Gruzja

Przedwczoraj wróciłem z Gruzji. Wielokrotnie zastanawiałem się co tak zachwyca ludzi w tym kraju, że raz wyjechawszy wracają tam wielokrotnie, choćby wspomnieniami. Mnie osobiście też oczarowały miejsca, które odwiedziłem, widoki, ludzie i ich gościnność. Naprawdę jestem pod wrażeniem magii tego kraju, który odkrywać można za każdym razem na nowo. Kraju który otwiera się na Zachód i może dzięki temu, że nie jest jeszcze do końca otwarty, urzekać może swoją niewinnością, naturalnością i nieśmiałością.

Podczas tej wizyty miałem niewątpliwą przyjemność odwiedzić niezwykłego człowieka - Grigola Waszadze, byłego Ministra Spraw Zagranicznych, a także Ministra Kultury, szanowanego i lubianego gruzińskiego dyplomatę i polityka. Grigol z racji stanowiska przez wiele lat był związany z Rosją, posiadał także podwójne obywatelstwo – w 2010 roku otrzymał zgodę strony rosyjskiej na zrzeczenie się go. To człowiek wszechstronnie wykształcony, o bardzo szerokich horyzontach myślowych, wyważony w sądach, otwarty na świat. Trudno jednym tchem wymienić języki, którymi włada, a mówi po: gruzińsku, rosyjsku, angielsku, francusku, włosku, hiszpańsku oraz portugalsku.

Jego małżonki – Nina Ananiashvili, gruzińskiej baletnicy, nie miałem przyjemności poznać osobiście, jednak obecna była duchem. Jej międzynarodową karierę prześledzić można tuż po przekroczeniu progu urokliwego domu w centrum Tibilisi, z widokiem na starówkę. Ściany bowiem zdobią liczne fotografie baletmistrzów z Teatru Bolshoi. Robi to ogromne wrażenie, podobnie jak opowieści snute przy kolacji. Opowieści gospodarza o sympatii do Polski, Polaków, o uznaniu dla polskich polityków, znajomości z Radosławem Sikorskim, Marią i Lechem Kaczyńskimi, Bogdanem Klichem. Towarzyszyły nam anegdoty polityczne, rozważania nad historią naszych krajów, nad obecnym ich położeniem geo – politycznym, nad konfliktem rosyjsko-ukraińskim i jego ewentualnymi skutkami dla nas. Dzieliliśmy się także refleksjami na tematy biznesowe, bo Grigol jest też wziętym biznesmenem. W latach 90-tych mieszkając w Moskwie prowadził własną firmę Georgia Arts Management. W obecnej chwili także poświęca się pielęgnowaniu własnego biznesu – produkcji wina, którym cieszyć się mogliśmy podczas kolacji. Niezwykłe, tradycyjne toasty przerywały chwile skupienia nad przysmakami serwowanymi przez gospodarza. Przepyszne pomidory w ziołach, żeberka jagnięce w estragonie, wyborne chinkali – tradycyjne sakiewki z mięsem i rosołem, wyśmienite sery, sałatki, świeże zioła, którymi przegryza się pieczone mięsa, tradycyjny gruziński chleb – shoti, chaczapuri i przysmak, który mnie zaskoczył – kandyzowany arbuz o genialnie orzeźwiającej strukturze i smaku.

Gruziński toast jest urzekający, to prawdziwa sztuka. Może być przypowieścią, opowieścią, bajką, ważne by porwał za serce. Sztuka biesiadowania w Gruzji jest niepowtarzalna i sięga 8 tysięcy lat. Warunkiem koniecznym jest spotkanie przy jednym stole, wybranie spośród biesiadników tamady – prowadzącego, nie może też zabraknąć potraw i wina. Tego wieczoru zostały więc spełnione wszystkie warunki konieczne.

Na targach winiarskich często próbuję win włoskich, hiszpańskich, francuskich, raz lepszych , raz gorszych. Wina gruzińskie natomiast nie są jeszcze produkowane na masową skalę – tak jak wcześniej wspomniałem – i wyróżnia je specyficzna szlachetność.

W Kaheti spotkać można wielu turystów, ale region w przeciwieństwie do na przykład Toskanii nie jest jeszcze gotowy na międzynarodowy sukces winiarski na Zachodzie Europy, mimo, że sukces ten jest nieunikniony!

Widać jeszcze logistyczne i mentalne bariery, ale z drugiej strony swojskość, swoista przaśność tego miejsca może zachwycić. Mnie zachwyciła.

Drodzy Państwo odliczanie czas zacząć. Już w lipcu najlepsze wina, których spróbowałem podczas podróży ... do nabycia wiadomo gdzie ,)