Do końca świata i jeden dzień dłużej

Czy ktoś jeszcze pamięta, jak to wszystko się zaczęło? W czasie ustrojowej przemiany, kiedy zelżał reżim i wolno było więcej, całkiem sporo skorzystała młodzież. Państwo przestało dyktować, kto ma być idolem, więc festiwalowe weteranki musiały ustąpić miejsca np. Kasiom: Kowalskiej i Nosowskiej. Żandarmeria przestała konfiskować na ulicach wojskowe ubrania (iluż chłopaków w latach 80tych pożegnało się swoimi opinaczami i kostką na oczach przechodniów?), więc wreszcie można było ubierać się tak, jak się chciało. Media, jeszcze wtedy wyłącznie państwowe, uchyliły drzwi i wpuściły młodość do środka. Nie każdemu to się spodobało. Jęki „Ta dzisiejsza młodzież!” chyba nigdy nie były głośniejsze, ale decydenci mieli większe problemy na głowie (choćby nędza w szpitalach), niż okiełznanie młodych, wolnych ludzi. Bez autorytetu mogłoby skończyć się źle, ale był Jurek Owsiak, uwielbiany przez nastolatków dziennikarz, mający u nich posłuch i wielki szacunek. Jego wielkość nie polega wyłącznie na tym, że zauważył szpitalny dramat i wymyślił największą w Polsce akcję dobroczynną. Geniusz tkwi także w tym, do kogo zwrócił się o pomoc. Zaangażował rzeszę zbuntowanych, młodych ludzi, nie zawsze mających cel w życiu i nie zawsze będących wzorem cnót. Tym samym, jednocześnie udało mu się przekonać zagubioną młodzież, że czynić dobro to nie wstyd, starszym pokazać, że taka młodzież to skarb, a całej Polsce otworzyć serca. Zaryzykowałbym tezę, że wśród uratowanych przez Orkiestrę ludzi, są nie tylko ci, którym pomógł kupowany dzięki zbiórkom sprzęt. Jestem pewien, że wśród wolontariuszy, zwłaszcza w pierwszych latach działalności, było sporo ludzi, którym udział w akcji zmienił życie. Typowy obrazek z pierwszej kwesty: idą ulicą kolesie w glanach i podartych spodniach, na głowie irokezy. Podchodzą z puszką do ludzi i pytają: „Wrzucicie coś na chore dzieci?” I ludzie wrzucają. Zaufali, uwierzyli. Czy dla takiego młodego człowieka, dotąd odrzucanego przez społeczeństwo ze względu na ubiór czy światopogląd, nie był to zastrzyk dowartościowania? Czy nie czuł satysfakcji licząc później w sztabie zawartość swojej puszki? A ci wszyscy wolontariusze, gdy późnym wieczorem zobaczyli w telewizji, ile udało im się zebrać? Było to półtora miliona dolarów, suma wówczas niewyobrażalna. Wyposażono za te pieniądze 11 oddziałów kardiochirurgii dziecięcej. Ilu młodych, pogubionych w nowej rzeczywistości ludzi zrozumiało wtedy, że są komuś potrzebni, że dzięki nim kraj, w którym żyją zmienia się na lepsze? Głęboko wierzę, że system wartości wielu z nich ukształtował właśnie Jerzy Owsiak.

Na koniec, wszystkim nienawistnikom Orkiestry chciałbym życzyć z całego serca, żeby ani oni, ani nikt z ich bliskich nie musiał nigdy skorzystać ze sprzętu kupionego przez fundację. Siema!