet miasta – o nich zabiegają wszyscy. Starość wydaje się na tym tle nieatrakcyjna.

Każde miasto ma Juwenalia, ale Senioralia znalazłem tylko w Poznaniu. Zapytałem Urząd Miasta Poznań o to jakie korzyści płyną dla miasta z działań podnoszących jakość życia osób starszych?

UM Poznań

Seniorzy to ważna grupa docelowa działań podejmowanych przez miasto. Ich poziom zadowolenia z jakości życia w mieście przekłada się na pozytywne postrzeganie miasta przez inne grupy docelowe. Głównym celem naszego październikowego projektu „Senioralni - Poznań” jest zachęcanie osób dojrzałych do korzystania z oferty edukacyjnej, pobudzenie ich do działania, a także manifestacja ich potencjału i zasobów. Seniorzy, ze względu na swoją liczebność są drugą siłą w mieście i choćby dlatego ich obecność i potrzeby warte są zauważenia.

Z szacunków ONZ wynika, że w 2050 roku starsi ludzie będą stanowić 35% populacji naszego kraju. Wśród nich ja – będę miał 63 lata. A Ty? Wniosek z tego taki, że problem braku przyjaznej dla osób starszych polityki jest już dziś problemem każdego z nas. Z czystego egoizmu już dziś powinniśmy wyrażać swoje niezadowolenie, bo jutro będzie za późno, bo już „jutro” przyjdzie nam poznać smak marginalizacji w społeczeństwie. Gorzki smak.

Grzegorz Grzybek