W podróży trzeba się napić....

Jak zwykle, wszyscy byli już pijani i mocno rozweseleni jakieś 20 kilometrów za Radomiem, czyli miastem, z którego wyruszyliśmy. Wódka płynęła szerokim strumieniem i śmierdziało w całym autokarze, jak w rozlewni spirytusu. Pytam kierowcę, czy mu ten smród nie przeszkadza.

Jeden z uczestników wyjął z torby słoik grzybków marynowanych i zaczął nimi obdzielać „na zagrychę”.

Pierwsza noc w małym hotelu na trasie do Świnoujścia. Nieprzespana, bo zabawa była głośna. Druga noc na promie Świnoujście – Ystad. Też nieprzespana, bo wszyscy kłębili się przy sklepach wolnocłowych i było duże zamieszanie. Impreza towarzyska też trwała w najlepsze. Rano, półprzytomna ze zmęczenia, pakuję pijaną grupę do podstawionego autokaru, którym jedziemy do Malmӧ. Zajeżdżamy pod duży bazar, gdzie mamy kilka godzin na zrobienie międzynarodowego interesu w handlu. Moi podopieczni sprzedają te grzybki marynowane, suszone, miód i inne polskie specjały, które są chętnie i za dobrą cenę kupowane przez Szwedów. Za uzyskane dewizy kupują głównie odzież i owoce cytrusowe, które były w tym czasie trudno osiągalnym rarytasem w Polsce. Pamiętam, że po raz pierwszy zobaczyłam wówczas na własne oczy oraz kupiłam kiwi i awokado. Nie wiedzieliśmy w domu, jak i z czym zjeść to awokado. Próbowaliśmy nawet rozłupać wielką pestkę, ponieważ po spróbowaniu miąższu uznaliśmy, że jest on z pewnością niejadalną częścią tego egzotycznego warzywa.

Po jakimś czasie w trakcie tego długiego postoju zaglądam do autokaru i widzę, że wciąż w nim siedzi czterech mężczyzn. Są pijani w sztok i domyślam się, że chyba nie dadzą rady zrobić żadnych zakupów.

Trzecia noc znów na promie. Teraz z Ystad do Świnoujścia. Kolejna noc nie przespana. Prócz zakupów w sklepach wolnocłowych, dodatkowa atrakcja. Fale są wysokie i dość mocno buja na pokładzie. W połączeniu z dużą ilością wypitego alkoholu, większość „moich” wymaga podprowadzania w kierunku toalety, albo postania za nich w kolejce do sklepu, kiedy oni udają się do toalety o własnych siłach. Robię jedno i drugie. Tak, czy owak, staram się zapobiec zarzyganiu promu. W drodze powrotnej ze Świnoujścia do Radomia dochodzę do wniosku, że taka praca, często wykonywana, szybko mnie wykończy. Wracałam z tych wycieczek totalnie wyczerpana fizycznie i za każdym razem potrzebowałam kilku dni, żeby odespać zarwane noce i zregenerować siły. Nie o takich wycieczkach marzyłam…

Ale z czasem, po zdobyciu coraz większego doświadczenia w pilotowaniu zagranicznych wycieczek i douczeniu się kolejnych „zachodnich” języków, doczekałam się zleceń, które wreszcie zaspokajały moje ambicje w tym zakresie. Dostałam grupę do Peru i Boliwii. Z tego czterotygodniowego trampingu opiszę sytuację, która dotyczy omawianego przeze mnie tematu.

Noc zaskoczyła nas chłodem. Różnica temperatury między dniem i nocą jest tu bardzo duża. W ciągu dnia, przy słonecznej pogodzie, czasami dochodzi nawet do 25 stopni C. W nocy spada poniżej zera. Mimo ciepłych śpiworów, musimy włożyć skarpetki i swetry na piżamy. A i tak trudno zasnąć, mimo zmęczenia.

Następnego dnia rano okazało się, że prawie wszyscy nie mogli zasnąć z powodu zimna. Udajemy się więc na targ z wyrobami regionalnego rzemiosła i nabywamy wszyscy piękne, ciepluteńkie poncza z wełny alpaki. I tak zamierzaliśmy je kupić przed wyjazdem. W dzień, a zwłaszcza wieczorem, będą służyć za ubranie, a w nocy za koce. Niektórzy kupili również szale i urocze czapki pilotki. Też z wełny alpaki. Idziemy zanieść zakupy do hotelu, zanim zaczniemy zwiedzać Cuzco.

Zawracam w towarzystwie Eli i odkrywamy, że brakująca część grupy zawieruszyła się w sklepie monopolowym. Trzymają w rękach butelki z wódką o nazwie Cien Fuegos (Sto ogni). Na etykiecie trzcina cukrowa, więc pewnie z niej jest ten ogień destylowany.

No cóż. Nie miałyśmy już żadnych innych argumentów.