„Mr. Robot” wzoruje się na najlepszych

Elliot jest piorunująco uzdolnionym hakerem, nie odnajduje się jednak w relacjach społecznych. Są one dla niego abstrakcją, bo w jego domu brakowało ciepła i rodzinnej atmosfery. Przede wszystkim nie zaznał akceptacji ze strony matki. Przytulanie, słowa otuchy w kryzysowych sytuacjach, czy zwykłe „kocham cię” były daleko poza zasięgiem chłopca. Dlatego jako dorosły, będąc w pełni rozwiniętym intelektualnie, jest w znacznej mierze na poziomie emocjonalnym dziecka. Elliot sprzed lat – introwertyczny chłopczyk w czarnej bluzie z kapturem – wydoroślał, ale tylko zewnętrznie. Wewnętrznie pozostał dzieckiem, ponieważ do dzisiaj jego emocjonalne potrzeby nie zostały zaspokojone. Nic więc dziwnego, że trudno mu o okazanie ciepła, otworzenie się przed drugą osobą, nawet psychiatrą, a tym bardziej kogoś pokochanie. Podobnie jak bohater „Obywatela Kane’a”, pragnie pomagać innym i zmieniać świat, ale tak naprawdę szuka akceptacji i miłości. Trudne sytuacje w dzieciństwie spowodowały, że tworzy niewidzialną barierę i nie pozwala komukolwiek na poznanie, kim jest naprawdę.

Lisbeth i Elliot są ofiarami swoich rodzin: okrutnego ojca i pozbawionej empatii, wymagającej rodzicielki. Domy obojga nie były bezpieczną przystanią, lecz salą psychicznych, a nawet fizycznych tortur. W jednej ze scen Elliot ze strachem reaguje na zwykły krzyk. Wszystko dlatego, że jako dziecko był mu nieustannie poddawany i dzisiaj jest na jego punkcie przesadnie wyczulony – podobnie jak Lisbeth na przejawy przemocy fizycznej. Podczas gdy jednak Lisbeth czuje się dobrze we własnym towarzystwie, tak Elliot nie radzi sobie z samotnością. Utalentowany haker cierpi na fobię społeczną i depresję. Jest zdecydowanie mniej odporny psychicznie od bohaterki „Millennium” i dzięki temu bardziej ludzki, ale niekoniecznie ciekawszy. Jego sposobem na większe poczucie bezpieczeństwa i rozgryzanie innych ludzi jest ich hakowanie. Elliot włamuje się na twarde dyski, konta e-mailowe i te w portalach społecznościowych, uzyskuje nawet dostęp do kamer internetowych. Wydaje mu się, że tak poznaje się obce osoby, zapominając, że internet nie powie nam wszystkiego o drugim człowieku. Stworzy jedynie iluzję poznania.

Wellick jest zupełnym przeciwieństwem Elliota, który gardzi konsumpcjonizmem i nienawidzi swojej pracy w firmie zajmującej się zabezpieczeniami informatycznymi. Co więcej, Elliot ma często potrzebę wewnętrznego monologu, anarchii i rewolucji. Przypomina więc bohatera, zekranizowanego przez Davida Finchera, „Fight Clubu” Chucka Palahniuka – lektura doczekała się niedawno kontynuacji w formie dziesięciotomowego komiksu. Skojarzenia z „Podziemnym kręgiem” wywołuje też to, że Elliot podejmuję walkę z Evil Corp pod namową nieznajomego, tytułowego Mr. Robota zagranego przez Christiana Slatera. Ekstrawertyczny i mający szalone pomysły mężczyzna sprawia wrażenie, jakby niczego się nie bał i pociąga za wszystkie sznurki, w znacznej mierze sterując poczynaniami młodego hakera. Podobnie było z protagonistą „Fight Clubu”, który przeszedł wewnętrzną przemianę i przystąpił do kontrowersyjnego działania z powodu wyimaginowanego przyjaciela, Tylera Durdena. Pojawia się więc pytanie, czy Elliot – wzorem bohatera „Podziemnego kręgu” – cierpi na schizofrenię?

Dodajmy, że w „Fight Clubie” kluczowa była walka z systemem nastawionym na wykorzystywanie jednostki – traktowanej jako bezosobowe narzędzie do wykonywania pracy, gotowej na bezrefleksyjny konsumpcjonizm. Elliot z kolei ma ambitny plan uwolnienia ludzi spod jarzma pieniądza. I dlatego na cel bierze Evil Corp – firmę mającą ogromny wpływ na kształtowanie światowej sytuacji ekonomicznej. Pomysł informatycznego geniusza jest idealistyczny, trudno było mi więc o kibicowanie bohaterowi i jego kilkorgu towarzyszom. O wiele bardziej realistyczne są sytuacje, kiedy genialny informatyk przyczynia się do aresztowania posiadacza strony z dziecięcą pornografią czy handlarza narkotyków. Budzi to skojarzenia z cyklem „Millennium”, gdzie Lisbeth między innymi tropiła mordercę i walczyła z problemem handlu kobietami. Dlatego od konfrontacji z Evil Corp bardziej ciekawi mnie sam, niewątpliwie skrywający tajemnice i trudny do rozgryzienia, Elliot. Fabułę serialu obserwujemy prawie wyłącznie z jego perspektywy, dlatego tak wiele rzeczy jest niepewnych, a protagonista stanowi ogromną zagadkę.

I to sprawia, że prawdopodobnie dopiero w kolejnym sezonie zostaniemy zaskoczeni, bo na razie nie przedstawiono czegokolwiek nieszablonowego. Mimo to pierwszy sezon „Mr. Robota” broni się jako dobry i całkiem ciekawy serial. Sam Esmail wykorzystał godne inspiracje, a – znany z „Mistrza” i kiepskiego „Need for Speed” – Rami Malek znakomicie wcielił się w rolę introwertycznego hakera. Poprzez monotonny ton głosu, oszczędną mimikę, czy nieobecne spojrzenie, wspaniale oddał na ekranie odosobnienie Elliota. To prawdziwa kreacja i intrygujący bohater, mający jeszcze niejedno do odkrycia przed sobą... i widzami.