Oscary 2013: Komu statuetkę?

Bardzo dobry, ale nie rewelacyjny – tak oceniłem większość obrazów nominowanych w tym roku w kategorii Najlepszy film, tak też oceniam cały rok 2013. Było co oglądać, nie było jednak czym się zachwycać, a żaden z aż dziewięciu walczących o najważniejszą statuetkę filmów, w mojej opinii, nie stanie się klasykiem, nie przejdzie do historii kina.

Przejdźmy jednak do typów. W każdej kategorii przypomnę nominacje, wskażę także swojego faworyta oraz tego, kogo – moim zdaniem – wyróżni Akademia.

Wybór był trudny, bo choć poziom nie był tak wysoki, jak bym sobie tego życzył, to jednak wyrównany. „Wróg…” kupił mnie dobrą i angażującą historią, ciekawą formą i świetnym aktorstwem. „Argo” wprawdzie doskonale łączy akcję (podczas seansu siedziałem na brzegu fotela) i humor, przegrywa za to na finiszu (a raczej – finiszem, bo końcówka była jak dla mnie na siłę udramatyzowana). Sądzę jednak, że Akademia wybierze film Afflecka.

Nie wystarczy być wybitnym aktorem, trzeba też zostać obsadzonym w roli, która pozwoli w pełni zaprezentować swój talent. Owszem, Denzel Washington był świetny w „Locie”, w pojedynkę ciągnął ten film, podczas seansu miałem jednak wrażenie, że po raz kolejny widzę tę samą postać, nie było zbyt wielkiej różnicy w porównaniu do wcześniejszych ról tego aktora.

Phoenix i Day-Lewis przeszli natomiast niezwykłą przemianę, przyswoili inne głosy, inną mimikę, nawet inaczej się poruszali. Choć ten drugi, mimo wszystko, pozostał nieco pomnikowy, wciąż był też Dayem-Lewisem z brodą, podczas gdy Phoenix w „Mistrzu” całkowicie zniknął, ustępując granej przez siebie postaci – na ekranie nie widziałem aktora, ale dziwnego, nieco szurniętego Freddy’ego. Stąd mój typ.

Cóż, nominacja dla Watts to jakaś pomyłka – nie dlatego, że jest to zła aktorka, ale dlatego, że na ekranie praktycznie jej nie ma. Pierwsze piętnaście minut „Niemożliwego” to standardowy sielankowy wstęp do katastrofy, potem zaś dużo jest tonięcia, a następnie – już do końca – samo jęczenie i sapanie. Gdzie tu gra? Nieco więcej, choć nie aż tyle, by zasłużyć na statuetkę, mogła pokazać Emmanuelle Riva w „Miłości”, jak dla mnie jednak była to rola drugoplanowa – na pierwszym był Trintignant, wcielający się w męża Rivy.

Pozostały więc Lawrance, Chastain i Wallis. Ta ostatnia niewątpliwie ma talent, świetny występ w „Bestiach” to jednak w największym stopniu bardzo dobra robota speców od castingu. Jennifer Lawrance z kolei w „Poradniku” tylko troszkę pokrzyczała.

Chastain natomiast stworzyła wielowymiarową postać, świetnie wcieliła się w owładniętą obsesją agentkę, oddając jej niezwykłą siłę. Dla mnie – bezkonkurencyjna.

Bezdyskusyjnie Hathaway, która swoim wykonaniem „I dreamed a dream” wyciska łzy nawet z kamieni. Na ekranie była bardzo krótko, w pełni wykorzystała jednak dany sobie czas. Daleko w tyle zostawiła Sally Field, która w sumie wygłosiła w „Lincolnie” jedną płomienna mowę i raz przygadała Tommy’emu Lee Jonesowi, oraz Amy Adams, która w „Mistrzu” była świetna, ale bądźmy uczciwi – jej rola ograniczała się do płomiennego spojrzenia.

Wyrównana kategoria, choć po prawdzie żałuję, że mam ograniczony wybór. Znany z „Kick-Assa” Taylor-Johnson zrobił na mnie zdecydowanie najlepsze wrażenie, ale jako że Akademia ewidentnie spała na „Annie Kareninie”, muszę wskazać Roberta De Niro – wielki aktor wyraźnie wrócił do formy, wyróżniał się nawet na tle świetnie grającej obsady „Pamiętnika”. A dlaczego nie Waltz, który był fenomenalny? Bo Tarantino napisał mu rolę bliźniaczą do tej z „Bękartów wojny”, a ja – o czym pisałem przy Denzelu Washingtonie – nie lubię powtórek.

Zaskoczeni? Ja trochę też, ale prawda jest taka, że Russellowi się należy. Należy się za fenomenalne prowadzenie obsady „Poradnika”, i to nie tylko aktorów pierwszo- i drugoplanowych (nominacje dla całej czwórki to nie przypadek), ale i tych, którzy pojawiali się na ekranie na kilka minut, jak choćby niesamowity Chris Tucker.

W tej kategorii ocenia się sam scenariusz, czy to, jak oryginalna historia została zaadaptowana? Wybiorę bramkę numer jeden, a wtedy dalszy wybór jest prosty. „Bestie” są chaotyczne, „Życie Pi” traci na niepotrzebnie dodanym wątku pisarza, „Lincoln” to nic specjalnego, a „Poradnik” nie musiał mieć tak cukierkowego zakończenia. „Argo” za to ma świetne dialogi i kilka ciekawych postaci.

Tarantino odstawia wszystkich o kilka długości wyśmienitymi dialogami, niesamowitymi postaciami, humorem i mnóstwem smaczków, w postaci nawiązań do klasyki. No i sceną z kapturami.

W wyborze najlepszego operatora waham się między naszym rodakiem, Januszem Kamińskim, a Rogerem Deakinsem, który w „Skayfall” potrafił kilkukrotnie zaskoczyć. Ostatecznie skłaniam się jednak ku „Lincolnowi” (i sądzę, że Akademia zrobi podobnie) – Kamiński zaimponował mi pracą z Dayem-Lewisem, wspólnie stworzyli mnóstwo pamiętnych ujęć, za pomocą których budowali postać prezydenta-legendy.

Dziwicie się, że nie „Hobbit”? Ja też. Ale prawda jest taka, że oprócz perfekcyjnego wykonania, w „Annie Kareninie” zachwyca przede wszystkim pomysłowość, a więc połączenie świata realnego ze sceną i mnóstwo niezwykłych przejść między kolejnymi ujęciami, umożliwionych właśnie zmyślną scenografią.

Znowu „Anna Karenina” – kostiumy to jeden z elementów sprawiających, że ten film olśniewa wizualnie w dużo większym stopniu, niż napakowane efektami „Życie Pi”. Obawiam się tylko, że wygra poprawny „Lincoln”, chwalony za pieczołowite odwzorowanie, ale według mnie nie tak przyjemny dla oka.

Najbardziej wyrównana kategoria, w zasadzie nie zdziwi mnie, jeżeli statuetkę otrzyma którykolwiek z trzech walczących o nią obrazów. Stawiam na „Hobbita”, bo jest niezwykle efektowny, z drugiej jednak strony, czyż Hugh Jackman w pierwszych scenach „Nędzników” także nie robi wrażenia?

Równie ciężko, jak przy charakteryzacji. „Prometeusz” olśniewa, wrażenie robią „Avengersi” i „Królewna Śnieżka i Łowca”, ja wybieram jednak „Hobbita” – Peter Jackson i spółka dostają dodatkowe punkty za połączenie 3D z techniką 48 klatek na sekundę, dzięki czemu choćby jakość generowanych komputerowo postaci skoczyła o kilka poziomów.

Cóż mogę powiedzieć, urzekły mnie rosyjskie rytmy i walce w „Annie Kareninie”. Sądzę jednak, że akademia wybierze sensacyjne kompozycje do Bonda.

Wiem, wygra Adele. Mnie jednak urzekł niski głos Scarlett Johanson w „Before My Time”.

W kategoriach wybitnie technicznych, jak Montaż, Dźwięk i Montaż Dźwięku nie mam zamiaru zgrywać eksperta – uważam, że nie jestem w stanie w pełni ocenić tych aspektów produkcji. Z kolei nie oglądałem większości z nominowanych pełnometrażowych animacji, ani filmów nieanglojęzycznych, nie byłoby więc to typowanie, a strzelanie. Podobnie w kategoriach Najlepszy krótkometrażowy film aktorski, Najlepszy krótko- i pełnometrażowy film dokumentalny.

Za to za najlepszą animację krótkometrażową uważam wzruszający i piękny film „Adam and Dog”, choć coś czuję, że Akademia wybierze Disney’owskiego „Papermana”.

A jakie są Wasze typy?