Ariel Szaron

Ariel Szaron mniej więcej połowę swojego dorosłego życia przeżył jako wojskowy. Gdy w wieku 45 lat, w czasie wojny Jom Kipur z 1973 roku, kończył karierę wojskową, był bardzo szanowanym generałem. I wtedy zaczęła się jego trwająca kolejne 33 lata kariera polityczna. Ariel Szaron jako polityk – podobnie jak wcześniej gdy był wojskowym – uważał, że każde polityczne działanie musi być podporządkowane jednemu podstawowemu celowi, jakim jest bezpieczeństwo Izraela. W takim duchu działał jako minister rolnictwa, gdy organizował osiedla żydowskie na terenach okupowanych. W imię bezpieczeństwa Izraela, już jako minister obrony, kierował niezwykle kontrowersyjną i ostro krytykowaną także w Izraelu inwazją na Liban w 1982 roku, której celem była likwidacja baz OWP na terenie Libanu.

Gdy jednak ponad 20 lat później, w 2005 roku uznał, że bezpieczeństwo Izraela wymaga innej polityki, potrafił już jako premier doprowadzić siłą do likwidacji założonych wcześniej osiedli żydowskich w strefie Gazy. Naraził się tym ultraprawicowym rabinom, ale większość Izraelczyków politykę tę poparła. Zapewne jego reputacja „jastrzębia” sprawiła, że nikt rozsądny nie poważył się oskarżyć go o narażenie na szwank bezpieczeństwa Izraela.

Nowe otwarcie w polityce Szarona przerwała jego choroba. W 2006 roku doznał rozległego wylewu. Szaron nigdy już nie odzyskał świadomości i po ośmiu latach pozostawania w śpiączce zmarł dwa dni temu.

Odszedł niezwykle kontrowersyjny polityk. W historii państwa Izrael – jeden z najważniejszych.