Wielkie żarcie tabloidów

Ms. Highway: Wiedziałam, że dojdziemy do tego tematu, ale chyba nie ma się czego wstydzić. Wszyscy czytamy plotki i potrzebujemy ich jak powietrza. Prasa opinii jest oczywiście wartościowa, ale w biurowej kuchni albo obgadujesz szefa, albo mamę Madzi czy biedę Figurskiego, a nie ekscytujesz się podatkiem liniowym czy gazem łupkowym.

Jacek Wasilewski: No tak, poważne teksty, analityczne, są jak jedzenie zdrowej żywności - siemienia lnianego, brokułów, korzonków. Działają na organizm bardzo dobrze, ale nie znam nikogo, kto nie mógłby zasnąć, bo marzyłby o pałaszowaniu brokuła. A wymykających się w nocy do lodówki po czekoladę, lody czy chałwę trochę znam. Podnieca nas trzepomózg, czyli tabloid. Plotki, sensacja, tragedia, krzywda, seks, przemoc są jak golonka, tiramisu, wódka, cukierki - grzeszne, ekscytujące i ogólnie to niewskazane, ale przez to bardziej kuszące. Czasem się odbijają, idą w biodra i brzuch, ale nie możemy bez nich żyć.

MsH: Ja też instynktownie kliknęłabym cycki. Chociażby po to, żeby sprawdzić, czy są lepsze niż moje. Myślisz, że media już mnie zepsuły?

MsH: To by tłumaczyło, dlaczego na moim ulubionym do tej pory portalu informacyjnym widzę ostatnio więcej pośladków i perwersyjnych nagłówków niż w "Twoim Weekendzie".

JW: Na reklamach na Red Tube na pewno moglibyśmy zarobić tyle, żeby z dochodów prowadzić portal o kulturze wysokiej, gdzie nic by się nie musiało klikać, jak w TVP Kultura, za to byłoby ambitnie do bólu.

MsH: Ale tabloidy i cycki nie są wcale takie złe. To też jakiś cel i jakaś ambicja. Każdy dietetyk Ci powie, że nie musisz rezygnować z czekolady, jeśli jesz ją w określonych proporcjach.

JW: Albo potem pójdziesz biegać. Ale Polacy ani nie chodzą do dietetyków, ani nie biegają. Tabloidy pokazują ci cycki zastępcze. Pożerasz cudze emocje i identyfikujesz się z cudzym bieganiem. Jakbyś miała awatara w tabloidowym serialu, który za Ciebie biega, gdy Ty jesz popcorn i dopingujesz. Czyż nie na tym polega też kibicowanie?

MsH: Tabloid jest wiernym odbiciem społeczeństwa, definiuje, co dobre i złe. To piersi Figurskiego, otyłe Grycanki i trawka dla Ramonki określają naszą moralność. Wysysamy z nich dzienną dawkę afirmacji dla samego siebie, leczymy kompleksy i zostawiamy zużyte, niechciane.

JW: E tam, po nas ktoś to jeszcze przeżuje. Najpierw tabloidy, potem telewizje śniadaniowe, potem naukowcy, jeśli tabloid jest na tyle stary, że czytanie go jest już bezpieczne.

MsH: Ale tramwajowi łowcy emocji zostawiają nadtrwawione gwiazdy, bo już czekają na nowe żarcie.

JW: Jak komary. To przerażające. Zresztą komary to same samice.

MsH: To wcale nie jest przerażające - gdzieś te wszystkie emocje muszą uchodzić. Nie widujemy sąsiadów ani znajomych, bo cały dzień siedzimy w pracy, więc czyjeś grzeszki trzeba poznać, żeby pomyśleć "ale zdzira. Ja bym tak nigdy nie zrobiła". I od razu czujesz się lepiej.

JW: Ja bym powiedział raczej, że tabloidy wytwarzają plotkę dla naszej globalnej wiochy, bo w takiej żyjemy. Goście z seriali to nasi wirtualni sąsiedzi. No ale można też ludzi przekonać do brokuła. Kiedyś za pomocą propagandy i Popeye'a Amerykanie przekonali dzieci do szpinaku. Superman wcinał zielone kryształuy z Kryptona i w jego wydaniu tak przyrządzony brokuł ma nawet jakiś smak. Kiedy czytelnicy tabloidów zostaną już wyedukowani przez TVP Kultura, to będą też czytać tabloidy, po prostu bawić się konwencją, jak Skamandryci w wydaniach specjalnych Kuriera.

MsH: Czyli wierzysz w system edukacji.

JW: Po to płącę abonament.

Ms. H: Powiedz to tym wszystkim dzieciakom, które siedzą na FB zamiast czytać książki.

MsH: No więc dlatego komentarze też są częścią newsa. Jak wchodzisz na Pudelka, vox populi masz zaraz pod tekstem, żebyś mógł zobaczyć, co o tym wszystkim myślą "ludzie". Gdzieś trzeba napisać o "tej zdzirze". I tym, co wypluwasz w komentarzu, żywią się inni internauci. Lajkują, hejtują. Łańcuch pokarmowy się zamyka.

JW: A potem zaciska na celebryckich szyjach. Przypomian mi to trochę rzeźbę Grupa Laookona. Laokon cierpi walcząc z glizdami, ale z boku wygląda to fajnie, można pisać krytykę sztuki. Być może to, co dziś piszą tabloidy, przyda się kiedyś na jakiś przyszły tom Udręki i Ekstazy. A ponieważ nie wiemy, kto będzie Michałem Aniołem przyszłości, trzeba pisać wszystko o wszystkich. Przyszłość nam podziękuje. Dlatego na koniec wzniosę okrzyk: choć życie nasze nic nie warte - eviva l'arte!

MsH: Brawo. To najbardziej pojechane usprawiedliwienie tabloidów, jakie słyszałam.

JW: No bo w końcu po coś Bóg je stworzył. Niezbadane są jego wyroki.