Moje WZW C: Poznaję swoje HCV i uczę się z nim żyć

Zaskakujące zdarzenie
Spotkałam się służbowo z jedną z koleżanek. Popracowałyśmy intensywnie i efektywnie. Załatwiłyśmy co niezbędne. W pewnym momencie ona mnie spytała co się ze mną dzieje: „Zmieniłaś się. Coś cię mocno gryzie”. Znałyśmy się wiele lat. Gdyby tak nie było, tematu bym nie kontynuowała. Po co się „wywnętrzać”. Ale wiedziałam, że ona też miała jakiś bardzo poważny problem zdrowotny. Mogła mnie zrozumieć… Och, jak dobrze, że mogłam z nią porozmawiać!… Okazało się, że też była chora na WZW C. I to od wielu lat… I też przeszła „drogę przez mękę” od posądzeń o „lenistwo” („być może wynikające z przemęczenia”) aż do pogardliwych ocen, że jest hipochondryczką. Kiedy wreszcie zdiagnozowano u niej chorobę stan jej wątroby był katastrofalny... Konieczny był przeszczep… Czekano długo… Aż doszło do tego, że walczono o każdy dzień jej życia. Na szczęście UDAŁO SIĘ! W dniu, w którym rozmawiałyśmy czuła się dobrze i żyła z „nową wątrobą” trzy lata… (a dziś to dla niej już kilkanaście lat życia!)… Dlaczego o tym wspominam? Ta rozmowa dała mi bardzo dużo. Jak żyć z samą chorobą, na co zwracać uwagę, a co sobie „odpuścić”… Podstawowa praktyczna wskazówka dotyczyła konieczności „polegiwania” Praca nawet - w miarę możliwości – na leżąco, a przynajmniej na półleżąco. (To po prostu niemożliwe!!! Jednakże po dłuższym zastanowieniu doszłam do wniosku, że drugi wariant przy rozważeniu rodzaju prac był już prawie, prawie realny!). Druga wskazówka, to jak najwięcej spacerów na świeżym powietrzu… (Wynikało z tego, że mój organizm dobrze mi podpowiadał, tylko zupełnie głupio nie słuchałam go i się na niego obrażałam…)