Reklama.
Reklama.
Reklama.
Ancien Regime „No Lights In The Elevator”
Wygląda na to, że moja słabość do piosenek działających na najniższe muzyczne instynkty nie zna granic. Do tego stopnia, że każe mi się zachwycać piosenką zespołu z kraju, z którego nie znam prawie zupełnie żadnych zespołów.
Reklama.
Tak jak w wielu innych tego typu sytuacjach, ten utwór trafił do mnie zupełnie przypadkowo. Powstał już kilka lat temu, krążył w internecie jako singel, ale przez dłuższy czas nie przekraczał granic kraju, w którym został nagrany – to częsta przypadłość w państwach, które nie są Szwecją albo Islandią – krajami, w których znakomicie działa system eksportowania muzyki tak, żeby docierała do całego świata. Ale koniec końców, okrężną drogą, do mnie trafił. I z miejsca zrobił na mnie spore wrażenie. Nawet mimo tego, że to w gruncie rzeczy muzyka bardzo prosta, mocno epigońska, mało oryginalną. Ale jednocześnie – przebojowa do tego stopnia i oparta na wzorcach, które od zawsze robią na mnie wrażenie. Choć więc to trochę wstydliwe, ta płyta bardzo mi się podoba.
Ancien Regime, trochę jakby wbrew nazwie, pochodzi z Włoch, a dokładniej z samej stolicy tego kraju. To grupa, która istnieje już od ponad dekady, założona przez – wówczas – nastolatków, zafascynowanych klasyką gitarowej nowej i zimnej fali. Przez pierwsze lata zespół poszukiwał swojego stylu, zmieniał skład, próbował zaistnieć. Udało się to dopiero pod koniec poprzedniej dekady, kiedy ustabilizowała się jego sytuacja personalna, a muzycy zdecydowali, że chcą grać muzykę bardzo mocno osadzoną w klasyce z lat osiemdziesiątych, uzupełniając swoje – wcześniej czysto gitarowe – brzmienie sporą dawką elektroniki. Włosi poszli w tę stronę bardzo konsekwentnie: wydany prawie dokładnie rok temu debiutancki album zespołu, płyta zatytułowana „The Position”, zawiera na to mnóstwo dowodów.
To album, który na wydanie czekał kilka lat – materiał powstawał już od dawna, ale długo nie mógł się doczekać oficjalnego wydania. Wreszcie zdecydowała się na to mała, specjalizująca się właśnie w takim graniu, wytwórnia Mannequin Records, która trzy lata temu opublikowała kilka nagrań grupy na winylowym splicie z nowojorską formacją Led Er Est. Czy temu zespołowi uda się zrobić karierę? Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy: nie zanosi się na to w żadnym stopniu. Grupa nie pojawia się we wstępnych line-upach żadnego z promocyjnych festiwali dla nieznanych wykonawców z Europy, statystyki związane z udostępnianymi przez muzyków i ich wydawcę w internecie zasobach wskazują na to, że piosenek zespołu słuchają tam tylko znajomi artystów. No i to, że zespół pochodzi z Włoch. Niezależnie od tego, jak niesprawiedliwie to brzmi – to coś, co sprawia, że potencjalne zainteresowanie jego twórczością z miejsca maleje do rozmiarów minimalnych. Włochy nie mają żadnej tradycji, jeśli chodzi o taką muzykę, ani żadnej siły, która mogłaby ją wypromować. Wygląda więc na to, że grupa może liczyć tylko i wyłącznie na szeptany marketing i na osoby, które – tak jak ja – trafią na jej twórczość przez kompletny przypadek.
A dla mnie przykład Ancien Regime jest kolejnym dowodem na prawdę, którą znam przecież od dawna, co nie zmienia faktu, że bardzo rzadko biorę ją pod uwagę: że czasem warto dać szansę zespołom, które nie pochodzą z jednego z tych krajów, z których pochodzą wszystkie zespoły, których słucham i którymi się zachwycam.
Reklama.
Więcej:
Muzyka