Kamikaze z Chiran

Wczesną wiosną 1945 roku zamieniono dotychczasowy ośrodek szkoleniowy pilotów w Chiran na bazę specjalnego przeznaczenia, a mianowicie na kwaterę „Tokkō Pilots“.
W ówczesnej japońskiej logice obrony rodzimych wysp przed inwazją amerykańską pojawił się jesienią 1944 roku plan użycia- przeciwko flocie wroga- pilotów samobójców. Był to jeden z kilku elementów wojny totalnej, obrony koniecznej.

„Tokkō“ oznacza atak specjalny i w pełni oddaje taktykę pilotów kamikaze. Z kolei sami piloci wierzyli, że tak jak „kamikaze“, czyli boski wiatr zatopił niegdyś mongolską armadę, stojącą u wrót Japonii, tak i teraz oni, spadając niespodziewanie z nieba, rozgromią w pył amerykańskiego wroga.
W roku 1281 cesarz Kubilai Khan wylądował ze stutysięczną armią na plażach Kyūshū , ale nim najeźdźcy porządnie się wygramolili ze statków, tajfun kompletnie je zniszczył, a uciekających wojowników usiekli samurajowie. Od tamtego czasu pojęcie „kamikaze“ znaczy dla Japończyków coś więcej niż ocalenie.

Ōnishi dzień po ogłoszeniu japońskiej kapitalacji popełnił seppuku, tłumaczył to w liście pożegnalnym, że swoją śmierć ofiarowuje rodzinom tych pilotów, którzy zginęli w lotach samobójczych.

Historia lotników z Chiran przedarła się do świadomości kilku pokoleń po wojnie za sprawą Shintaro Ishihary, znanego japońskiego erudyty, pisarza, scenarzysty wreszcie polityka, który zarządzał metropolią Tokyo jako burmistrz miasta w latach 1999-2002.
Shintaro napisał wiele książek, jest postacią kolorową, ale też silnie identyfikowaną jako ten, który uwypuklił japoński, narodowy charakter, dumę i konsekwencję upadku militarnej potęgi cesarstwa. Jednym z jego zainteresowań był los pilotów kamikaze i postaci Tome Torihamy, zwanej matką pilotów z Chiran.
Jego filmowym dziełem jest Hotaru, liryczny obraz losów młodych pilotow, którzy powracają do Chiran jako świetliki.

"Mamo przepraszam, że byłem nieposłusznym dzieckiem. Wybacz mi. Jestem szczęśliwy, że lecę", pisał jeden z pilotów.
Od marca 1945 startowali z Chiran by ginąć na Okinawie. Przybywali do Chiran z całej Japonii, Chin, Korei, Filipin. Młodzi, z otwartymi sercami i uśmiechem. Mówili: kochamy rodzinę, dom i Japonię.
W Chiran był ich ostatni przystanek.
Tutaj przechodzili szkolenie. Bo w większości byli młodzi, świeżo po pierwszych kursach pilockich. Pisali ostatnie listy. Malowali. Robili sobie zdjęcia. Grali w baseball. Chcieli ochronić swój kraj.

Jest wśród poległych pilotów Takahashi Mitsuyoshi, siedemnastolatek, chyba zbyt młody jak na taką misję. Ale zgłosił się do bazy sam, w obawie przed gniewem ojca uciekł z domu. Chłopiec został uwieczniony na fotografii z psim szczeniakiem na ręku. Zdjęcie to obiegłego swego czasu cały świat.
Uśmiech tego chłopca robi o wiele większe wrażenie niż pokrwawione mundury, rozbite gogle, pogięte kokpity samolotów, a nawet rozpaczliwe listy…