Seks dla opornych

Dzisiaj, czyli 12 lutego w KPRM pełnomocniczka Rządu Do Spraw Równego Traktowania pani Agnieszka Kozłowska-Rajewicz zorganizowała spotkanie pt. „Stop seksualizacji dzieci i młodzieży”.

„Seksualizacja to proces w wyniku którego wartościowanie drugiej osoby i siebie samego jest dokonywane głownie z punktu widzenia atrakcyjności seksualnej. W wąskim znaczeniu jest to nadawanie kontekstu seksualnego obszarom neutralnym.”

Ale po kolei. Wystąpienia panelistów były niezwykle interesujące. Rozpoczął prof. Izdebski budując wypowiedź wokół tezy, że edukacja seksualna jest niezbędna w profilaktyce seksualizacji. Dr Aleksandra Piotrowska mówiła o zależności między oddziaływaniami środowiskowymi a rozwojem tożsamości płciowej. Czym jest seksualizacja wyjaśniła – między innymi - w swoim wystąpieniu ”Pozytywna edukacja seksualna kontra seksualizacja w ciągu życia”, dr Alicja Długołęcka.
Małgorzata Kot z grupy edukatorów seksualnych PONTON opisała problem seksualizacji młodzieży w kulturze masowej. Przedstawicielka stowarzyszenia „Twoja Sprawa” mówiła o pornografii jako skrajnym przykładzie seksualizacji.
Największe chyba jednak wrażenie zrobił raport z badań prowadzonych w gimnazjach, o przemocy rówieśniczej ze względu na płeć, dr Iwony Chmury-Rutkowskiej z UAM. Wyniki badań pokazały „szarą strefę szkolnej codzienności”, badaczka przedstawiła obraz gimnazjów w których przemoc ze względu na płeć jest codziennością.

Moja prezentacja, pt.: „Rola środowiska rodzinnego w przygotowaniu dziecka do edukacji seksualnej” ograniczała się do rodzin z dziećmi w wieku przedszkolnym.
Człowiek dojrzewa seksualnie całe życie. Tak proszę Państwa nieprawdą jest, że ludzi starych seksualność nie dotyczy. Nasza edukacja seksualna również powinna być procesem trwającym od narodzin przez wszystkie nasze, szczenięce, młodzieńcze, dorosłe i jesienne dni.

Dowiadywanie się o sprawach naszej ludzkiej seksualności, zdecydowanie powinno rozpocząć się w domu rodzinnym. Z tym się większość z nas zgadza. Problemem zdaje się wyznaczenie momentu, w którym rodzic powinien podjąć ze swoim dzieckiem tematykę seksualności. Ważniejszą kwestią jest, według mnie fakt, że dzisiejsi dorośli źle i bardzo wybiórczo pojmują ten temat. Dla wielu, tak zwane „rozmowy uświadamiające” sprowadzają się do anatomii i biologii.
Za sukces poczytywane bywa wymienienie w rozmowie z dzieckiem prawidłowych nazw organów płciowych i w miarę kompletny opis zapłodnienia oraz narodzin człowieka. Najczęściej kończy się na, mniej lub bardziej infantylnych, i co ważniejsze niezmiernie rzadkich rozmowach o tym, że mamusia ma cipkę a tatuś siusiaka itd… O tym, że ten siusiak to penis a cipka nazywa się wagina, nasze maleństwo dowiaduje się na ogół znacznie później i już zupełnie od kogoś innego.
Są też rodzice, którzy, aby dostarczyć swoim dzieciom informacji na temat zmian zachodzących w ich ciele, czekają, aż zaczną dojrzewać.

Badania wskazują, że z niewielkimi wyjątkami nasze domowe dyskusje są inicjowane i prowadzone przez matkę lub inną kobietę w rodzinie. Ewidentnie ojcowie mają trudność w poruszaniu tematyki seksualności ze swoim dziećmi, szczególnie z córkami. Wielu mężczyzn nadal uważa, że ich rola sprowadza się jedynie do demonstrowania wzorca płci i dostarczania dóbr materialnych.
Z różnorodnych analiz społecznych wynika także, że ojcowie powinni odgrywać ważniejszą niż obecnie rolę w procesie edukacji seksualnej. Przede wszystkim dlatego, że mogą zrobić bardzo wiele, wpływając skutecznie na emocjonalny, społeczny i seksualny rozwój ich dzieci.

Spotkanie, w którym brałam udział zostało zorganizowane na fali informacji o planach MEN wprowadzenia do szkół obowiązkowego przedmiotu „Wychowanie seksualne”. Uściślając, z uwagi na krytyczny stosunek dużej części naszego społeczeństwa wobec takiego pomysłu.
Uważam, że rodzice, obawiając się o formę, jakość i treść przekazywaną ich dzieciom w kontekście edukacji seksualnej postępują w sposób uprawniony. Uprawniony, jednak nieuzasadniony. Twierdzę jednak, że choć zdecydowana większość dorosłych ma już wiedzę o wychowaniu dzieci i ich rozwoju - a do tego nie waha się jej systematycznie używać, to brakuje im kompetencji do przekazywania dzieciom wiedzy z dziedziny seksualności człowieka na dostosowanym do wieku dzieci poziomie. Na domiar złego, im dziecko starsze tym kompetencje rodziców – o dziwo - mniejsze.

Określenie „seks” dla wielu ludzi, młodszych i starszych, sprowadza się jedynie do aktu płciowego. Ta ułomna definicja nie zawiera w sobie, nawet w zarysie, pełni seksualności. Seksualność bowiem dotyczy wszystkiego tego, co znaczy być kobietą lub mężczyzną, włącznie z uwarunkowaniami kulturowymi i religijnymi, które uważamy za właściwe, odpowiednie (odpowiednie dla rodziców).
Wyrażanie seksualności cielesnej może być bardzo ważne, ale odgrywa niewielką rolę w edukacji seksualnej w ogóle. To także rodzice powinni wiedzieć.
Równie ważnymi elementami edukacji seksualnej oprócz obrazu własnego ciała są: identyfikacja tożsamości płciowej wraz z jej rolą rodzinną czy społeczną, zakochanie, miłość, intymność, więź, zmysłowość i erotyzm. Dopiero wszystkie te elementy łącznie składają się na seksualność człowieka.

Bez właściwego przygotowania nawet najlepszy szkolny program edukacyjny z dziedziny seksualności będzie budził lęki i zastrzeżenia.
Tym samym maleją jego szanse na odniesienie sukcesu.