Co z tą Katalonią?

Odpowiedzi na postawione powyżej pytania wydają się być proste. Każda grupa, która uznaje swą odrębność narodową zasługuje na miano narodu, a jeśli uznaje, że dojrzała do własnej państwowości i potrafi to udowodnić, to zasługuje na niepodległe państwo. Jednak czy dążenie za wszelką cenę do niezależności zawsze jest słuszną decyzją, zależy również od innych czynników, których, w czasie nacjonalistycznych uniesień, nie bierze się pod uwagę. Przekonują się właśnie o tym Brytyjczycy, zachwyceni w pierwszym momencie perspektywą Brexitu, dlaczego więc Katalończycy uważają, że w ich przypadku może być inaczej?

Eduardo Mendoza pisząc swój esej, dołożył wszelkich starań, by w czasie pisania zachować daleko idącą bezstronność i aż do ostatniej strony nie zdradził swego stanowiska w sporze między zwolennikami i przeciwnikami secesji Katalonii. Tylko w tej formie umożliwić mógł czytelnikowi wyrobienie sobie własnego zdania. I tak związany z Barceloną, znakomity hiszpański powieściopisarz, prowadzi nas po wspólnej, hiszpańsko katalońskiej, historii, oraz mentalności samych Katalończyków. Dostaje się oczywiście generałowi Franco, w ocenie Mendozy człowiekowi bez skrystalizowanych poglądów politycznych, żądnego jedynie władzy. Dostaje się też samym Katalończykom, niezbyt przychylnym obcym, którzy przybywają na ich ziemię. Dodatkowo Mendoza uczciwie opisuje wszelkie krzywdy, jakie w czasach reżimu Franco, dbając o to, by przekaz nie został w żaden sposób przesadzony.

Czytając historyczną argumentację uświadamiamy sobie, iż Mendoza zapomniał o jednym. Niepodległa Katalonia znajdzie się poza unijnymi strukturami, a wszelkie negocjacje gospodarcze z resztą świata będzie prowadzić od zera. A to spowoduje, że jej gospodarczy potencjał gwałtownie zmaleje.