I to jest dopiero cud!

...No właśnie. Przyjrzyjmy się byle jakiemu cudowi przyrody, temu na przykład, że człowiek nie jest rybą, a jednak każdy zarodek ludzki ma skrzela i ogon, pamiątkę po wahaniach, które przeżywał nasz gatunek co do ewentualnych dróg ewolucji. Albo przywołajmy rzecz większą, od razu największą, to że wszechświat w całości był najpierw niczym, po czym to nic wybuchło i stało się czymś. Niebywałe, fantazmat i absurd! Ale ponoć i fakt naukowy. A teraz może drobiażdżek psychologiczny: mnie zawsze dziwi, że wszyscy mamy tak samo na imię. Każdy człowiek, zwracając się do siebie, mówi przecież „Ja”. Czyli wszyscy mamy na pierwsze imię Ja. I jeszcze mały dziw chemiczny: wrzucasz kryształki siarczanu miedzi do roztworu szkła wodnego, a po chwili w naczyniu rozrasta ci się nieorganiczny ogródek, łodyżki i listki naśladujące formę botaniczną. I tak dalej. Najniezwyklejszym zwyczajnym dziwem jest jednak dla mnie to, że w codziennym użyciu cuda się uzwyczajniają, tracą swój blask i stają się jakąś rutyną, chemiczną, medyczną, techniczną, psychologiczną, wcale już nie cudną, raczej nudną. I to jest dopiero cud!