1 września. Dzień rozpoczęcia szkolnego koszmaru

Nikt nie bił mnie po łapach linijką, ani nie kazał chodzić w fartuszku. Fartuszki skończyły się w pierwszych latach podstawówki, czyli dla mnie gdzieś pod koniec lat 80-tych. Podstawówki nie znosiłem z paru innych powodów. Po pierwsze dlatego, że nie sprzedawali w niej lodów.

W podstawówce niezbyt kogokolwiek lubiłem i z pewnością nie starałem się z nikim zaprzyjaźnić. Nasza klasa po paru pierwszych latach została połączona z inną na zasadzie mniejszy (my) zostaje wchłonięty przez większego (oni). U tych "onych" były silne osobowości, jak świetny dziś fotograf Robert Baka, czy Magda Piwowar - znana ze swoich graficznych projektów. Od początku działałem w ostrej opozycji do establishmentu. Do tych, którzy nas przejęli i nie zamierzali tego przejęcia ułatwiać.

Nie wiem, czy kiedykolwiek miałem świadectwo z czerwonym paskiem (moja siostra co roku). Wszystkie projekty na ZPT robił mi tata - inżynier, na plastyce tworzyłem niestrawne bohomazy, przedmioty ścisłe były katastrofą. Dobry byłem tylko z polskiego, a potem także z komputerów, bo tata przywiózł mi z pracy w Anglii ZX Spectrum+. Miałem naturalną przewagę nad innymi. Niestety brakowało mi jej w korytarzowych walkach i poza korytarzowych "solówach". Pamiętam, zazwyczaj przegrane, walki z Łukaszem Brzyskim.

Dotąd nie rozumiem szkolnego rytmu. Tej niby genialnej idei zarządzania czasem 7-16 latków. Siedzi się w budzie nawet osiem godzin (8-14), by potem po powrocie do domu kolejne godziny siedzieć nad pracami domowymi. Do dziś mam poczucie, że szkoła nadmiarem zajęć zabrała mi cały czas w dzieciństwie. Lekcje odrabiałem od świtu do nocy. Mama miała bowiem sympatyczny zwyczaj, żeby budzić mnie o 4-5 rano, by popracować nad wypracowaniem z polskiego. Odwdzięczałem się jej, notorycznie nie informując o otrzymanych dwójach (potem pałach). To sprawiało, że wywiadówki były dla niej szczególnym rodzajem przyjemności ;-) Współczuję rodzicom, bo przez wiele lat musieli być bardzo zmartwieni, co ze mnie będzie. Niespodziewanie dla siebie odetchnęli, gdy wiele lat później, po tym, gdy prawie oblałem maturę (myślę że Roman Tusiewicz puścił mnie z łaski), dostałem się na Uniwersytet Warszawski na dwa kierunki jednocześnie. Na jeden z pierwszą, na drugi z drugą lokatą. Nie przejmujcie się więc tak bardzo szkołą. Bylebyście wiedzieli, co chcecie w życiu robić. Ja wiedziałem.

Wracając do 1 września. Był to koszmar, smutny początek orki i wielu niezwykle stresujących miesięcy. Dlatego wolę mieć w pamięci dwa poprzednie, letnie miesiące. Zeskanowałem dla Was parę wspomnień z rodzinnych wakacji. Spędzanych zwykle w przyczepie Niewiadów.