Ku#@a w kuchni

- Jak się przedstawia pies pracujący w Najwyższej Izbie Kontroli?
- JamNIK!

Ta siła jest od nas potężniejsza. Nie możemy się przed nią bronić. Za każdym razem kładzie nas na łopatki. I choć wiemy, że nadejdzie bezwzględnie jak kolejny odcinek Klanu, to i tak nie potrafimy się przed nią bronić.
Ale wróćmy do samej ku#@y. Jeśli dobrze się przyjrzycie, przysłuchacie, przeprowadzicie małe dochodzenie, pogrzebiecie w przestworzach pamięci, okaże się, że miejscem częstego rzucania ku#@ą jest kuchnia. Widzę w tym wiele sensu.
Przede wszystkim ku#@a jest wybitnie kulinarnym wyrazem.
Ku#@a przecież może być soczysta, gorąca, ostra. Może być niesmaczna, pełna goryczy. Może być przez wielu nie do strawienia. Może być rzucana niezgodnie z przepisami. Ku#@a to nic innego, jak klasyczne rzucanie mięsem!
Ku#@a w ustach szefa, kucharza jest jak zawór w szybkowarze – uruchomiona w odpowiednim momencie upuszcza siły zdolne uczynić z kuchni krzyżacką część podgrunwaldzkiego pola. Przydaje się wyjątkowo, gdy się człowiek gotuje.

Jak twierdzi mój przyjaciel Tomek, szef kuchni z wieloletnim doświadczeniem, rzucona sprawnie potrafi przyspieszyć gotowanie, krojenie, przyprawianie. Jest niczym zaklęcie panowania nad czasem, opracowane w zaułkach Hogwartu. Magia tego słowa jest jeszcze większa. Jak mówi Tomek: ku#@a nie tylko daje nam władzę nad czasem, ale i oczyszcza atmosferę. Słowem: taki niezwykły chiński stoper z opcją choinki zapachowej.
Obserwując programy telewizyjne poświęcone gotowaniu możecie się przekonać, że kuchenna ku#@a ma wielką moc i robi niebywałą medialną karierę. Na pewno numerem jeden jest Gordon Ramsay. Praktycznie każdy jego program jest wypełniony słowami na „k” niczym polityczne przemówienie czczymi obietnicami. Nieważne, czy Ramsay odwiedza niewielką gospodę leżącą wśród urokliwych walijskich wzgórz, czy ruchliwe bistro na Manhattanie. Nieistotne, czy poszukuje najlepszej brytyjskiej restauracji, czy w piekielnej, pełnej wrzenia kuchni wybiera szefa swojego nowego lokalu w Las Vegas. Nie ma znaczenia, czy gotuje z gromadą swoich dzieci, czy z grupą staruszek z Kambodży. Miejsce na ku#@ę zawsze się znajdzie.

A jak wygląda sprawa z polskimi gwiazdami gotowania i ich rzucaniem? No, tu jest słabo. Oglądając pana Pascala i pana Karola odnoszę wrażenie, że ku#@a może im się wyrwać tylko wtedy, gdy przez przypadek zauważą w lustrze, że grzywka zamiast ułożyć się po lewej stronie czoła ułożyła się po prawej. Absolutnie nie zmienia to faktu, że obu panów bardzo szanuję i lubię. Zwłaszcza pana Brodnickiego, kiedy opowiada, że „z pomocem widelcem maltretuje mongo”.
Nasz kuchenny Lajkonik, pan Makłowicz, potrafi skutecznie sprowadzić ku#@ę. Z tym, że rodzi się ona w mojej głowie, gdy po raz kolejny słyszę w jego audycji, że coś jest endemiczne lub emblematyczne. Ale i tu dodam, że pan Robert to jedna z moich ulubionych gastronomiczno - telewizyjnych gwiazd.
Zupełnie inna kategoria to pani Magda Gessler. W jej programach ku#@y i im podobne spadają na nas często i niespodziewanie jak meteoryty w amerykańskim filmie katastroficznym. Dla naszego dobra są „wypipkiwane”. To sprawia, że pani Magda brzmi niekiedy, jakby nadawała do nas alfabetem Morse’a. Z jej „wypipkowywaną” treścią mam mały problem. Odnoszę czasami wrażenie, że te wszystkie niepoprawne wyrazy są rzucane na siłę. Jakby producenci myśleli: wydaliśmy na format bańkę, czy dwie, to przynajmniej sobie poprzeklinamy!

No chyba, że padnie: Ku#@a! Co to jest?
Ale tego Państwu nie życzę.