Uśmiech starszego pana

Radzę sobie w życiu z różnym powodzeniem, przy czym słowo "powodzenie" nie zawsze jest słowem właściwym. Nigdy nie wpadł mi do głowy żaden pomysł na biznes. Nigdy nie wpadł mi do głowy żaden pomysł na przekręt. Byłoby może i wstyd, gdyby nie parę innych rzeczy, za które wstydzę się bardziej. Ale ja teraz nie o tym.

Przy czym, nie gorączkujmy się: niejedyne to państwo z takimi mankamentami. Z drugiej jednak strony: czytając o wyczynach dzielnych urzędników skarbówki, doprowadzających do bankructwa rozmaitych przedsiębiorców - trudno w tę słabiznę aparatu państwowego uwierzyć. Jak się naprawdę chce, to można!

Ale ja i nie o tym.

Fascynuje mnie sama postać Adama G., jego dobrotliwy uśmiech, mucha, przycięta starannie bródka. Widzisz go na ulicy? Chcesz przeprowadzić na drugą stronę. Puka do twoich drzwi? Sadzasz gościa przy stole, dajesz mu jeść i pić. (O ile sam nie rzuci się do kuchni, żeby coś upichcić. Wtedy mu pozwolisz.) Mówi, że twój wnuczek w potrzebie i przysłał go po pieniądze? Biegniesz w podskokach do bankomatu. Jesteś prezesem telewizji publicznej? Z miejsca dajesz mu program.

Czasy barbarzyńskie, aż tu nagle pojawia się postać z jakby trochę lepszego, jakby minionego świata. I zaprasza do konsumpcji - jednak do wysmakowanej konsumpcji! Przez żołądek do serca. A co za nim stoi? Miliony.

Morału większego w tym nie ma. Być uwodzonym i nie ulec - oto prawdziwe zwycięstwo. A kogo by nie uwiodła wizyta w przedwojennym bistro? Zaklęte rewiry! W uszach dudnią mi słowa klasyka: "wszyscy i tak zginiemy w zupie".