Reklama.
Reklama.
Reklama.
Muzułmanin z Brukseli
21 kwietnia 2016, 20:59·2 minuty czytania
Publikacja artykułu: 21 kwietnia 2016, 20:59Reklama.
Radość życia, radość czytania. Joie de vivre, joie de li(v)re - Ismaël Saidi "Przygody tutejszego muzułmanina".
Dorastał w swoistej schizofrenii – w domu świętował z rodziną Ramadan, w szkole katolickiej zdawał egzaminy. Pościł, uczył się – ani rodzice, ani szkoła mu nie odpuszczali.
Jego koleżance mówiono w domu, że dobra muzułmanka zakrywa włosy chustą. W szkole chustę kazano jej ściągać. Młodziutka dziewczyna czuła się z gołą głową wyzywająca, wulgarna, było jej wstyd.
Uciekał w muzykę, uwielbiał Goldmana. A potem ktoś mu powiedział, że muzułmanin nie powinien słuchać muzyki Żyda. A on Goldmana uwielbiał, w dodatku zaprzyjaźnił się z Żydówką. Paradoks Brukseli.
Co z niego wyrosło? Został policjantem. Ale to mu nie wystarczyło, dziś Ismaël Saidi jest pisarzem. Jego sztukę „Dżihad” obejrzało prawie 50 tys. widzów.
W sztuce trzech Belgów rozmawia na lotnisku:
„ - Oczywiście, że wyjąłem z torby żyletkę – mówi Reda – Mam ją w kieszeni.
- Co?! Natychmiast ją wyrzuć! – denerwuje się Ismael.
- A czym się będę golił?
- Tam, gdzie jedziemy, nie będziesz musiał się golić, zaufaj mi… - zapewnia go Ben.”
„ - Oczywiście, że wyjąłem z torby żyletkę – mówi Reda – Mam ją w kieszeni.
- Co?! Natychmiast ją wyrzuć! – denerwuje się Ismael.
- A czym się będę golił?
- Tam, gdzie jedziemy, nie będziesz musiał się golić, zaufaj mi… - zapewnia go Ben.”
Ci trzej Belgowie są pochodzenia marokańskiego i wyjeżdżają do Syrii, żeby dołączyć do dżihadystów.
Ismaël Saidi zdecydował się na komedię: „Śmiech to jedyna broń, której dżihadyści nie mają. Dysponują ideologią, internetem, są uzbrojeni po zęby, ale brak im kultury i poczucia humoru.”
O sprawcach zamachów terrorystycznych w Paryżu mówi: „To kryminaliści. Staram się zrozumieć postępowanie takich ludzi, bo wolę wiedzieć, co myślą, żeby móc powstrzymać kolejnych. Jeśli nie wyjadą do Syrii, nie wrócą, żeby zabijać”.
Urokliwy esej autobiograficzny Ismaëla Saidi przypomina mi własne doświadczenia - w mojej komunistycznej szkole należało wychwalać Pierwszego Sekretarza, tymczasem w domu nie mówiło się o nim, inaczej, jak... Saidi i ja zostaliśmy pisarzami. Czy schizofrenia polityczna to wylęgarnia twórców? Czy dzisiejsi populiści strzelają sobie w stopę, inspirując przyszłych artystów, którzy nie zostawią na nich suchej nitki?
Ale przede wszystkim chodzi o radość czytania, wymiany myśli i dobrej energii. Joie de vivre - joie de li(v)re! Od czytania jeszcze nikt nie zgłupiał.
Ale przede wszystkim chodzi o radość czytania, wymiany myśli i dobrej energii. Joie de vivre - joie de li(v)re! Od czytania jeszcze nikt nie zgłupiał.
Reklama.