Bakero i jego wyblakła legenda

Należy zadać sobie proste pytanie. Na co Bakero liczył przyjeżdżając do Polski? Na zarobek? Myślicie, że z czasów gry w Barcelonie nic sobie nie odłożył? Gdyby leciał na kasę, to rozesłałby CV do klubów z Półwyspu Arabskiego. Nie, to nie to. Po zwolnieniu z Polonii rozsiadł się wygodnie i czekał na propozycje. Nie wrócił do Hiszpanii, czy innego bardziej zaawansowanego piłkarsko kraju. Nie miałby tam czego szukać. I wówczas, po tego niechcianego w ojczyźnie trenera, zgłasza się jeden z najsolidniejszych polskich klubów. Sama decyzja o jego zatrudnieniu, a już na pewno o zwolnieniu Jacka Zielińskiego, była podjęta chyba zbyt pochopnie.

Czym kierowali się właściciele Lecha? Po pierwsze nazwiskiem – nie ma co ukrywać. Wielkim nazwiskiem, które przez czas pracy przy Bułgarskiej strasznie nam spowszedniało i zbledło. Bakero nie jest już herosem, czy człowiekiem z innego, lepszego świata. Utopił się w szarej masie. Jego lśniąca zbroja zardzewiała. Pozostałe czynniki, które zaważyły to inteligencja i dar przekonywania. Opakował swój trenerski fach w piękne, lśniące opakowanie, z którego wątpliwej jakości zawartością mieliśmy nieprzyjemność stykać się przez ostatnie miesiące. Ponoć to całkiem sympatyczny i fajny człowiek, ale częste uśmiechanie się i dryg do bajerowania nie wystarczą do tego, aby być dobrym trenerem. Nawet w Polsce.

Głosy o tym, że Bakero z krajowego potentata zrobił średniaka są mimo wszystko nieco przesadzone. Wiadomo - swoje spieprzył - ale to piłkarze słaniają się po boisku, zamiast walczyć do upadłego. Nie on. Problemem jest też brak solidnych transferów. Z drugiej strony pięknie wypracowany kolektyw, który w minionych sezonach był pierwszą siłą Lecha, gdzieś się rozpłynął. Stilić, Krivets, a ostatnio nawet Rudniew – kiedyś czołowe postacie – nie potrafią natchnąć drużyny.

Chociaż z boku może tak to wyglądać, zawodowi piłkarze nie mogli przecież z miesiąca na miesiąc zapomnieć jak gra się w piłkę. Ta drużyna nadal może się obudzić. Potrzebny jej tylko nowy bodziec. Michał Probierz - opcja all inclusive. Charakterny, głodny sukcesów i przede wszystkim charyzmatyczny. Brać go, póki jeszcze się nie rozmyślił!

A Bakero? Pójdzie w świat z niewygodną łatką przegranego w piękniejącej, lecz nadal przeciętnej polskiej lidze. Gdyby tak trochę pobiegał i pochodził na siłownię, to mógłby chyba dać Lechowi więcej - biegając po boisku. Robiąc to, co kiedyś naprawdę potrafił. Za trenera zawsze można się przecież przebrać.