Reklama.
Reklama.
Reklama.
I jak tu żyć?
09 września 2013, 09:54·2 minuty czytania
Publikacja artykułu: 09 września 2013, 09:54Dobrze jest wyjechać daleko i na długo. Powrót bywa nieprzyjemny.
Reklama.
Albania. Kraj doświadczony ponad czterdziestoletnią dyktaturą faceta ogarniętego nie tylko strachem i paranoją, ale i wyjątkowym okrucieństwem wobec mieszkańców swojego kraju. Bo jak nazwać człowieka, który buduje milion bunkrów? Albo zakazuje posiadania własnych samochodów? Albo zamyka jedynych żywicieli, czyli rolników do twierdz, które pozostawił XVIII-wieczny osmański władca Ali Pasza (na wybrzeżu w zasadzie nie ma wiosek)? W latach osiemdziesiątych dochód narodowy na jednego mieszkańca wynosił 200 dolarów rocznie. I jak tu żyć?
Ano najlepiej we Włoszech lub u Niemców i Austriaków. To widać teraz po rejestracjach samochodów, które – wbrew naszym obawom – wcale nie są rozsypującymi się trupami, zdarzają się nawet wypasione beemki. Szczególnie w Sarandzie, głównym kurorcie na Riwierze Albańskiej. A także po językach, w których można się dogadać. Ludzie pogodni, uśmiechnięci, a w sklepach zaokrąglają na korzyść klienta. Barków, kawiarenek i restauracji z dobrym jedzonkiem zatrzęsienie. Wszędzie ruch, place budowy i energia. Policja nie stoi na każdym zakręcie jak u nas, a mieliby kogo łapać, bo z umiejętnościami w prowadzeniu samochodów u Albańczyków ciągle nie za bardzo.
Wracamy, długo, bo już zapomnieliśmy jak to jest przekraczać granice z celnikami i stosownymi służbami, bo ruch duży, bo drogi dziurawe, a na autostradzie w Serbii co pół godziny bramki z opłatą, więc kolejny kwadrans w plecy, kierowcy przede wszystkim.
Wracamy w nocy i natychmiast natykamy się na co najmniej dwa rodzime patrole drogówki (więcej nie pamiętam, bo spałam). Wracamy i zupełnie niepotrzebnie włączamy telewizor, a tam te same twarze (jestem kulturalna) wygłaszają te same teksty. O, pardon, włączył się po długiej przerwie pan prezes. I znowu nasuwa się pytanie: i jak tu żyć z tym harmidrem i bełkotem?
Wracamy i przyjeżdża ekipa z oknami na wymianę. Kurz, brud i… piękna pogoda!!! Jest gdzie wystawić meble, posortować rzeczy, których przyrasta w zastraszającym tempie, zrobić kilka prań po przyjeździe, farba na ścianach pięknie schnie, a kolacje na tarasie ze znajomymi, chętnymi na nasze wspominki z wakacji jeszcze bez kurtek puchowych. I jak tu żyć? Szczęśliwie!
Ano najlepiej we Włoszech lub u Niemców i Austriaków. To widać teraz po rejestracjach samochodów, które – wbrew naszym obawom – wcale nie są rozsypującymi się trupami, zdarzają się nawet wypasione beemki. Szczególnie w Sarandzie, głównym kurorcie na Riwierze Albańskiej. A także po językach, w których można się dogadać. Ludzie pogodni, uśmiechnięci, a w sklepach zaokrąglają na korzyść klienta. Barków, kawiarenek i restauracji z dobrym jedzonkiem zatrzęsienie. Wszędzie ruch, place budowy i energia. Policja nie stoi na każdym zakręcie jak u nas, a mieliby kogo łapać, bo z umiejętnościami w prowadzeniu samochodów u Albańczyków ciągle nie za bardzo.
Wracamy, długo, bo już zapomnieliśmy jak to jest przekraczać granice z celnikami i stosownymi służbami, bo ruch duży, bo drogi dziurawe, a na autostradzie w Serbii co pół godziny bramki z opłatą, więc kolejny kwadrans w plecy, kierowcy przede wszystkim.
Wracamy w nocy i natychmiast natykamy się na co najmniej dwa rodzime patrole drogówki (więcej nie pamiętam, bo spałam). Wracamy i zupełnie niepotrzebnie włączamy telewizor, a tam te same twarze (jestem kulturalna) wygłaszają te same teksty. O, pardon, włączył się po długiej przerwie pan prezes. I znowu nasuwa się pytanie: i jak tu żyć z tym harmidrem i bełkotem?
Wracamy i przyjeżdża ekipa z oknami na wymianę. Kurz, brud i… piękna pogoda!!! Jest gdzie wystawić meble, posortować rzeczy, których przyrasta w zastraszającym tempie, zrobić kilka prań po przyjeździe, farba na ścianach pięknie schnie, a kolacje na tarasie ze znajomymi, chętnymi na nasze wspominki z wakacji jeszcze bez kurtek puchowych. I jak tu żyć? Szczęśliwie!
Reklama.
Więcej:
Podróże