Księżyc

Miesięczna podróż. Jeden sweter, sześć par skarpet, sześć T-shirtów, dwie pary spodni, belizna, laptop, aparat fotograficzny, kosmetyki i książka. Bagaż iście spartański, pozwala jednak skrócić czas niezbędny na opuszczenia lotniska. Jednocześnie zmniejsza dystans z rozmówcami, co ułatwia im otwarcie się w czasie rozmowy. Bowiem rozmówców Caparrosa trudno nazwać ludźmi sukcesu. Już pierwsza rozmowa wskazuje, że podróż ta nie będzie łatwa, ani lektura do przyjemnych należeć nie będzie. Mołdawianka sprzedana przez męża handlarzom żywym towarem relacjonuje swoją historię w sposób beznamiętny, jakby chciała, choćby przed sobą, udawać, że ta bolesna przeszłość już jej nie dotyczy, wiedząc jednocześnie, iż starania te są pozorne. Kobieta już wie, że przed przeszłością nie sposób uciec, dosięgnie ją w każdym miejscu na ziemi. I chyba właśnie ta Natalia zrozumiała starą prawdę, według której na tym drugim brzegu rzeki trawa zawsze wydaje się bardziej soczysta. Ale chyba nie jej historia najbardziej wstrząśnie czytelnikiem. Tak, Edna z Zambii, wdowa, zarażona przez zmarłego męża wirusem HIV, która marzy tylko o tym, by żyć tak długo, aż jej dzieci staną się samodzielne. Ona nie ma żadnych złudzeń, marzeń, ani planów.

Historie tych dwóch kobiet sprawiają, że zaczynamy się cieszyć, zaczynamy doceniać miejsce urodzenia, fakt, że mieszkamy sobie wygodnie w Europie, że należymy do tego niewielkiego odsetka ludzi na świecie, którzy mogą o sobie powiedzieć, iż mają szczęście tylko z powodu urodzenia.

Pamiętajmy o tym zwłaszcza, kiedy poczujemy się skrzywdzeni i nieszczęśliwi.