Kto jest, a kto nie jest „Charlie”

Już w tytule swego artykułu w Rzeczpospolitej – na którą zawsze można dziś liczyć, że sprawnie piszący kołtun znajdzie dla siebie wolną szpaltę – redaktor niszowej telewizji prawicowej (0.8 procent oglądalności) obwieścił światu, że nie ma nic wspólnego z ofiarami mordu w redakcji Charlie Hebdo – liberałami, antyreligijnymi prześmiewcami. W swej bezdennej mądrości i z nienagannym wyczuciem chrześcijańskiego taktu, Terlikowski i redakcja Rzeczpospolitej obwieściły de facto, że może i nieładnie zabijać, ale tak naprawdę cel był wybrany prawidłowo.

„Wszyscy jesteśmy Charlie” – krzyczały tłumy, wstrząśnięte masakrą. Wszyscy – no ale nie red. Terlikowski. Gdy Prezydent John Kennedy mówił był, niewątpliwie niezgodnie z danymi paszportowymi, „Jestem Berlińczykiem” i przez świat poszedł hyr solidarności „Wszyscy jesteśmy Berlińczykami”, Tomcio Terlikowski pewno jeszcze biegał za orkiestrą w krótkich majteczkach, a może nawet był dopiero dzieckiem nienarodzonym, ale z całą pewnością gdyby miał więcej latek ogłosiłby: „A ja nie jestem Berlińczykiem!”, by w ten sposób odciąć się od amerykańsko-europejskiej cywilizacji śmierci, permisywizmu i liberalizmu.

Janusz Palikot ogłosił (po jakimś niedawnym wpisie Terlikowskiego na Twitterze bodajże), że Terlikowski nawołuje do morderstw, na co redaktor zareagował zapowiedzią pozwu sądowego. Bardzo bym prosił red. Terlikowskiego o dopisanie mnie do listy pozwanych w przedmiotowej sprawie (tak pisze się we wnioskach sądowych, „w przedmiotowej sprawie”).

Mord paryski w momencie krótkim jak błyskawica i z równie przeraźliwą jasnością unaocznił podstawowy podział: między tymi, którzy cenią sobie wolność jako naczelny standard polityczny, a kryteria szacunku dla religii, moralności, hierarchii czy władzy pozostawiają regulacji przez obyczaj, maniery i indywidualny smak – i tymi, którzy chcą przemocą (prawną albo nagą siłą) egzekwować szacunek dla siebie i własnych dogmatów wiary. W tym fundamentalnym podziale, przebiegającym przez dzisiejszy świat a już osobliwie przez Polskę, tak oczywistym, że podkreśla go nawet, mocą jakiegoś samobójczego instynktu sam red. Terlikowski, jest on po tej samej stronie co zabójcy dziennikarzy "Charlie", zaś ja i inni obrońcy wolności – po tej samej stronie co redakcja "Charlie". Tu, niestety, nie ma miejsca na żadne „ale”, bo jest to wojna wydana ludziom wolnym przez fanatyków religijnych bez względu na wyznanie.