Rafał Sarnecki - Polak w Nowym Jorku, którym możemy się pochwalić!

Postawiłem kilka pytań Rafałowi Sarneckiemu po przesłuchaniu jego najnowszej płyty "Cat's Dream, która ma się ukazać w Polsce, jak również Stanach Zjednoczonych na początku października, zaczynając żartobliwie od nawiązania do samego tytułu - przecież nad wyraz ciekawe się wydaje życie zwykłego kota w Nowym Jorku, nie mówiąc o zastanowieniu, czym może się różnić od codzienności polskiego dachowca, albo kanapowca - aż po naprawdę poważnie potraktowaną prośbę, aby opisał proces, któremu ulega jego muzyka.

Wyobraźmy sobie bowiem Rafała Sarneckiego, wpatrzonego w Nowy Jork i rozmyślającego, co sprawia, że ludzie tak szybko ulegają klimatowi tego miasta, nie starając się bronić swojej kulturowej odmienności. Czy rzeczywiście zatracają przez to swoją osobowość, skoro można odnaleźć w tym charakterystycznym, amerykańskim graniu wiele inspirujących motywów z różnych części tego świata?

Nie opisuję w ten sposób swoistego rodzaju siesty, podczas której Rafał Sarnecki oddaje się marzeniom, planując swoją przyszłość - choć może trochę nawiązuję przy okazji do tematu tytułowego dla jego nowej płyty, rozleniwionego kota - a raczej wyobrażam sobie, że własnie tak się rozpoczyna żmudny proces tworzenia w przypadku polskiego kompozytora i gitarzysty. W tym czasie - może po części instynktownie, jednak ze świadomością, w jakim kierunku chciałby podążyć - odnajduje odpowiedzi na pojawiające się w nim pytania, które w konsekwencji mają stanowić definicję własnej, bardzo osobistej muzyki.

Biorąc za wzorzec nałożenie się wpływów nowojorskich oraz polskich, w dalszym ciągu ewidentnie determinujących muzykę Rafała Sarneckiego, dokładnie w taki sam sposób balansuje pomiędzy lekkością melodii, a zmieniającą się nieustannie rytmiką jego utworów. Ciekawe, czy nową płytą zadowoli lubiących perfekcyjnie zaaranżowane kompozycje, a z drugiej strony szukających czegoś więcej w improwizacji - zastanawiałem się między utworami, bowiem nie zauważyłem zbyt wiele eksperymentowania w tym materiale.

W zamian, rzeczywiście wyraźniej zacząłem postrzegać polskość niektórych z tych piosenek. Może za sprawą wokaliz, uzmysławiających piękno melodii, które powstają wręcz w trakcie słuchania.

Przedziwne zjawisko, jakby wszystko się rodziło na naszych oczach. W jednej chwili człowiek ulega sentymentalnej, wyśpiewanej nucie z przeświadczeniem, że zna ją od zawsze, albo przynajmniej coś mu przypomina... może jakiś moment z dzieciństwa?

No dobrze, wracając jednak do istoty piosenki, na pewno wymaga swoistego rodzaju precyzji, gdyż nagle i niespodziewanie nie może wykroczyć poza ustalone ramy. Gdy słucham poszczególnych utworów z płyty "Cat's Dream", jestem przekonany, że stanowią jednak doskonałą podstawę do poszukiwań twórczych, zarówno biorąc pod uwagę wokalizy, jak również partie instrumentalne.

Rafał Sarnecki obiecał, że przyjedzie na koncerty z muzykami, z którymi nagrywał ten album. Bogna Kocińska (voice), Lucas Pino (tenor sax, bass clarinet, flute), Glenn Zaleski (piano), Rick Rosato (bass), Colin Starnahan (drums) - o każdym wspomina w wywiadzie, a także wymienia znane postaci, z którymi improwizuje w Stanach Zjednoczonych:

"Cat's Dream" to trzeci album w dorobku Rafała Sarneckiego. Znajduję wiele wspólnych elementów dla każdego z nich, choć chwilami sobie myślę, że być może miały nas trochę zwieść te wszystkie wciągające wokalizy, zmieniające kierunek jego artystycznych poszukiwań, aby w jego nowych piosenkach nie dało się tak łatwo odnaleźć wiele z chłopca, który wyruszył kiedyś za ocean.

Tymczasem paradoksalnie melodia wokalu sprawia, że plan pierwszy stanowi mnóstwo refleksji, z prawdziwymi retrospekcjami. A może po prostu zawsze się pojawiały w jego graniu, ale tym razem jesteśmy w stanie bardziej to zauważyć, niż na poprzednich płytach?

Oczywiście nie pomijam procesu dojrzewania, który kształtuje zapewne światopogląd, a przede wszystkim stosunek do granej muzyki. Nie zaprzeczam więc zmianom w myśleniu o muzyce, które w nim następują, uznając, że mamy do czynienia z najlepszą płytą w jego dorobku.

W końcu, jestem przekonany, że wiele z chodzących po Nowym Jorku kotów chciałoby tak samo, jak Rafał Sarnecki, zachować swoją indywidualność w tym pochłaniającym zupełnie świecie pełnym kolorów, dźwięków, zapachów...