Konserwatyzm i przemoc

Najsilniejszy opór przed podpisaniem "Konwencji Rady Europy o zwalczaniu i przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej" pojawił się ze strony ministra sprawiedliwości Jarosława Gowina, Konferencji Episkopatu Polski oraz organizacji katolickich skupiających rodziny katolickie. Główną osią sprzeciwu była obawa konserwatywnych katolików przed „promocją homoseksualizmu” oraz „wprowadzeniem nowej definicji płci, która utorowałaby drogę małżeństwom homoseksualnym”. Zarzuty krytyków konwencji więcej mówią o głęboko zakodowanym lęku przed mitycznym gejem chcącym adoptować dziecko niż o samej treści konwencji.

Z powodu oporu ministra Gowina wspieranego przez Kościół Katolicki rząd potrzebował prawie 9 miesięcy na podjęcie decyzji o podpisaniu Konwencji Rady Europy o zwalczaniu i przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. Jednak nawet po podpisaniu konwencji rząd będzie musiał dostosować polskie prawo do zapisów Konwencji, a sejm będzie musiał przegłosować ratyfikację tej konwencji.

Ogromnym problemem dla ministra Gowina oraz dla konserwatywnych katolików są stwierdzenia zawarte w Konwencji, gdzie jest mowa o tym, że to kobiety i dziewczęta częściej padają ofiarą przemocy w związkach. Innym „kontrowersyjnym” stwierdzeniem jest uznanie faktu, że przemoc wobec kobiet ma charakter strukturalny i jest powszechną formą dyskryminacji kobiet w europejskich społeczeństwach. Na tym etapie dyskusji pojawiają się w głowach ludzi, wierzących w płciową symetrię w zjawisku przemocy, argumenty w stylu "kobiety też biją i gwałcą" lub "przemoc nie ma płci". Ma się to nijak do prawdy. Według statystyk Komendy Głównej Policji 95% sprawców przemocy domowej w Polsce to mężczyźni. 98,5% sprawców gwałtów, to mężczyźni (kobiety są skazywane zazwyczaj za współudział). Nawet gdy to mężczyzna jest ofiarą gwałtu, to prawie zawsze sprawcą gwałtu jest inny mężczyzna.

Kolejnym elementem obrony dobrego samopoczucia biernych obserwatorów przemocy jest argument pod tytułem „przemoc wobec kobiet oraz przemoc domowa, to zjawiska marginalne”, które dotykają jedynie tzw. „rodzin patologicznych”. Jest kolejny stereotyp mający niewiele wspólnego z prawdą. Co roku w Polsce od 600 tysięcy do 1 miliona kobiet doświadcza przemocy fizycznej i/lub seksualnej. W ciągu całego życia co szósta kobieta w Polsce (15,6%) doświadczyła przynajmniej raz w życiu ze strony męża lub partnera przemocy fizycznej (15,1%) i/lub przemocy seksualnej (5,1%). Dodatkowo co piąta kobieta (20,5%), która posiada lub posiadała partnera padła ofiarą przemocy psychicznej z jego strony (1)

Czy gdyby co roku ofiarą napadów ulicznych lub rozbojów padało prawie milion osób, to czy również byłby to dla konserwatystów i konserwatystek „marginalny problem”?

Czy gdyby co szósty Polak lub Polka przynajmniej raz w życiu doświadczał brutalnej przemocy na ulicy, to czy działacze katoliccy również twierdziliby, że zagrożenie ze strony przestępców jest „marginalnym problemem dotykającym patologicznych dzielnic miast”?

Czy może działacze katoliccy doszliby do wniosku, że mamy powszechny problem z przestępczością i że powinniśmy jako społeczeństwo i państwo podjąć jakieś zdecydowane działania na celu zmniejszenia poziomu przemocy w społeczeństwie?

Co roku w Polsce ginie 150 kobiet w wyniku tzw. „nieporozumień rodzinnych” (eufemizm wymyślony przez policję po to, aby nie używać zwrotu "ofiary śmiertelne przemocy w rodzinie"). Agnieszka Jackowska sygnatariuszka listu przeciwko ratyfikowaniu Konwencji, została zapytana przez dziennikarza TOK FM czy nie przeraża ją to, że co roku ginie w Polsce 150 kobiet? Jackowska odpowiedziała spokojnie, że ludzie giną i będą ginąc, i my nie mamy na to żadnego wpływu. Natomiast wprowadzenie w życie Konwencji może zagrozić normalnym heteroseksualnym rodzinom w wyniku narzuconej przez "Europę" promocji homoseksualizmu. W dalszym ciągu rozmowy zapytała prowadzącego audycję, czy on kiedykolwiek widział jak mężczyzna bije kobietę.

Rzućmy jeszcze okiem na to na czym polega zazwyczaj przemoc fizyczna i seksualna, która spotyka kobiety w Polsce oraz w całej Europie:

Czy gdybyśmy w ten sam lekceważący sposób jak Pani Jackowska podchodzili do plagi przemocy ulicznej zabierającej co roku życie 150 przypadkowych osób, to czy jako społeczeństwo mielibyśmy powody do samozadowolenia?

Czy to, że nie byliśmy nigdy osobistymi świadkami widzieli przemocy na własne oczy, w jakikolwiek sposób podważa wiarygodność ofiar przemocy?

Mimo tak ogromnej skali przemocy wobec kobiet, gdy ktoś odważy się skrytykować się tradycyjną męską rolę "prawdziwego twardziela" (tzn. mężczyzny, który potrafi przyłożyć zarówno na ulicy jak i w domu), to w internetowych dyskusjach pojawia się zawsze obrońca lub obrończyni męskiej niewinności ze stwierdzeniem w takim stylu:

Żeby było ciekawiej autorka tego jakże głębokiego komentarza, to zagorzała katoliczka, która na swoim profilu fejsbukowym ma grafikę ze zdaniem „co mam jeszcze zrobić, by zwrócić Twoją uwagę? Jezus”.

Paradoksalne jest to, że najgłośniej przeciwko wzmocnieniu ochrony kobiet i dzieci przed męską przemocą protestują biskupi, fundamentaliści katoliccy oraz gorliwe katoliczki, które przestrzegają dogmatów religijnych, ale gdzieś w swoim gorliwym katolicyzmie zagubiły empatię oraz skłonność do pomagania ofiarom przemocy.

1. Stworzenie ogólnopolskiej sieć adwokatek i adwokatów pro publico bono, które będą udzielać wsparcia ofiarom przemocy domowej, zwłaszcza tym mieszkającym w małych miastach i na wsiach.

2. Pomaganie w organizowaniu i organizowanie grupy kobiet, które doświadczyły przemocy, by nie wstydziły się i nie bały mówić o swoim doświadczeniu.