BMW X2. Testy DNA

Ludzie z BMW umiejętnie podkręcili napięcie, opakowując premierowe X2 w złoty papierek nowego lakieru Galvanic Gold. Na pierwszą jazdę czekałem z wilczym apetytem, bo to w końcu zupełnie nowy model. Gdyby nie mieli nic nowego do zaproponowania, chyba nie wciskaliby kolejnego crossovera między X1 i X3?

Ok, X2 powstało na płycie X1, ale zdecydowanie nie są to bliźniaki jednojajowe. Konia z rzędem temu, kto poza emblematami i klamkami wypatrzy w nadwoziu jakiekolwiek elementy wspólne. Rozstaw osi został ten sam, ale X2 jest krótsze i o 7 cm niższe. Ma kompletnie inne proporcje. Bardziej przypomina kompaktową serię 1 po wizycie na siłowni (wybaczcie stereotypowe skojarzenia z kierowcami BMW...).

Puryści i tak będą kręcić nosami, powtarzając, że BMW schodzi na psy. Bo SUV-y, bo 4x4 albo co gorsza napęd na przód. „X2? Ładne, ale dla dziewczynek” – szepczą złe języki. Ortodoksyjny fan „beemek” poczułby się, jakby ktoś właśnie obraził jego matkę. A przecież nie potrzeba mikroskopu, żeby w X2 znaleźć genotyp BMW.

Miało być i jest bardziej dynamiczne od X1. Niskie, szerokie, z wąskimi oknami i wielkimi kołami. Typowo męskie, motoryzacyjne rysy. Pierwszy raz w nowożytnej „beemce”, nerki w atrapie chłodnicy są szersze u dołu. Są jak szeroka żuchwa u jakiegoś osiłka (przepraszam, znów stereotypy). Mało? To jeszcze znak szczególny – emblemat na słupku C, ostatnio widziany chyba w E9 w latach `70. Zresztą BMW uparcie próbuje przekonywać, że X2 to niemal coupe. Pewnie, jest bardziej ekspresyjne od dowolnego SUV-a, ale – umówmy się - z coupe ma tyle wspólnego, co Angela Merkel z Claudią Schiffer.

Za to twórcy jego mechanicznej sfery, test na ojcostwo zdadzą bez problemu. Mam tu najmocniejszą wersję oferowaną w tym momencie na polskim rynku (stan na kwiecień 2018) – dwulitrowego diesla 25d z pakietem M Sport. Jego 231 KM i 450 Nm nie ma łatwego życia, bo skoro jest rzeźba, to także i masa – prawie 1700 kg. Szczerze mówiąc, w trybie Comfort, X2 wydaje się ociężała i trudno mi uwierzyć w katalogowe 6,7 s do setki. Sprawia wrażenie auta mocno chilloutowego... Całe szczęście, że jest opcja Sport, choć nawet wtedy silnik budzi się do życia dopiero od jakichś 2 tys. obrotów, poniżej nie dzieje się kompletnie nic. Gdy już się obudzi, to okazuje się całkiem szybkim autem.

W zakrętach idzie jak czołg, w czym pomaga też obniżone o 10 mm i utwardzone adaptacyjne zawieszenie z pakietu M. X2 po prostu prowadzi się jak każde BMW. Wspomaganie kierownicy nie jest zbyt silne, a zmiana przełożeń 8-biegowym Steptronikiem jest szybka jak seria z Messerschmitta. Najlepsze, że to diesel, ze wszystkimi swoimi zaletami i zminimalizowanymi wadami. Przy zamkniętych oknach „klekotu” nie słychać wcale, a w trybie Sport silnik zaczyna nawet przyjemnie mruczeć. Biorąc pod uwagę osiągi, pali tyle co nic – niecałe 8,5 l na 100 km w realnej jeździe po mieście, w trasie i na autostradzie. W sam raz do podróży przez kontynent, zwłaszcza w takich okolicznościach wnętrza (przejętego z X1). Jak w każdym BMW kokpit jest zwrócony w stronę kierowcy, fotele z pełnym spektrum regulacji są świetne, a infotainment działa perfekcyjnie. To dowód, że prawa ewolucji istnieją też u maszyn. Pamiętacie pierwsze pokrętło iDrive w dawnej serii 7? No właśnie.

W X2 debiutuje zupełnie nowa w BMW linia wyposażenia M Sport X. Od klasycznego M pakietu różnią ją m.in. pseudoterenowe nakładki i listwy. Nie dajcie się jednak zwieść, mimo napędu xDrive, nawet nie próbuje udawać terenówki. Polna droga jest raczej maksimum, na co można sobie pozwolić. To BMW z krwi i kości, od X1 droższe o kilka tysięcy złotych. Wybór jest kwestią wizerunku, bo oba auta dają w zasadzie to samo. Tyle, że X1 lepiej będzie wyglądać przed szkołą, X2 – przed nocnym klubem...