Wenecja

Na początek- Piazzale di Roma. To tu, na pobliską stację Santa Lucia dojeżdżają pociągi. To tu można się jeszcze złudnie poczuć jak na stałym lądzie. Ale naprawdę jesteśmy już na lagunie. Pociąg jechał przez wczesną noc, przecinając jasną smugą tło atramentowych wód laguny. Na falach połyskiwały światła. Zwykle wypełniony jest tłumami turystów, tym razem był prawie pusty. Jak w filmie Viscontiego.

Tymczasem słona, szmaragdowa woda niezauważalnie zapuszcza się w ląd. Wypełnia plac. Zagląda do budynków. Sięga uliczek. Nieproszona. Przyjęta jak gość w wigilijną noc, niby spodziewany, a niespodziewany.

Wysiadam z tramwaju wodnego przy Accademii, muzeum sztuki dawnej. Tam staję przed wyborem. Albo przejdę kilka metrów w zimnej wodzie, albo nie wejdę do Accademi wcale. Rozsądek, czy spotkanie z Bellinimi, Giorgionem, Tycjanem? Zdążyłam już podjąć decyzję, przygotowuję się do chłodnego dotknięcia wody, czuje już dreszcz z zimna... i pojawia się obnośny sprzedawca. Kupuję wymyślne kalosze, które zakłada się na buty. Wyglądam jak człowiek z akcji Althamera w Brukseli.*

Ruszam do Accademii.

Tam - spotkanie ze wszystkimi Bellinimi. Rzut oka na rodzine Tycjana na potęznej scenie "Prezentacji Marii w świątyni". Z okna ciekawie wygląda Tycjan z żoną Cecylią, przy schodach stoi wystojona córka Tycjana, Lawinia Vecellio. Potem cisza przed burzą, tym razem w obrazie Giorgione. Kilka sal i "Uczta w domu Lewiego" na obrazie, który, gdyby nie protest inkwizycji, pozostałby jak zamierzał artysta sceną "Ostatniej Wieczerzy". Cenzorzy oprotestowali pijących wino żołdaków i karły. W scenie Ostatniej Wieczerzy - to było niedopuszczalne. Ale musieli mieć szacunek do malarza. Veronese nic nie przemalowywał, jedynie zmienił tytuł. W innym miejscu świata czekałby go za to chyba szafot, a co najmniej dyby. Ale nie w Wenecji, która kocha swoich artystów.

A ja kocham Wenecję!