Wapiętnik, czyli o walce z Panem P. w tle

Dotąd różnie bywało – niektórych facetów (tych odważniejszych) uwodziła moja inteligencja, innych oczarowała głębia wielkich czarnych oczu. Byli też esteci (niekoniecznie architekci czy historycy sztuki) podziwiający mój eklektyzm figuralny: na górze gotyk, na dole barok (hołubię to złośliwe określenie kolegi od czasów studiów) i tacy, których urzekłam „po całości”, czyli osobowością. Ale żaden jeszcze nie poleciał na moje nogi, skrzętnie zresztą skrywane w powłóczystych szatach, w myśl zasady: im mniej widać, tym lepiej. Musiałam przeżyć pięć dekad i pół, by pojawił się ten, którego długie ferety nie zraziły, wtargnął pod nie bez pardonu i chwycił w swe łapska moje kończyny dolne. Zrazu wyglądało nawet, że ani myśli puścić! A już na pewno nie podejrzewał, że posiadaczka tych kończyn wyzwie go na pojedynek. No bo i jak tu walczyć ze spętanymi nogami?! Tymczasem ja tego Pana pod spódnicę nie zapraszałam, więc niech spada! Postanowiłam poigrać sobie z nienasyconym (mówiłam, że będzie namiętnie!) Panem P., oszukiwać pewnego siebie intruza ile wlezie i jak długo się da.

Walka trwa, a ślady potyczek bitewnych można znaleźć na kartkach mojego Wapiętnika. To najlepszy dowód, że jeszcze nie poległam (uległam?), więc może komuś przydadzą się zapiski (bez metodologii i chronologii) o tym, jak wykiwać Pana P. A przynajmniej próbować.

PS. Pan P. to Parkinson, w moim przypadku detalicznie nazwany przez lekarzy „parkinsonizmem atypowym”, co zresztą specjalnie mnie nie zdziwiło. Bo niby dlaczego akurat chorować miałabym typowo, skoro już jako dziecko byłam nazywana przez Tatę – najcieplejszej (w opozycji do „świętej”) pamięci – kaczką dziwaczką...