Dużo dziś będzie mówiło się o niezłomności, honorze i trwaniu w przysiędze. Każdy żołnierz, składając przysięgę, zobowiązuje się do wykonywania rozkazów. Ten kto tego nie robi jest zwyczajnym dezerterem. Adorowani dziś buntownicy i rabusie nie wykonali dwóch rozkazów: o rozwiązaniu Armii Krajowej oraz o rozwiązaniu Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, dlatego nie są moimi bohaterami, a zwykłymi terrorystami i mordercami. Bo terroryzm to działanie, które nie ma szans na odniesienie sukcesu militarnego, a jego jedynym efektem jest wzbudzanie strachu wśród ludności cywilnej. Takie właśnie były skutki działań, podawanych za przykład do naśladowania, „żołnierzy” wyklętych.
REKLAMA
Fascynacja 'wyklętymi' dotyczy w większości kręgów wywodzących się ze środowisk nawiązujących do wartości narodowych. To właśnie te grupy, będące składową Prawa i Sprawiedliwości, odpowiadają za postępującą gloryfikację i rosnący etos 'wyklętych'. Rozdrobnionych formacji, które z powinnością żołnierską nie miały nic wspólnego. To sytuacja kuriozalna, ponieważ postawa prezentowana przez 'wyklętych' stoi w kompletnej sprzeczności z myśleniem na ten temat guru narodowców - Romana Dmowskiego. Często zresztą wspominał o powinnościach żołnierza w swoich opracowaniach, chociażby w pracy „Polityka polska i odbudowanie państwa”, gdzie pisał m.in.:
„Pamiętam, w początku wielkiej wojny przybył do Warszawy pułkownik rosyjski, przysłany przez szefa sztabu armii południowo-zachodniej, generała Aleksiejewa, dla rozmowy z nami w sprawie legionu polskiego, formowanego przy armii rosyjskiej.
W trakcie konferencji, którą kilku z nas z nim odbywało, zapytałem go mimochodem:
– Panowie, macie na swoim froncie legiony polskie po stronie austriackiej. Czy aby się dobrze biją?
– Dobrze – odpowiedział pułkownik.
– To mię bardzo cieszy.
Rosjanin spojrzał na mnie zdziwiony.
– Pułkowniku – rzekłem – chciałbym, żeby Polacy zawsze się bili tylko za dobrą sprawę, ale kiedy się już biją za złą, to chcę, żeby się przynajmniej dobrze bili.
Żołnierz jest odpowiedzialny za to tylko, czy jest dobrym żołnierzem, za swą odwagę, wierność, obowiązkowość. Dowódca jest odpowiedzialny za to, jak tym żołnierzem kieruje. Polityk jest odpowiedzialny za samo użycie wojska. Mnie tu obchodzą tylko politycy, tylko organizatorowie zbrojnych poczynań. I od początku tylko nimi się zajmuję”.
W trakcie konferencji, którą kilku z nas z nim odbywało, zapytałem go mimochodem:
– Panowie, macie na swoim froncie legiony polskie po stronie austriackiej. Czy aby się dobrze biją?
– Dobrze – odpowiedział pułkownik.
– To mię bardzo cieszy.
Rosjanin spojrzał na mnie zdziwiony.
– Pułkowniku – rzekłem – chciałbym, żeby Polacy zawsze się bili tylko za dobrą sprawę, ale kiedy się już biją za złą, to chcę, żeby się przynajmniej dobrze bili.
Żołnierz jest odpowiedzialny za to tylko, czy jest dobrym żołnierzem, za swą odwagę, wierność, obowiązkowość. Dowódca jest odpowiedzialny za to, jak tym żołnierzem kieruje. Polityk jest odpowiedzialny za samo użycie wojska. Mnie tu obchodzą tylko politycy, tylko organizatorowie zbrojnych poczynań. I od początku tylko nimi się zajmuję”.
Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę cytował Dmowskiego, ale może to jedyny sposób by trafić z argumentami na prawą stronę sceny politycznej. A przekaz ten jest jasny: inne są zadania i powinności żołnierza, inne dla dowódcy, a jeszcze inne dla polityka. Podział i rozgraniczenie tych obowiązków to podstawa funkcjonowania państwa. Przypomnijmy: „Żołnierz jest odpowiedzialny za to tylko, czy jest dobrym żołnierzem, za swą odwagę, wierność, obowiązkowość”. Nie jest od politykowania.
'Wyklęci' podnoszeni dziś do rangi ostatnich obrońców polskości, którzy jako jedyni do końca stali wiernie w obronie Rzeczypospolitej, zapomnieli komu naprawdę służą. Zapomnieli, że żołnierz ma słuchać rozkazów i z premedytacją nie wykonali dwóch kluczowych:
- jednego z dnia 19 stycznia 1945 r. o rozwiązaniu Armii Krajowej wydanego przez gen. Leopolda Okulickiego,
- drugiego z dnia 6 sierpnia 1945 r., kiedy została rozwiązana rozkazem płk. Jana Rzepeckiego Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj.
Tym samym złamali przysięgę i stali się dezerterami. Zostali lokalnymi politykami z bronią w ręku. Prowadzili działania chaotycznie, bez celu i sensu, bo nie zaakceptowali decyzji, które zapadły ponad głowami wielu narodów.
'Wyklęci' podnoszeni dziś do rangi ostatnich obrońców polskości, którzy jako jedyni do końca stali wiernie w obronie Rzeczypospolitej, zapomnieli komu naprawdę służą. Zapomnieli, że żołnierz ma słuchać rozkazów i z premedytacją nie wykonali dwóch kluczowych:
- jednego z dnia 19 stycznia 1945 r. o rozwiązaniu Armii Krajowej wydanego przez gen. Leopolda Okulickiego,
- drugiego z dnia 6 sierpnia 1945 r., kiedy została rozwiązana rozkazem płk. Jana Rzepeckiego Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj.
Tym samym złamali przysięgę i stali się dezerterami. Zostali lokalnymi politykami z bronią w ręku. Prowadzili działania chaotycznie, bez celu i sensu, bo nie zaakceptowali decyzji, które zapadły ponad głowami wielu narodów.
Ludzie pominięci
Polska przez cały okres II wojny światowej była teatrem działań wojennych. Poniosła najdotkliwsze i niepowetowane ofiary wśród ludności - ponad 17% populacji - a także głębokie straty materialne, paraliżujące późniejsze odrodzenie się państwa. W latach 1939-1945 zniszczeniu uległo 60% infrastruktury. Proces odbudowy wymagał poświęcenia praktycznie od wszystkich grup zawodowych. Rolnicy po reformie rolnej zaczęli gospodarzyć na własnej ziemi. Nauczyciele walczyli z analfabetyzmem, obejmującym około 20% populacji. Polska Ludowa powoływała nowe uniwersytety, politechniki i akademie. W Łodzi przed wojną nie było żadnej uczelni wyższej. Naukowcy i inżynierowie odtwarzali polski przemysł i tworzyli nowe jego gałęzie. Państwo zakładało fabryki, jak np. Nowa Huta i tysiące innych. Zagospodarowywano Ziemie Odzyskane. I w końcu odbudowywano polskie miasta, co było okupione ofiarnością całego społeczeństwa. To są prawdziwi bohaterowie tamtych dni.
Polska przez cały okres II wojny światowej była teatrem działań wojennych. Poniosła najdotkliwsze i niepowetowane ofiary wśród ludności - ponad 17% populacji - a także głębokie straty materialne, paraliżujące późniejsze odrodzenie się państwa. W latach 1939-1945 zniszczeniu uległo 60% infrastruktury. Proces odbudowy wymagał poświęcenia praktycznie od wszystkich grup zawodowych. Rolnicy po reformie rolnej zaczęli gospodarzyć na własnej ziemi. Nauczyciele walczyli z analfabetyzmem, obejmującym około 20% populacji. Polska Ludowa powoływała nowe uniwersytety, politechniki i akademie. W Łodzi przed wojną nie było żadnej uczelni wyższej. Naukowcy i inżynierowie odtwarzali polski przemysł i tworzyli nowe jego gałęzie. Państwo zakładało fabryki, jak np. Nowa Huta i tysiące innych. Zagospodarowywano Ziemie Odzyskane. I w końcu odbudowywano polskie miasta, co było okupione ofiarnością całego społeczeństwa. To są prawdziwi bohaterowie tamtych dni.
W tym czasie 'wyklęci' postanowili nie zgodzić się z nowym podziałem świata, na który nie mieli wpływu. Nie wiem, czy schowali się w lasach ze strachu, w obawie o utratę życia. Jestem za to pewien, że popełnili wtedy wiele wykroczeń. Nie służyli majestatowi ojczyzny i w żaden sposób nie przyczyniali się dla dobra Polski. Przeszli do podziemia i w szczególny sposób upodobali sobie dręczenie dwóch grup. Pierwszą stanowiły Polki i Polacy, próbujący zacząć normalnie żyć i tworzyć nowy kraj. Zazwyczaj działalność 'wyklętych' sprowadzała się do okradania ludności z pieniędzy, jedzenia i wymuszania na niej zapewnienia schronienia. Wiązało się to z dodatkowym narażeniem bezbronnych ludzi na konsekwencje ze strony władz komunistycznych. Drugą grupę stanowiły Polki i Polacy, którzy poprzez swoje pochodzenie, bądź wyznawaną wiarę, nie pasowali do wyobrażeń owych dezerterów o nowym narodzie. Niestety w wielu przypadkach, potwierdzonych także przez IPN, „spotkania” te kończyły się haniebnymi morderstwami Białorusinów, Żydów, Litwinów i Ukraińców.
Rzeczywistość pojałtańska była taka, że wszyscy Ci, którzy chcieli realizować Polskę pozytywizmu byli zaszczuci, upokarzani, a nawet zabijani przez Polskę wypaczonego romantyzmu.
Rzeczywistość pojałtańska była taka, że wszyscy Ci, którzy chcieli realizować Polskę pozytywizmu byli zaszczuci, upokarzani, a nawet zabijani przez Polskę wypaczonego romantyzmu.
Człowiek, godność, społeczeństwo!
Trzeba dziś zrezygnować z budowania tożsamości narodowej na pseudo-bohaterach, których zasługi w odrodzeniu Polski ograniczają się do zwalczania urojonych konfidentów. Do mordowania ludności innej narodowości, wyznawców prawosławia i judaizmu. Do dręczenia Polek i Polaków biorących ziemię z reformy rolnej i tych, którzy ziemię mierzyli i nadawali. Do prześladowania wszystkich chcących w ograniczonych warunkach suwerenności odbudować kraj ze zniszczeń wojennych. Należy negować i piętnować postawy i działania przeciwstawiające się wyraźnym rozkazom dowództwa, a niosących jedynie cierpienie ludności cywilnej. Nie powinno się opierać fundamentów państwa i współczesnego patriotyzmu na zjawisku ogólnym pn. „żołnierze wyklęci”. Trzeba odejść od prezentowanych przez nich pompatycznych haseł: „Bóg, honor, ojczyzna” na rzecz prawdziwie patriotycznej postawy czasu pokoju. Zdefiniowanej przez pozytywistyczną pracę u podstaw i lewicową wrażliwość, wyrażającą się maksymą: „Człowiek, godność, społeczeństwo!”.
Trzeba dziś zrezygnować z budowania tożsamości narodowej na pseudo-bohaterach, których zasługi w odrodzeniu Polski ograniczają się do zwalczania urojonych konfidentów. Do mordowania ludności innej narodowości, wyznawców prawosławia i judaizmu. Do dręczenia Polek i Polaków biorących ziemię z reformy rolnej i tych, którzy ziemię mierzyli i nadawali. Do prześladowania wszystkich chcących w ograniczonych warunkach suwerenności odbudować kraj ze zniszczeń wojennych. Należy negować i piętnować postawy i działania przeciwstawiające się wyraźnym rozkazom dowództwa, a niosących jedynie cierpienie ludności cywilnej. Nie powinno się opierać fundamentów państwa i współczesnego patriotyzmu na zjawisku ogólnym pn. „żołnierze wyklęci”. Trzeba odejść od prezentowanych przez nich pompatycznych haseł: „Bóg, honor, ojczyzna” na rzecz prawdziwie patriotycznej postawy czasu pokoju. Zdefiniowanej przez pozytywistyczną pracę u podstaw i lewicową wrażliwość, wyrażającą się maksymą: „Człowiek, godność, społeczeństwo!”.
Nie przegap żadnej ważnej wiadomości i obserwuj nas w Google News!