Costa Rica – bardzo dzika

Co prawda reprezentacja zaniżyła ostatnio poziom, ale hektary palm sadzonych w rzędach nadal można obserwować z pędzącego na złamanie karku autobusu. To, co bez wątpienia zadziwia, to przyroda. Nieskończona dżungla ciągnie się przez cały kraj, pokrywając góry i wulkany, podczas gdy obydwa wybrzeża (po stronie pacyficznej i karaibskiej), przyciągają rzesze surferów i plażowiczów. Jesteśmy tu dwa tygodnie, a ja już widziałem kilka pancerników, tukana, ary (duże papugi), małpy, motyle wielkości dłoni, iguany i inne jaszczurki. Czekam jeszcze na leniwca, krokodyla i żółwie morskie. Bez wątpienia przyroda jest bujna i zaskakuje.

W pierwszych dniach po wylądowaniu kilkukrotnie zdarzyło się, że lokalni mieszkańcy odradzali nam pieszej wędrówki nawet po centrum, bo jest niebezpiecznie. Sam nie wiem, co gorsze – próba naciągnięcia nas w ten sposób na taksówkę, czy fakt, że naprawdę może stać się nam krzywda w środku dnia, w stolicy. Niemniej efekt był taki, że zaszyliśmy się w hotelu i baliśmy się wychodzić. Bez znajomości języka, po tego typu ostrzeżeniach poczuliśmy się wyizolowani, samotni i pełni obaw. Niepotrzebnie! Po otrzymaniu akceptacji od włoskich couchsurferów mieszkających w pobliżu poczuliśmy się pewniej. Oczywiście pojechaliśmy „na stopa” (co również było nam odradzane), lęk prawie całkiem zniknął, a po spędzeniu kilku dni w towarzystwie osób znających już Kostarykę - zupełnie przestaliśmy się stresować.
Słyszeliśmy wiele o uprzejmości i życzliwości Ticos, jak sami się nazywają mieszkańcy Kostaryki. O tym, jacy są wyjątkowi. Niestety nasze odczucia są zupełnie inne. Podwożą nas jedynie turyści lub ekspaci. Uśmiech widzimy z rzadka, chęć rozmowy jest znikoma (pewnie związane jest to z naszymi brakami językowymi). Nie ma w ludziach wiele cierpliwości do nas – uczących się. Może to niewiedza, może zbyt duże oczekiwania, ale zderzyliśmy się z innym, gorszym obrazem niż ten w naszych wyobrażeniach.

Jedno jest jednak pewne - rzecz, dla której warto tu przyjechać, to przyroda. W głuszy, z dala od rozsypujących się, śmierdzących miasteczek można znaleźć spokój. Udało nam się dotrzeć do starej, hippisowskiej wioski o nazwie Montezuma. Położona na zboczu wzgórza, oczywiście w dżungli, schodzi łagodnie do oceanu. Nijak ma się do brzydkich miast w innych częściach kraju. Tutaj pozytywną wibrację czujesz całym ciałem od razu po wyjściu z samochodu. Mnóstwo osób, głównie z dredami, przechadza się pomiędzy przytulnymi kawiarenkami rozsianymi to na pagórku, to przy kanałku, to przy „głównej” ulicy, przez którą przejeżdża pewnie z 10 samochodów dziennie. Szybko robi się ciemno, bo słońce zachodzi już ok. 18, a to tylko sprzyja imprezowemu klimatowi. Handlarze własnoręcznie robioną biżuterią powoli zwijają kramy. Ktoś zaczyna brzdękać na ukulele, ktoś ma bębenek, kto inny nuci pod nosem. Ni z tego, ni z owego zbiera się spora gromadka i zaczyna przedstawienie.

Reasumując – Kostaryka to piękny kraj, jednak brudny i zaniedbany, a przede wszystkim stanowczo za drogi. Ludzie tutaj mało się nie uśmiechają, są wręcz gburowaci. Jedzenie nie zachwyca (nijak ma się do różnorodnej, soczystej kuchni meksykańskiej), z kolei bazy noclegowe nie widziały pędzla i farby od kilku dekad. Podobne atrakcje można znaleźć w sąsiedniej Panamie, wydając raptem połowę pieniędzy.
Niestety, nie polecam!