Prawo do edukacji dla Pani Minister Szumilas

XXI wiek w polskiej polityce „prorodzinnej” przebiega pod znakiem, hejże do przodu, dziecko da radę rok wcześniej. Boję się, bo XXI wiek potrwa jeszcze trochę i możliwe, że moje wnuki pójdą do liceum w wieku pięciu lat.

Wszystkie dzieci przedszkolne dziękują Pani, ponieważ one się nie edukują, tylko przeżywają swoją pierwszą konfrontację ze światem zewnętrznym. Poznają jak on wygląda i stawiają sobie pytanie, czy uda im się w nim odnaleźć. Odłączają się od rodzica i patrzą, jak sobie z tym niełatwym wyzwaniem poradzą. Zarazem poznają wreszcie różnorodność tego świata i podstawową rzeczą, którą może zrobić dorosły, to zapewnić bezpieczeństwo i nie przeszkadzać przesadnie.

Za prawo do darmowej „edukacji” powyżej pięciu godzin bardzo serdecznie pani dziękują 3-4 letnie dzieci. One mają naprawdę ciężki czas rozstania i nawet pięć godzin, to dla nich długo. Więc Pani propozycja wrzucenia im na plecy nieco więcej, ale za darmo, jest dla nich niesatysfakcjonująca.

Najbardziej zdecydowanie dziękują, a wręcz wyśmiewają prawo do edukacji 2-latki. One na razie uczą się siusiać, lepiej chodzić, mówić tak, żeby być zrozumianym. Niby edukacja, ale chodzi w niej też o to, że te dzieciaki przeżywają w tych wyzwaniach kilkadziesiąt porażek dziennie i to jak z tymi porażkami sobie poradzą, rzutuje potem na podejmowanie kolejnych wyzwań. Rodzic jest w stanie im w tym pomóc, a czy dwie panie na 25 dzieci też? Hmmm, ciekawe.

Rozumiem sytuację, w której rodzic nie mając wyboru, musi zdecydować się na mniejsze zło i poprosić kogoś o pomoc w wychowaniu dwulatka. Rozumiem, że czasem ma do wyboru nakarmić dziecko i zostawić je na 8 godzin, lub go nie karmić. Wiem też, że niektóre dzieci w cieplarnianych warunkach rozwijają się szybciej i nawet chętnie do przedszkola pójdą w wieku 2,5 roku. Niemniej w obu przypadkach są to indywidualne, czasem trudne sprawy, a nie „prawo do edukacji”.

Sam nie wiem, czy w wypowiedzi bardziej mnie drażnią pomysły, które są wbrew dzieciom, czy raczej sposób ich przedstawienia, po którym mam w głowie pytanie, czy Pani Minister Szumilas w ogóle cokolwiek rozumie?

Więc może ja dam Pani prawo do edukacji. Darmowej edukacji, mogę specjalnie dla Pani i Pani współpracowników z ministerstwa przeprowadzić dziesięciogodzinny kurs, po którym zrozumiecie lepiej dzieci i może dotrze do was, czym dla nich jest wasze „prawo do edukacji”.