„DUCH SOLIDARNOŚCI”

Wówczas Fundacja Centrum Solidarności (FCS) w zgodnej współpracy z NSZZ „Solidarność”, Instytutem Lecha Wałęsy, Miastem Gdańsk oraz, co należy podkreślić, przy znaczącym wparciu rządu Marka Belki i ówczesnego prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego, zorganizowała na wielką międzynarodową skalę obchody 25.rocznicy podpisania Porozumień Sierpniowych. Nikomu wówczas nie przeszkadzał fakt przewodniczenia Komitetowi Honorowemu Obchodów tej rocznicy i Radzie FCS przez Lecha Wałęsę, czy przewodniczenia NSZZ „Solidarność” przez Janusza Śniadka. Nikomu nie przeszkadzało przewodniczenie głównej części obchodów, wielkiej trzydniowej międzynarodowej konferencji „Od Solidarności do Wolności” przez Bronisława Geremka. Pracowaliśmy wspólnie, aby godnie upamiętnić tę rocznicę w której wzięło udział ponad dwudziestu urzędujących szefów rządów i państw, niezliczona ilość urzędujących ministrów z wielu państw oraz byłych przywódców i wielu dostojnych gości, łącznie z 64 państw. Owocowało to ponad 700 artykułami w najbardziej prestiżowych tytułach prasowych na całym świecie i kilkuset relacjami telewizyjnymi. Należy wspomnieć niezapomniany koncert na terenie Stoczni Gdańskiej francuskiego wybitnego artysty Jeana-Michela Jarre’a z udziałem rekordowej 170-tysięcznej widowni. To były nie tylko prestiżowe międzynarodowe obchody, ale społeczne, z udziałem setek tysięcy uczestników na żywo i milionami przed telewizorami. Przypomnieliśmy wówczas Polsce, Europie i światu to nasze wielkie dokonanie, czym cały świat się zachwycał 25 lat wcześniej.

Dlatego dzisiaj budzi mój wielki smutek i żal to co się dzieje wokół tej rocznicy, która jako jedna z niewielu powinna nas jednoczyć i powinna być świętem radości, tak jak 4 czerwca. Niezrozumiałym dla mnie była inicjatywa pomorskiego KOD, w której ubiegał się de facto o wyłączność nad miejscem, które w 1980 roku gromadziło dziesiątki tysięcy obywateli radujących się z osiągniętego Porozumienia, które otwierało drogę do wolności. Nie trzeba być nadmiernie przenikliwym obserwatorem życia politycznego, aby domyślić się, że taka inicjatywa spotka się z równie nieprzemyślaną do końca kontrreakcją ze strony NSZZ „Solidarność” i Wojewody. A przecież mogło być w miarę przyzwoicie. Każdy mógł, z poszanowaniem podmiotowości innych uczestników chcących upamiętnić ten dzień, organizować własne, zgodne ze swoją wrażliwością, obchody tego święta państwowego.

Wszystkim, którzy chcą uszanować pamięć o tym „Dniu Solidarności i Wolności”, życzę, aby odnaleźli tego Ducha Solidarności, bo on prowadzi do dialogu, współpracy i pojednania.