Kibicowałem Tour de Pologne

Choć wyścig rozpoczął się we Włoszech i już na wstępie zaserwowano kolarzom legendarne podjazdy w Dolomitach, losy klasyfikacji generalnej rozstrzygnęły się w Polsce. Podhalański etap z prejazdem przez Ząb, Gliczarów i Bukowinę był świetny, pełen ataków i zakończył się zmianą lidera. Kolejne zmiany w klasyfikacji przyniosła jazda na czas z Wieliczki do Krakowa i choć Rafał Majka stracił miejsce na podium, to i tak pokazał wielką klasę na tle najlepszych na świecie specjalistów w tej dyscyplinie. Sporą zasługę w podniesieniu poziomu atrakcyjności zmagań kolarzy miało okrojenie składów drużyn do sześciu zawodników. Eksperyment Lang Temu i Międzynarodowej Federacji Kolarskiej się powiódł. Piękne etapowe zwycięstwa Phinneya, Riblona i Atapumy były możliwe m.in. dzięki temu, że najmocniejszym drużynom było trudniej niż zazwyczaj kontrolować sytuację w peletonie.

W przypadku kolarstwa, równie ważna co rywalizacja kolarzy jest sceneria. Z perspektywy kilku dni od zakończenia wyścigu pokuszę się o stwierdzenie, że zarówno pod względem sportowym jak i krajoznawczym, wizyta Tour de Pologne we Włoszech nie wniosła zbyt wiele. Losy wyścigu zdecydowały się w Bukowinie i Krakowie a Tatry czy krakowski Rynek prezentują się równie dobrze co najpiękniejsze miejsca, pokazywane przez realizatorów transmisji z wyścigów w całej Europie. Mamy piękne góry, odrestaurowane zabytki i nowe drogi. Do tego, co równie ważne, trzy miliony ludzi, którzy przez tydzień stali przy trasie i dopingowali kolarzy. To sympatyczne, budujące i napawające sporym entuzjazmem. Krótko mówiąc: sukces!

Wizyta wyścigu we Włoszech wiązała się z przekroczeniem wielu granic. Nie tylko tych międzypaństwowych, ale przede wszystkim granic komercji. Tour de Pologne to sukces, także sukces finansowy. Bez tego wymiaru nie istniałby i bez stabilności ekonomicznej imprezy Czesława Langa nie moglibyśmy mówić o widocznym ożywieniu w polskim kolarstwie oraz zainteresowaniu rowerami. Nie wierzę jednak, że w roku 2013 jesteśmy skazani na jarmarczny marketing, agresywny product placement i przysłaniające wszystko: krajobraz, zabytki i samych kolarzy materiały reklamowe. Określenie “Tour de Balon” weszło już na dobre do języka kibiców kolarskich w kraju. Mam nadzieję, że nie wyszło dalej. Swoje dołożyła również Telewizja Publiczna, oferując poziom przekazu na poziomie przypominającym Wyścig Pokoju w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. W połączeniu z wciskanym na każdym kroku marketingiem w miejsce informacji o sytuacji na trasie dostaliśmy obraz produktu z dolnych półek dyskontu zamiast z delikatesów premium. Ratunek przyszedł z importu: Krzysztof Wyrzykowski niczym Christophe Riblon zbudował wysoką formę podczas Tour de France i w trakcie polskich etapów błyskotliwie przykrył niedostatki sygnału TVP. Nie zmienia to jednak faktu, że zamiast podziwiać podhalański krajobraz i komentować jazdę Rafała Majki, ci z dziennikarzy, którzy w ogóle zwrócili uwagę na Tour de Pologne wytykali niską jakość relacji i brak dostępu do informacji (bieżące newsy na twitterze pochodziły od prywatnego entuzjasty a nie od organizatora!). W tym kontekście może to nawet lepiej, że opiniotwórczy, zagraniczni blogerzy i portale nie poświęcili wiele uwagi naszemu wyścigowi. Wyścigowi, którym chcemy się cieszyć, który chcemy podziwiać i wspierać. Trzy miliony kibiców nie może się mylić. Tyle, że te trzy miliony potrafią myśleć i długo nie dadzą nabierać się na marketingowe chwyty sprzed dwóch dekad. Płynące z głośników “Ona tańczy dla mnie” wyraża więcej niż tysiące znaków wylanych przez zatroskanych kibiców i dziennikarzy. Disco polo można traktować ironicznie, postironicznie lub w dowolny inny sposób. Ale prestiżu na nim się nie zbuduje.

Panie Czesławie, skoro postanowił Pan pokazać Włochom Tour de Pologne, dlaczego równocześnie pokazał im Pan mentalny “Weekend” a nie “Brodkę”?