Agent 007 powraca w wielkim stylu. Recenzja filmu „Skyfall”

„Skyfall” to film o wielkich powrotach. Brytyjski agent wraca do rodzinnej Szkocji i krajobrazów swojego dzieciństwa, a Sam Mendes cytuje bondowskie klasyki z pasją największego fana cyklu. W najnowszym filmie pojawia się motyw „zmartwychwstania” Jamesa Bonda (agent został już uśmiercony w filmie „Żyje się tylko dwa razy” (1966) oraz wątek zdrajcy brytyjskiego rządu ( Raoul Silva, główny wróg Bonda w „Skyfall”, podobnie jak Alec Trevelian w „GoldenEye” (1995) jest byłym agentem MI6). Klasyczne cytaty pojawiają się również w formie dowcipnych dialogów (żal Bonda z powodu zmarnowanego whisky przypomina troskę doktora No o butelkę szampana Dom Perignon), żartobliwych aluzji (eksplodujący długopis to kiepska zabawka dla współczesnego agenta, a legendarny Aston Martin nie jest już tak wygodny, jak kiedyś) i zabawnych sytuacji ( scena z jaszczurami budzi skojarzenia z tą obecną w filmie „Żyj i pozwól umrzeć” (1973).

Współczesny Bond nie jest już niezawodną maszyną do zabijania, nie ma też dawnej wytrzymałości superbohatera. Przy strzale potrafi chybić, a podczas treningu wylać z siebie ostatnie krople potu. Zmęczony i zarośnięty Bond nie kryje się ze swoją słabością do alkoholu. Jego emocje czasem biorą nad nim górę, ręka potrafi się zatrząść przy strzale, a w chwili wzruszenia z jego oczu potrafi polecieć nie jedna łza. Nowy Bond Sama Mendesa z pewnością jest większym wrażliwcem, niż był kiedyś – oczywiście w granicach przyzwoitości ( w melancholijnym malarstwie Williama Turnera wciąż widzi tylko „cholernie duży statek”). I choć o Craigu od dawna mówiło się, że to najbardziej autentyczny i ludzki agent 007, dopiero w filmie „Skyfall” pojawił się jako prawdziwy mężczyzna z krwi i kości.

Nie należy zapominać o doborowym towarzystwie agenta Jej Królewskiej Mości. Młody Q. grany przez Bena Whishawa, potrafi zarzucić inteligentnym żartem i ciętą ripostą. Choć Bond wyraża wątpliwość, czy wybór znacznie młodszego wynalazcy gadżetów jest rzeczywiście dobrym pomysłem, trzeba przyznać, że Whishaw to zdecydowany strzał w dziesiątkę. Od wrogów agenta należy oczekiwać charyzmy i nietuzinkowości, a to z pewnością udało się osiągnąć Javierowi Bardem. Oryginalna kreacja hiszpańskiego aktora czyni z niego równego przeciwnika agenta Królowej w tym emocjonującym bondowskim przedstawieniu.

„Skyfall” stanowi doskonałe połączenie współczesnej wizji agenta 007 z przeszłością bondowskich klasyków. Trzeba przyznać, że zakończenie filmu otwiera wiele możliwości dla kolejnych filmów serii. Szczegółów zdradzać nie wypada, bo w całym cyklu chodzi przede wszystkim o dobrą zabawę. Resztę bondowskich smaczków pozostawiam „tylko dla Waszych oczu”.