Test: Ford Puma 1.0 EcoBoost 125 KM M6 ST-Line

Zapoznanie z Fordem Pumą jest jak pierwsze spotkanie z młodym kociakiem, wszystko bezkrytycznie zachwyca. Wygląd zewnętrzny (to nie moja opinia, ja konsekwentnie nie wypowiadam się na ten temat, ale osób postronnych, z których jedna – co sama przyznała - specjalnie zatrzymała się, żeby dokładnie się przyjrzeć Pumie), czarna podsufitka, obszyte materiałem gniazda pasów bezpieczeństwa, wygodne fotele przednie z czerwonymi przeszyciami (podgrzewane z szybką reakcją po włączeniu oraz pamięcią – po ponownym uruchomieniu silnika będą grzały z taką samą mocą jak w momencie wyłączenia), a kierowcy regulowany w pełnym zakresie wraz z odcinkiem lędźwiowym. Nie inaczej jest z ułatwiaczami życia: podświetleniem w bocznych lusterkach, które w nocy oświetlą przestrzeń przed drzwiami, automatycznie składanymi lusterkami, podgrzewaną kierownicą, czy chociażby z dostępem bezkluczykowym (w przednich drzwiach). Wszystkie one działają sprawnie i wydatnie podnoszą komfort użytkowania.

Projektanci Pumy zafascynowali się animacjami i komunikatami oraz długością ich trwania – na szczęście nie w trakcie jazdy. Kiedy tylko uruchomimy Pumę na centralnym ekranie pojawia się logo Forda, a przed kierowcą rysunek pumy. Kiedy już mamy dość wpatrywania się w nie zaczyna się „sekcja informacyjna”. Na ekranie centralnym przemawia do nas m.in. nawigacja, a przed nami dostajemy raport z liczby pasażerów i zapiętych (lub nie) pasów. To nie są krótkie komunikaty i mogą nie zniknąć nawet jeżeli rozpoczniemy już jazdę. Nie inaczej jest przy zmianie trybów jazdy. Swoją drogą ustawienia trybów jazdy w samochodzie z manualną skrzynią biegów (w taką był wyposażony testowany egzemplarz) wydają się równie potrzebne jak kaganiec kotu. Każdy ze znanych mi kierowców chce mieć zawsze do dyspozycji pełny zakres możliwości oferowany przez samochód. Potraktujmy to jednak jak przygotowanie Pumy pod współpracę z automatyczną skrzynią biegów, która niebawem ma trafić do tego modelu. Wróćmy jednak do trybów. Do dyspozycji mamy: Normal (zawsze na nim uruchamiamy silnik), Sport (wyłącza system start-stop i zmienia kolorystykę zegarów przed kierowcą na czerwoną), tryb na luźną nawierzchnię (deaktywuje kontrolę trakcji) oraz na śliską nawierzchnię i oczywiście Eco. Każdorazowo przy zmianie trybu jazdy uaktywnia się animacja, która – wydaje się, że nigdy się nie skończy.

Ford Puma dostępny jest z jednym, trzycylindrowym silnikiem oferowanym w trzech różnych mocach: 95 KM, 125 KM oraz 155 KM. Testowany egzemplarz posiadał 125 KM i jest to wystarczająca moc nie tylko do codziennego poruszania się po mieście, ale również na wyjazd poza nie. Nie ma również dla niego znaczenia czy jedziemy sami, czy w kabinie znajdują się cztery osoby, dynamika praktycznie jest niezmienna. Poruszanie się z prędkością autostradową nie stanowi dla niego problemu, jednak nie odczujesz nadwyżki mocy. Prędzej jej lekki niedobór przy próbie szybkiego wyprzedzenia. O ile gang silnika jest wyrazisty, to nie przypomina upominającego się (żeby nie napisać, drącego) o jedzenie kota. W miejskiej jeździe będzie pozytywnym uzupełnieniem całości doznań, jednak na długiej trasie może być męczący. Manualna skrzynia biegów jest dobrze zestrojona oraz precyzyjna i nie będziesz potrzebował mapy, żeby znaleźć kolejny bieg. W wersji ST-Line Puma posiada sportowe zawieszenie co ma swoje dobre i złe strony. Prowadzi się pewnie i daje poczcie kontroli kierowcy, jednak na garbach ulicznych, jak i hopkach lubi podskakiwać, a my razem z nią. W jeździe miejskiej spalanie benzyny jest dwucyfrowe, na szczęście w jego dolnym zakresie, jednak już jazda mieszana pozwala na zredukowanie go do poziomu 8,6 l/100 km.

Ford wierzy swoim klientom i szanuje ich wybór nie aktywując za każdym razem systemów, których działanie wcześniej wyłączyliśmy. Oczywiście nie wszystkich bo system Cross Traffic Alert (ostrzega przed nadjeżdżającym poprzecznie pojazdem z tyłu) oraz Pre-collision Assist (pozwala uniknąć lub zmniejsza skutki kolizji) będą aktywowane każdorazowo przy uruchomieniu silnika. Pozostałe są do twojej dyspozycji na żądanie. BLIS (system monitorujący martwe pole) nie wykazuje się nadgorliwością i sygnalizuje w odpowiednim momencie nadjeżdżający pojazd. Asystent utrzymania Pumy w osi jezdni (włączany przyciskiem na manetce po lewej stronie kierownicy) działa sprawnie, jednak na tyle dyskretnie, że możemy potraktować to jak anomalię, jakby przyszedł kot z patykiem i poprosił o rzucenie, bo ma ochotę apotrować. Asystent ruszania na wzniesieniu działa tak, że możemy zapomnieć o jego istnieniu i wszystkie jego zasługi przypisać swoim umiejętnościom.

O ile automatyczne światła działają sprawnie i szybko reagują kiedy wjeżdżamy w zaciemnienie, to mogłyby szybciej przełączać się ze świateł dziennych przy zapadaniu zmroku. Co prawda nie robią tego kiedy pierwsze gwiazdy pojawiają się na niebie, ale na tyle późno, że trzeba walczyć z odruchem ręcznego przełączenia.

Zadziwiająco sprawnie działa system wspomagający parkowanie Active Park Assist, będący częścią pakietu Driver Assistance (dopłata 5500 PLN, a w jego skład wchodzą również: czujniki parkowania z przodu i tyłu, kamera cofania, tempomat adaptacyjny, Cross Traffic Alert oraz BLIS). Nie potrzebuje ponadnormatywnie dużo miejsca, żeby wskazać go jako właściwe do zaparkowania. Oczywiście to my nadajemy tempo parkowania, on skręca i wydaje nam komunikaty, jednak wszystko dzieje się sprawnie. Niejednokrotnie na tyle, że kierowca w oczekującym na nasze zaparkowanie pojeździe, nie zorientuje się, że wykonaliśmy manewr wykonując polecenia samochodu. Jego pewną ułomnością jest fakt, że bez względu na ilość miejsca nigdy nie wjedziemy „na raz” i zawsze każe nam skorygować pozycję Pumy. Jeżeli nie chcesz korzystać z Active Park Assist docenisz precyzję kamery cofania oraz wiarygodne wskazania czujników parkowania, które nie zachowują się nadgorliwie jeżeli przeciskasz się pomiędzy przeszkodami.

Wydawać by się mogło, że Ford Puma jest doskonałym wyborem na bardzo długi czas, jednak jest z nim jak z historią życia kota. Kiedy trafia jako młody kociak do rodziny wszyscy są nim zachwyceni. Dzieci bawią się z nim bez ustanku i razem spędzają każdą wolną chwilę. W miarę dorastania – tak dzieci, jak i kota – każde z nich zaczyna iść „swoją drogą”. Coraz częściej tylko się tolerują, a czasami traktują swoją relację jako „zło konieczne”. Oczywiście bywają chwile kiedy lgną do siebie, ale wraz z upływem czasu są one coraz rzadsze. Finalnie dzieci przestają zajmować się kotem, niejako zapominając o jego istnieniu i całe jego jestestwo spada na rodziców. Dlaczego? Ktoś nazwie to kręgiem życia, ale Fordowi Puma brakuje pierwiastka, który spowodowałby, że po dłuższym czasie ciągle miałby możliwość przywoływania uśmiechu na naszej twarzy lub poprawy samopoczucia. Po prostu na pewnym etapie staje się kolejnym „elementem krajobrazu”, fajnie że jest, ale jakby go zabrakło, stratę odczulibyśmy tylko przez chwilę i zastąpili innym elementem. Kiedy to nastąpi? To już indywidualna sprawa każdej osoby i może tak być – dopuszczam taką możliwość – że u niektórych w ogóle nie zaistnieje, a inni osiągną ten etap szybciej niżby się spodziewali.