"Od lekarza usłyszałam: co się smucisz, i tak skrobana będziesz". Historia czytelniczki, która nie chciała aborcji

2006 rok. To właśnie wtedy postanowiłam, że przyszedł czas na dziecko. Dojrzałam. Miałam (wtedy tak się wydawało) "kochającego" męża. Po prostu chciałam dziecko i na zasadzie "mówisz, masz" udało się - byłam w ciąży. Ja chciałam, więc dziecko było moje. Ale to wyszło po latach.

Test, wizyta u ginekologa i... plamienie. Wylądowałam w szpitalu, gdzie na dzień dobry zapytano mnie, czy na pewno chcę mieć to dziecko. Halo? Przecież płaczę, a z moją "fasolką" coś się dzieje. To był szósty tydzień. Leżałam w szpitalu przez trzy tygodnie. Walczyłam o niego i o siebie. Mama tłumaczyła: może tak ma być... Lekarze przychodzili na wizyty, jeden twierdził, że 26 lat to "za stara na dziecko jestem". Inny, że co się smucimy i tak "skrobane" będziemy.

Pewnego dnia na badaniu nie wykryto tętna mojego maleństwa. Lekarz powiedział "przykro mi". Zaczęłam płakać, krzyczeć, że się nie zgadzam, wpadłam w panikę. Zrobiono HCG - rosło. Przyszedł inny lekarz, powiedział "zbadam cię, ale nie mów nikomu". Tętno było! Takie są moje wspomnienia z pierwszych tygodni ciąży.

Dziś moja najukochańsza Fasolka ma 9 lat. Jest moim szczęściem i jedyną najprawdziwszą miłością. Zostałam z nią sama, bo ten, których kochał, był oprawcą i nasze drogi się prawie rozeszły. Prawie, bo macki jego nienawiści nadal mnie dotykają i tę moją Fasolkę. Nie dostaję od roku alimentów. Niestety państwo mi nie pomoże, bo kwota wynagrodzenia przekracza 725 złotych na osobę. Zgłosiłam się do programu 500+. Niestety, były mąż jest poza granicami kraju, więc czekam, co Rodzinny Ośrodek Pomocy Społecznej powie. Może dostanę, może nie. Komornik nie dał rady ściągnąć, bo przecież bezrobotny... Śmiał mi się w twarz.

Gdybym mogła cofnąć czas, zrobiłabym pewnie to samo. Teraz jestem doświadczoną życiową mamusią. Mocno doświadczoną. Nie chcę mieć już dzieci, bo w wychowaniu oprócz rodziców nikt mi nie pomoże. Chcę mieć prawo do decydowania o sobie i swoim ciele! Wolę zapobiegać! Nie będzie mi byle facet mówił, co mam robić. I nie zrobię nigdy żadnej maleńkiej istocie tego, co zrobiłam mojej Fasolce, której tak bardzo brakuje ojca – ojca w ogóle, a nie dawcy nasienia!

Dlatego całym sercem jestem za liberalizacją aborcji i nie wtrącaniem się państwa ani Kościoła do mojego życia intymnego i do moich decyzji w tym zakresie!