Marchew - metamorfozy

Pierwsze ujęcie - mała zmiana, nic spektakularnego, a efekt końcowy wcale smaczny.

Może spodobać się komuś do warzyw z patelni, albo udawać niezydentifikowaną kulkę niby- lodów na sałatce z plasterkami młodego buraczka (dobre są w Lidlu, już ugotowane i zapakowane próżniowo). W uporządkowanym świecie u Państwa Dietetycznych pojawi się jako dip obok równiutko ułożonych, surowych warzyw. W zabałaganionym pokoju przytuli się do nachosa (może uda się nie zaplamić kanapy). Dziewczyna w okularach doda łyżkę do miseczki z zupą, a dziecko nierówno posmaruje nią naleśnik. Jeśli posypie cukrem, nadal wszystko będzie grało.

I zobaczcie co się stało - dwie marchewki i zwykły śniadaniowy serek jak kostki domina pociągnęły za sobą ciąg dalszy. Właśnie ten proces tak bardzo lubię, właśnie on wciąga mnie w korkociąg gotowania i każe obwołac się szoferem perpetuum culinaris.

Marchewkę pociąć w kawałki i gotować ( 15 min), w małej ilości wody lekko osolonej i z dodatkiem szczypty cukru. Wodę odlać , marchew przetrzeć robotem na puree, dodając przy tym trochę serka. Masę lekko wystudzić , wymieszać z pozostałym serkiem. Obrany imbir przecisnąć do pasty przez praskę do czosnku (doprawi pastę samym sokiem), doprawić solą, pieprzem i ewentualnie mieloną kolendrą.

Do wyjaśnienia nazwy tej prostej, indyjskiej potrawy ktoś kulinarnie niezorientowany mógłby zadać może nawet cztery pytania. Co prawda, tu są sami zorientowani, ale przecież nie mogę ominąć tak fascynującego tematu. Musimy zajrzeć do pieca Tandoori. Zagląda się do niego, jak do otwieranej od góry pralki. Zagłębienie mniej więcej tak samo głębokie i półokrągłe, sam piec gliniany, opalany węglem drzewnym. Płaskie chlebki, typowe indyjskie pieczywo, przylepiane do jego pionowych ścianek w okamgnieniu gotowe są do jedzenia. W powoli stygnącym piecu, który ciągle jest jeszcze bardzo gorący, piecze się potem mięso, na przykład najbardziej znany "Tandoori chicken". "Tandoori" oznacza także, że mięso marynowane było przez noc w pikantnej mieszance przypraw, na którą starannie utarto chili, kardamon, czosnek, kolendrę, kurkumę, szafran i tamaryndowiec. Od tego momentu lepka masa zwie się już "masalą".

Piec pochodzi z Kaszmiru. Nie jest jedynie obrazkiem ze skansenu. Buduje się go w mniej i bardziej eleganckich indyjskich i pakistańskich restauracjach na świecie. Nowocześnie obudowany, był też w orientalnej sekcji restauracji jednego z egipskich hoteli. Obsługiwany przez indyjskiego kucharza, z którym, ( jak prawie z każdym kucharzem), łatwo było mi się "zaprzyjaźnić". Każdy posiłek rozpoczynałam od pysznego, chrupiącego i gorącego chlebka, który przygotowywał na mój widok. Mój stół zawsze pełen był okruchów.

marynata do zrobienia w moździerzu:

Marynata: w moździerzu utłuc ziarna przypraw (można najpierw podprażyć je na patelni bez tłuszczu, będą jeszcze bardziej aromatyczne), dodać pokrojony drobno kawałek chili ( od razu potem porządnie umyć ręce), sól, czosnek i pokrojony w kostkę pomidor. Wszystko utrzeć na gładką masę, dodać łyżkę oleju. W razie braku moździerza, należy szybko naprawić ten błąd, a na razie wymieszać olej z przyprawą Lula Kebab Kotanyi, która, trzeba przyznać, całkiem im się udała. Jeśli brakuje Wam jakiegoś składnika zastąpcie go innym, nawet posiekaną natką, którą też trzeba utrzeć w moździerzu. (Takiej marynaty, czy ekspresowej, czy z moździerza, można też użyć do natarcia mięsa przed położeniem na grilowej lub zwykłej patelni). Po przyprawy warto pójść do sklepów ze zdrową żywnością.

Różnica między nami a Francuzami, dotycząca kulinarnego podejścia do zwykłego, rosnącego dość nieelegancko pod ziemią warzywa, przypomina mi dziecięcą zabawę "widzę coś, czego ty nie widzisz i to jest...". To jest bardzo ładnego koloru, zdrowe i niedoceniane, ale komu przyszło by tutaj do głowy gotować marchewkę w wodzie mineralnej (to właśnie karotka Vichy), nie mówiąc już o szampanie, co też zdarzyć się może tylko w tamtym kraju.

Jeśli więc miałabym jeszcze raz się urodzić, serdecznie proszę o naprawienie błędu i przeniesienie na placówkę do Francji.