"Niewidoczne życie sióstr Gusmão to jeden z najlepszych filmów, jakie widziałam w tym roku

I w książce, i w filmie przenosimy się do Rio de Janeiro połowy XX wieku. Tętniącego życiem miasta, z jego barwnymi mieszkańcami, wąskimi uliczkami biedniejszych dzielnic, podejrzanymi spelunami i przedzierającą się wszędzie bujną roślinnością.

To historia dwóch sióstr – Guidy i Eurídice – które od życie chcą więcej niż ich całkowicie zdominowana przez ojca matka, a także inne „niewidoczne” kobiety z ich otoczenia. Spragniona szalonej miłości Guida stawia wszystko na jedną kartę i potajemnie opuszcza rodzinny dom. Oczywiście u boku ukochanego. Młodsza Eurídice ma jedno pragnienie – studia w wiedeńskim konserwatiorium. Nie tego jednak oczekuje od niej rodzina. A Eurídice stara się te oczekiwania spełniać i akceptuje role narzucone jej przez ówczesne normy społeczne. Do czasu…

To opowieść o siostrzanej miłości. O przymusowej rozłące, która łamie ludzkie życie. O rodzinnych tajemnicach, które prędzej czy później zostaną ujawnione. I przed wszystkim o kobiecej walce o prawo do życia według własnych pragnień, do własnych wyborów i do marzeń. O prawo do bycia „widzialną” w patriarchalnym, mizoginstycznym i aż kipiącym od maczyzmu świecie.

Nietrudno wyobrazić sobie, że właśnie w takim świecie wychował się Jair Bolsonaro. I mimo że od Brazylii lat 50. dzieli nas siedem dekad, jej obecny prezydent stara się kontynuować te niechlubne tradycje. Co może stanąć mu na drodze? Mam nadzieję, że właśnie kobiety.