Gej w NBA! I co z tego wynika?

Zamieszanie wokół Collinsa przypomniało mi sytuację sprzed niemal 22 lat. Dotyczyła jednej z największych gwiazd w historii koszykówki – Earvina „Magica” Johnsona (którego zresztą syn jest gejem). Ówczesny lider Los Angeles Lakers w listopadzie 1991 roku ogłosił, że jest nosicielem HIV (zapewniając przy tym, że nie jest gejem). Wtedy też było oficjalne poparcie władz ligi. Ale trochę inaczej wygląda to gdy się o tym mówi, a inaczej gdy trzeba przejść do czynów. Wiem, wirusem HIV można się zarazić, a homoseksualizmem nie. Tym bardziej warto podkreślić gesty jakie wykonali n.p.: Michael Jordan a przede wszystkim Pat Riley, który jako pierwszy zaprosił Magica na wspólny trening i nie unikał kontaktu. To był wielki gest, milion razy trudniejszy niż wpis na twitterze. Ale wtedy byli też tacy, którzy powiedzieli: „Nie! Nie chcę grać z Magicem ani przeciwko niemu.” I był to Karl Malone.

Jeśli popatrzymy nieco wstecz to wcale daleko nie trzeba szukać by znaleźć wypowiedź futbolisty San Francisco 49-ers Chrisa Cullivera o tym, że gej z jego drużyny byłby natychmiast wyrzucony. Kilka lat wcześniej gwiazda NBA Tim Hardaway w wywiadzie radiowym mówił wprost: "nienawidzę gejów". Culliver musiał przeprosić, Hardaway przez sześć lat zmienił poglądy. Mniej więcej tak jak zmieniła je Ameryka. 58 proc. obywateli akceptuje małżeństwa między osobami tej samej płci, przeciwko jest 36 proc. Jeszcze dziesięć lat temu proporcje były odwrotne.
Patrząc na te dane zastanawiam się dlaczego w Stanach Zjednoczonych słowa Collinsa wywołały takie poruszenie? Czy zamiast o punktach, zbiórkach czy blokach warto rozmawiać o tym jaką koszykarz ma orientację seksualną? Może to co ogłosił Jason Collins po prostu nie jest ważne? W USA niemal codziennie jakiś aktor, polityk, biznesmen ogłasza że jest gejem. Tuż po wybraniu z numerem pierwszym w drafcie WNBA do homoseksualizmu przyznała się Brittney Grinner. Przeszło to niemal bez echa, choć ta dziewczyna za chwilę będzie wielką gwiazdą kobiecej koszykówki. Chyba jednak męski sport to co innego. To ostoja męskości i testosteronu. Bramkarz Arsenalu Londyn Wojciech Szczęsny przyznał kiedyś, że w szatni są trzy tematy: „piłka nożna, samochody i dupy.” Założę się, że w szatni przeciętnego zespołu NBA piłkę nożną możemy zamienić na koszykówkę. Reszta zostaje bez zmian. Zresztą sam Collins pisze miejscami tak jakby chciał się usprawiedliwić. Przypomina jak twardo potrafi walczyć na boisku. Jakby chciał powiedzieć: „zobaczcie! na parkiecie nie jestem pe…” Na coming out sportowcy, do tej pory, decydowali się tylko po zakończeniu kariery. Tak było w przypadku Johna Ameachi (to wtedy Hardaway powiedział, że nienawidzi gejów)