Nie mam telewizora i jestem szczęśliwy

Problemy z telewizją państwową zaczęły się u mnie jeszcze przed PiS. Gdyby telewizja miała rzeczywiście misję i wykorzystywała nasze abonamenty do propagowania sztuki i nauki, byłoby inaczej. Tymczasem TVP i brała pieniądze i była komercją nie lepszą od TVN, który przecież utrzymuje się z pieniędzy dawanych za oglądalność, a nie z naszych abonamentów. W prawdziwej telewizji publicznej nie powinno być reklam, ani za dużo popu – powinno być dużo kultury, polityki, dokumentu i programów popularnonaukowych.

Do złej opieki nad telewizją publiczną w wydaniu przedstawicieli poprzednich rządów Kurski na polecenie Kaczyńskiego dodał nową jakość – powrót do siermiężnej, godnej najgorszych lat PRL (a może raczej mediów radzieckich) propagandy. W ten sposób doprowadził do sytuacji, w której za jakiś czas w Polsce będą tylko prywatne telewizje, gdyż tej państwowej odebrał on ostanie resztki sensu.

Telewizja państwowa powinna nas edukować, a nie nas okłamywać. Powinna nam pomagać stawać się świadomymi obywatelami, a nie próbować czynić z nas niewolników rządowej propagandy. Telewizja państwowa nie powinna nas ogłupiać najbardziej prymitywną rozrywką, abyśmy stawali się bezwolną masą, która kupi każdą bzdurę i pójdzie za każdym.

Mnie marzy się czasem państwowa telewizja z misją. Pomagająca nam stać się dojrzałymi obywatelami i ciekawymi świata ludźmi. Nie wiem jednak, czy ktokolwiek zdoła stworzyć takie medium po upadku PiS. Moim zdaniem telewizją państwową powinni zarządzać artyści, dokumentaliści i popularyzatorzy nauki.

Jedynym medium państwowym, które obecnie ma sens i ma klasę jest Program Drugi Polskiego Radia. Trzymam kciuki za jego trwanie, za jego jakość i mam nadzieję, że niezależnie od prawicowych czy lewicowych sympatii jest dostatecznie wielu miłośników muzyki, literatury i teatru w Polsce, aby ten program, bardzo dobry na tle analogicznych stacji z innych krajów, pięknie się rozwijał.