Reklama.
Reklama.
Reklama.
Ignorować Jarosława Kaczyńskiego? Nigdy w życiu
18 grudnia 2012, 07:24·3 minuty czytania
Publikacja artykułu: 18 grudnia 2012, 07:24Lider PiS chciałby przekonać nas do perspektywy, w której nie jest liderem normalnej opozycji w normalnym demokratycznym państwie, ale raczej przywódcą ludu walczącym z opresywnym, dyktatorskim, kłamliwym i niedemokratycznym reżimem
Reklama.
Nie zgadzam się z Jackiem Żakowskim, że na rozmaite brednie, wypowiadane przez Jarosława Kaczyńskiego należy zaciągnąć zasłonę milczenia. „Głupstwa, które Jarosław Kaczyński wraz ze swymi wypustkami w mediach, Kościele i parlamencie wymyśla, powtarza i eskaluje, wkurzają i oburzają, ale same w sobie (...) nie są problemem” – pisze Jacek. „Problemem jest ich nośność” – zaraz jednak dodaje.
No właśnie. I czy ta nośność tak zupełnie nie ma nic wspólnego z ich treścią – z tym, że Kaczyński podsyca i tak tkwiące w ludziach uprzedzenia, lęki, obsesje, a czasem – zwykłą głupotę? Której jednak nie powinniśmy ignorować – my, komentatorzy i my obywatele. Bo przecież jest ona wśród nas, zbiera się jak smog w ludzkich głowach, nad stołami przy rodzinnych kolacjach, w umysłach wyborców przed oddaniem głosu…
Jacek, paradoksalnie, spotyka tu się z prawicową blogosferą, która za każdym razem, gdy Kaczyński powie już coś wyjątkowo głupiego, zrywa się karnie i krzyczy do krytyków: „Przestańcie już się zajmować Kaczyńskim! On nie rządzi!”. Wiem o tym z własnego doświadczenia – jakikolwiek krytyczny tekst o Kaczyńskim natychmiast napotyka na taka właśnie reakcję jego wielbicieli. A ponieważ przemilczanie Kaczyńskiego też jest złe (to przecież stary grzech Salonu: przemilczać, ignorować, monopolizować…), w istocie prowadzi to do zasady: „De Kaczyński nihil nisi bene”.
Są dwie przyczyny, dla których o Kaczyńskim trzeba pisać.
Po pierwsze – bo wygłaszane przez niego poglądy, jak sam Jacek przyznaje, mają swoją nośność: często utrafiają w rzeczywiste społeczne sympatie i antypatie, a niekontrowane, rosną w siłę. Na tym polega właśnie demokratyczny dyskurs, że najlepszym antidotum na „bad speech” jest „more speech”.
Zresztą niekoniecznie wszystko, co mówi Kaczyński jest bzdurą: być może (wiem że to ryzykowna hipoteza) ma czasem rację w sprawach podatków, autostrad czy oświaty. Ale przecież nie to przemawia o jego publicznym wizerunku, ale te wypowiedzi, które ocierają się o szaleństwo, a które pojawiają się niechybnie gdy tylko PiS zaczyna na chwilę sprawiać wrażenie, że jest normalną, w miarę racjonalną partią („gra w premiera Glińskiego”). Nie można przyjąć, że nie mają wariactwa społecznych konsekwencji, że rozpływają się jak dym w powietrzu.
Oto przykład: gdy Kaczyński mówi, że „mniejszości niemieckiej” w Polsce należy się dokładnie tyle praw, co mniejszości polskiej w Niemczech – to u wielu ludzi może to trafić na przychylny grunt. W końcu: ekwiwalencja, wzajemność, równoważność, te klimaty…, brzmi niegłupio. Trzeba tłumaczyć, spokojnie i racjonalnie, dlaczego jest to piramidalna, niebezpieczna bzdura, tak jak to wywodziłem na tym blogu i szerzej w artykule w dzisiejszej GW. Dlaczego mielibyśmy autocenzurować się w naszych polemikach, tylko na tej podstawie, że autorem poglądu, mającego wszak społeczną nośność, jest Jarosław Kaczyński?
Druga przeczyna jest jeszcze ważniejsza. Kaczyński chciałby przekonać nas do perspektywy, w której nie jest liderem normalnej opozycji w normalnym demokratycznym państwie, ale raczej przywódcą ludu walczącym z opresywnym, dyktatorskim, kłamliwym i niedemokratycznym reżimem. Ignorując to, co mówi – paradoksalnie, przyjmujemy jego zasady gry. Nie ma powodu by to robić.
Przyjmijmy zasadę „as if”: traktujmy go tak, jakby był naprawdę normalnym liderem normalnej opozycji w normalnej demokracji, choć sam nie zachowuje się zgodnie z tymi regułami demokratycznej gry, podważając stale legitymację ustroju i demokratycznie wybranych władz. W demokracji – opinie liderów partii opozycyjnych liczą się, bo to alternatywne platformy rządzenia. Bierzmy to na poważnie. Nie ułatwiajmy Kaczyńskiemu podważania legitymacji władz Rzeczypospolitej przez pobłażliwe ignorowanie tego, co ma do powiedzenia.
Reklama.