Kto nie ma w głowie, ten ma w nogach

33 letni bezrobotny Bob, zamieszkujący niewielką mieścinę w południowej Anglii, codziennie zmaga się z niedowładem kończyn wywołanym nieroztropnym dozowaniem Fostera do swojego organizmu. Mieszka w tzw. „council house” - mieszkaniu, które po zapadnięciu zmroku nie jest wbrew pozorom takie puste, za sprawą chętnych do nocnych uciech karaluchów. Dzięki niebagatelnym zdolnościom edukację zakończył dość wcześnie, a żadne z dotychczasowych zajęć nie dawało mu perspektyw na rozwój odpowiadający jego potencjałowi. Bob czuje się potraktowany przez życie niesprawiedliwie. Bob jest przekonany, że to nie on jest winien takiemu stanowi rzeczy. Ktoś na pewno jest. Kto? Może ci Polacy, którzy tu przyjechali i zabierają mu pracę kelnera, kierowcy, pakowacza, pracownika banku, menedżera Tesco i oczywiście dentysty. Bob czuje gniew, ale nie wie czy dobrze to sobie wykombinował. Na wszelki wypadek jak zobaczy Polaka rzuci w niego obelgą i idzie dalej mamrocząc pod nosem stadionową pieśń. Aż tu nagle... Do jego wspaniałego kraju przyjeżdża szycha z Polski i mówi: POLACY DOSTAJĄ W ANGLII PIENIĄDZE ZA DARMO. No tak! - myśli sobie Bob, przecież oni nie pracują (dozowanie Fostera utrzymuje się na podobnym poziomie już drugą dekadę – żadna myśl nie ma obowiązku być połączona z inną). Bob czuje nienawiść, Bob chce się zemścić. Bob lubi grać w piłkę, bo lubi kopać. Piłkę ale i ludzi. Na śmierć...